Suligowski Bohdan (1901–1984), adwokat.
Ur. 31 V w Warszawie, był synem Mścisława Adolfa (zob.) i Wandy z Rogozińskich, bratankiem Anastazego Lubomiła (zob.).
Po ukończeniu w r. 1919 w Warszawie prywatnego gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego studiował S. na Wydz. Prawa Uniw. Warsz. W r. 1924 otrzymał stopień magistra i rozpoczął aplikację sądową, pracując równocześnie w Polskiej Agencji Telegraficznej. W r. 1928 podjął aplikację adwokacką i zatrudnił się w Powszechnym Banku Związkowym jako pomocnik radcy prawnego; następnie pracował tam w charakterze radcy prawnego i kierownika wydz. prawnego. Należał do Związku Zrzeszeń Aplikantów Zawodów Prawniczych; w l. 1929–30 był przewodniczącym jego Rady Naczelnej. Po zdaniu 8 III 1930 egzaminu adwokackiego został wpisany na listę warszawskiej Izby Adwokackiej i rozpoczął pracę w tym zawodzie. Należał odtąd do Klubu Adwokatów, Koła Prawników Polskich oraz Związku Adwokatów Polskich, w którym wchodził do Zarządu Głównego. W r. 1935 został zastępcą skarbnika warszawskiej Okręgowej Rady Adwokackiej, a następnie jej sekretarzem. W r. 1937 reprezentował Związek Adwokatów Polskich na kongresie Międzynarodowego Związku Adwokatów w Paryżu.
Podczas okupacji niemieckiej pracował S. nadal w Powszechnym Banku Związkowym i jako administrator budynków. Po rozwiązaniu w grudniu 1939 Okręgowej Rady Adwokackiej i w styczniu r.n. Naczelnej Rady Adwokackiej, władze okupacyjne utworzyły przyboczną radę adwokacką, tzw. Beirat, kierowaną przez komisarza ds. reorganizacji adwokatury E. von Wendorffa; S. został jej członkiem. Równocześnie już w listopadzie 1939 wstąpił do Tajnego Komitetu Adwokackiego (od stycznia 1941 Tajna Naczelna Rada Adwokacka), który kierował podziemnym samorządem adwokackim. W lutym 1940 Wendorff zażądał od przybocznej rady adwokackiej pozytywnej opinii w sprawie pozbawienia prawa wykonywania zawodu adwokatów pochodzenia żydowskiego; S. był jednym z głosujących przeciw (tzw. głosowanie czternastu sprawiedliwych), za co został skreślony z listy adwokatów. Objął funkcję dziekana powołanej wtedy Tajnej Rady Adwokackiej w Warszawie, regulującej m.in. zasady działania polskiej adwokatury wobec władz okupacyjnych. Od r. 1941 wykładał prawo o ustroju adwokatury i etykę adwokacką na tajnych kursach aplikantów adwokackich. Opublikował artykuł Patronat i aplikacja adwokacka w wydanej przez podziemne Polskie Wydawnictwo Prawnicze pracy zbiorowej „Zasady postępowania adwokata” (W. 1942). W r. 1942 wstąpił do konspiracyjnego Stronnictwa Pracy; był członkiem jego warszawskich organizacji Zarządu Okręgowego i Okręgowej Komisji Rewizyjnej, a od poł. r. 1944 także Komitetu Wykonawczego. Podczas powstania warszawskiego t.r. nadal przebywał w Warszawie; stracił wtedy cały majątek. Po upadku powstania wywieziono go na roboty przymusowe do Rzeszy. Pod koniec stycznia 1945, przy pomocy dyrekcji Powszechnego Banku Związkowego wrócił do kraju, ale z powodu trwającej ofensywy Armii Czerwonej nie zdołał przedostać się do Warszawy i osiadł w Gdyni.
