Ogiński Bogusław Kazimierz h. własnego (ok. 1669–1730), marszałek powiatu kowieńskiego, stolnik litewski. Był synem Szymona Karola (zob.) i Teodory z Korsaków, bratem Marcjana Michała (zob.). Podobnie jak inni Ogińscy pisał się «z Kozielska». W czerwcu 1687 występował jako starosta babinowicki, tak samo określano go w r. 1691. Wg Uruskiego w r. 1693 był starostą dorsuniskim. Jako starosta dorsuniski podpisał (1697) elekcję Augusta II. Nie wiadomo, jaką rolę odgrywał w obozie antysapieżyńskim w czasie wojny domowej na Litwie, jakkolwiek, podobnie jak młodszy brat Marcjan Michał, wziął udział w bitwie olkiennickiej (18 XI 1700). W r. 1701 został marszałkiem pow. kowieńskiego i piastował tę godność do końca życia. Wydaje się, że w l.n. O. zajmował dość konsekwentnie prowettyńskie stanowisko. Wileński zjazd stanów litewskich rozpoczęty 5 III 1703 wyznaczył go do grona posłów litewskich u boku Augusta II. Podpisał również akt zjazdu i instrukcję poselską jako marszałek i komisarz kowieński oraz starosta dorsuniski. Wziął udział jako poseł kowieński w obradach sejmu lubelskiego 1703 r., na którym wyznaczono go do grona deputatów u boku królewskiego. W r. 1704 został stolnikiem litewskim po Jerzym Sapieże, który «zdradził Augusta» (Krzysztof Zawisza), i piastował tę godność do r. 1709, kiedy to musiał zrezygnować na rzecz Sapiehy.
Działalność O-ego w późniejszych latach jest znana dość słabo. Wziął udział jako poseł kowieński w obradach Walnej Rady Warszawskiej w r. 1710, zabierając głos na sesji 17 III t.r. Domagał się, aby August II nie nadawał godności litewskich osobom z Korony, prosił również o podjęcie starań w celu uwolnienia przebywającego w niewoli rosyjskiej Michała Serwacego Wiśniowieckiego. Zalecał jednocześnie, aby adherenci szwedzcy objęci amnestią zadowolili się tą łaską królewską, a «od konfidencji aby byli amoveantur» (sic). Podpisał również poparcie konfederacji sandomierskiej. W l.n. kilkakrotnie posłował z pow. kowieńskiego. Był na sejmie grodzieńskim 1718 r. Na sejmie 1724 r. powołano go do grona deputatów mających do czasu ponownego zebrania się sejmu z limity przeprowadzić konferencje z ministrami dworów postronnych. Na sejmie 1726 r. wszedł w skład komisji do rokowań z dworem wiedeńskim. Na tymże sejmie został komisarzem dla Księstwa Żmudzkiego w celu przeprowadzenia rewizji dóbr hibernowych, czopowego, szelężnego oraz pogłównego żydowskiego. Pod koniec życia wiódł bliżej nie znaną «długą, azardowną i ekspensowną emulację» z późniejszym marszałkiem kowieńskim Mikołajem Zabiełłą. W r. 1702 miał chorągiew pancerną.
O. nie zgromadził większego majątku. Od r. 1701 był, wraz z braćmi Marcjanem Michałem i Aleksandrem, starostą uświackim, zaangażowany w długotrwały spór z Wawrzyńcem Juszyńskim, podczaszym podolskim, o majątek Łoźna w pow. orszańskim. Część powyższych dóbr została w r. 1699 wypuszczona w dzierżawę Marcjanowi Michałowi przez macochę Teresę Woyniankę Jasieniecką, a większość pozostawała w r. 1700/1 w ręku Juszyńskiego, którego solidarnie działający bracia Ogińscy usunęli siłą z dzierżawy w kwietniu 1701. Ostatecznie Łoźna znalazła się w posiadaniu O-ego w październiku 1705, kiedy to Woynianka Jasieniecka oddała mu majętność za 10 000 talarów. Wydaje się jednak, że po r. 1721 większość Łoźnej znalazła się w ręku Marcjana Michała Ogińskiego, który zapewne spłacił brata. W sierpniu 1717, po śmierci syna Karola, O. doprowadził do zrzeczenia się przez swą synową Rachelę Teresę z Wyhowskich (wychodzącą za mąż za Antoniego Kazimierza Sapiehę, starostę mereckiego) praw do starostwa dorsuniskiego, wydając przy tym deklarację, iż starostwo to zostanie przekazane za konsensem królewskim ich synowi – Józefowi. W r. 1720 żalił się O., że dzierżąc majątek Łazduny, jest «od wszystkich stron ukrzywdzony». Toczył również spór z Antonim Kazimierzem Sapiehą o Strawienniki. Zmarł w r. 1730.
Trzykrotnie wstępował O. w związki małżeńskie: jego pierwszą żoną była Polidora Aurora, baronówna Wrangel, drugą Elżbieta Esperyaszanka, która była prawdopodobnie matką wspomnianego już syna Karola, po raz trzeci ożenił się z Anną Dorotą Uniechowską (zm. 1736). Z pierwszego małżeństwa pozostawił córkę Teodorę, żonę Carla G. Dückera, gen. adiutanta Karola XII, później feldmarszałka.
Słown. Geogr., (Łoźna); Dworzaczek; Niesiecki; Uruski; Żychliński, V 189–90; Wolff, Senatorowie W. Ks. Lit., s. 31, 321; – Prusinowski J., Krupowicz M., Po ziarnie, Wil. 1861; Sapiehowie, III; – Diariusz Walnej Rady Warszawskiej z r. 1710, Wyd. R. Mienicki, Wil. 1928; Matuszewicz M., Pamiętniki, W. 1876; Teka Podoskiego, III 9, VI 95; Vol. leg., V 895, VI 102, 201, 401, 413, 493; Zawisza K., Pamiętniki, Wyd. J. Bartoszewicz, W. 1862 s. 39, 109, 113, 350; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V nr 10727; B. PAN w Kr.: rkp. 5860–5862, 5797, 6122.
Andrzej Link-Lenczowski