Bogusław V (1318–1373), książę wołgoski, od r. 1368 słupski. Syn Warcisława IV i Elżbiety świdnickiej (brandenburskiej?). Lata od śmierci ojca 1 VIII 1326 aż do uzyskania pełnoletności (lat 14 według prawa polskiego) spędził wraz z braćmi, Barnimem IV i Warcisławem V, pod opieką matki. W tym czasie księstwo wołgoskie przechodziło ciężkie wojny z Meklemburgją o dziedzictwo Rugji i zwyciężyło dzięki stanowisku miast. W czasie toczącej się później walki z Marchją brandenburską, kierowanej przez Barnima III szczecińskiego, uzyskało ks. wołg. w r. 1334 niezawisłość. Również Barnim III uzyskał ją w r. 1338, dając za to prawo następstwa margrabiom w Szczecinie. Wywołało to zbrojną interwencję książąt wołgoskich. Spór z Marchją oraz z Zakonem o Słupsk zbliżył B-a do Polski, gdzie Kazimierz W. zdążał w r. 1343 do likwidacji zatargu z Zakonem. Przymierze B-a z Polską przeciw Krzyżakom (24 II 1343) i ślub jego z Elżbietą, córką Kazimierza W., przyczyniły się dodatnio dla Polski do zawarcia pokoju kaliskiego. Stosunki z Polską zepsuły się chwilowo około r. 1348, gdy Kazimierz W. sprzymierzył się z Marchją; B. z braćmi przeszedł wtedy na stronę Karola IV. W rozgorzałej na północy wojnie zdobył B. Pozdewolk i odzyskał od Meklemburgji stracone dawniej miasta. W przeciwieństwie do Barnima III, który związał się silnie z Karolem IV, zbliżyli się po odniesionych zwycięstwach książęta wołgoscy do Polski. Pomorze zachodnie było zaś dla Polski ważnym sprzymierzeńcem, będąc pomostem dla sił, dążących z Zachodu do Krzyżaków. Dlatego też, gdy w l. 60-tych zaczął Kazimierz torować sobie drogę do morza wzdłuż Odry, nastąpił okres ścisłego przymierza. Syn B-a Kazko V wychował się w Polsce, w r. 1360 ożenił się z córką sprzymierzonego z Polską Olgierda, Kenną, a w r. 1368 z Małgorzatą, córką Ziemowita mazow., i został adoptowany przez króla, który zbliżył granice Polski do Pomorza przez zajęcie Drezdenka 1365 i późn. pow. wałeckiego z wiosną 1368 r.
Karol IV, którego zamiarem było zająć Marchję, usiłował oderwać ks. wołgoskie od Polski. W tym celu zawarł w Krakowie 31 V 1363 r. małżeństwo z Elżbietą, córką B-a, a przytem sytuację ułatwiły mu wielce nieporozumienia pomiędzy B-m a synami zmarłego Barnima IV i podział księstwa 25 V 1368 na słupskie, które przypadło B-wi, i wołgoskie młodych książąt. Cesarz pozyskał ostatecznie wszystkich książąt wołgoskich 14 V 1370. Równocześnie zmarł Kazimierz W., czyniąc na rzecz Kazka wielki zapis, nie uznany i nie wykonany przez Ludwika. Odebrało to Karolowi IV możność uzyskania wpływu osobistego na Kazka jako domniemanego króla polskiego. B. zmarł 7 XII 1373 po zatwierdzeniu jeszcze 8 VI 1372 nowego podziału księstwa. Należał on do wybitniejszych książąt pomorskich. Uprawiał politykę umiejętnie dostosowaną do stosunków państw ościennych, co przy jego dzielności i energji dało duże korzyści księstwu.
Cohn L. A., Stammtafeln zur Geschichte der deutschen Staaten, Braunschweig 1871, tabl. 147; Bülow G., Stammtafeln des Pommersch-Rügischen Fürstenhauses, Stettin 1876, tabl. III; Balzer, Geneal. Piastów, VIII 7; Allg. Deutsche Biographie, Leipzig 1876, III 43–6; W. Enc. Il.; Barthold F., Geschichte von Rügen und Pommern, Hamburg 1842, II 224–482; Wehrmann M., Geschichte von Pommern, Gotha 1904, I 136–51; Wehrmann M., Kaiser Karl IV in seinen Beziehungen zu Pommern (Monatsblätter d. Ges. f. Pomm. Gesch., P. 1897, XI); Wehrmann M., Der Streit der Pommernherzöge mit den Wittelsbachen (Baltische Studien N. F. 1900, IV); Dragan M., Testament Kazimierza W., Lw. 1911; Kętrzyński S., Zapis Kazimierza W. dla Kazimierza Bogusławowica (»Przeglad historyczny« 1912).
Stanisław Nowogrodzki