Po wyzwoleniu Gdyni spod okupacji niemieckiej (28 III 1945) był S. współzałożycielem Spółdzielni Pracy «Łosoś», w której pracował jako radca prawny i członek rady nadzorczej (do likwidacji Spółdzielni w r. 1951). Dn. 1 X 1945 otworzył w Gdyni własną kancelarię adwokacką przy ul. Staromiejskiej. W związku z nasilającymi się szykanami władz wobec członków Stronnictwa Pracy wystąpił z niego wiosną 1946. Dn. 17 II 1947 został powołany przez ministra sprawiedliwości Henryka Świątkowskiego do gdańskiej Okręgowej Rady Adwokackiej; kierował w niej referatem pracy społecznej i komisją ds. etyki adwokackiej, a 12 VI t.r. został jej rzecznikiem dyscyplinarnym. Od r. 1948 był członkiem komisji egzaminacyjnej Naczelnej Rady Adwokackiej. Pracował jako radca prawny gdyńskich przedsiębiorstw, m.in. Wydz. Kwaterunkowo-Budowlanego Marynarki Wojennej, Morskiego Inst. Rybackiego, Morskiej Centrali Handlowej (następnie Morskiej Centrali Zaopatrzenia), Morskich Zakładów Rybnych oraz Przedsiębiorstwa Budowy Urządzeń Chłodniczych i Mechanizacji Rybołówstwa Morskiego. Należał do «Caritas» diec. gdańskiej i Związku Zawodowego Pracowników Spółdzielczych. Szykanowany z powodu dawnej przynależności do Stronnictwa Pracy, po negatywnym orzeczeniu Wojewódzkiej Komisji Weryfikacyjnej został w r. 1950 pozbawiony prawa wykonywania zawodu adwokata i wykluczony z gdańskiej Okręgowej Rady Adwokackiej. W rezultacie odwołania do Wyższej Komisji Weryfikacyjnej przy ministrze sprawiedliwości Świątkowskim został wpisany 18 XII 1952 na listę adwokatów Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Gdańsku; 13 VIII 1954 przystąpił do Zespołu Adwokackiego nr 2 w Gdyni. Zajmował się głównie szkoleniem aplikantów adwokackich. Wybrany 28 VII 1956 do gdańskiej Okręgowej Rady Adwokackiej, funkcję tę pełnił do 9 V 1964. W r. 1959 uczestniczył w Zjeździe Adwokatury Polskiej w Warszawie. W l. 1959–64 był prezesem Komisji Dyscyplinarnej Okręgowej Rady Adwokackiej w Gdańsku. Po rozwiązaniu 31 XII 1964 Zespołu Adwokackiego nr 2 w Gdyni z powodu złego stanu zdrowia ograniczył praktykę adwokacką, pozostając nadal radcą prawnym w gdyńskich przedsiębiorstwach. W r. 1977 przeszedł na emeryturę, ale do r. 1980 działał w Komisji Historycznej gdańskiej Okręgowej Rady Adwokackiej i na szkoleniach aplikantów adwokackich wykładał historię adwokatury i etykę adwokacką. Napisał Pamiętnik (mszp. w Arch. Ośrodka Badań Adwokatury przy Naczelnej Radzie Adwokackiej w Warszawie). Zmarł 10 VIII 1984 w Gdyni, został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Był odznaczony Złotą Odznaką «Adwokatura PRL» (1974) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1978).
W małżeństwie zawartym w r. 1928 z koleżanką ze studiów Heleną Chrzanowską miał S. córkę Helenę Marię Teresę (ur. 1929), po mężu Ossowską, archeologa.
Pol K., Poczet prawników polskich, W. 2000 s. 418 (poza indeksem); – Bayer W., Adwokatura polska podczas okupacji hitlerowskiej, „Palestra” R. 32: 1988 nr 11/12 s. 76–7, 79–81; tenże, Polskie Wydawnictwo Prawnicze w latach okupacji hitlerowskiej, tamże R. 13: 1969 nr 4 s. 27; tenże, Samorząd adwokacki w dobie walki z okupacją hitlerowską, tamże R. 12: 1968 nr 11 s. 36, 40, 42, 45, 52; Bujak W., Historia Stronnictwa Pracy 1937–1949–1950, W. 1988; Kisza A., Krzemiński Z., Łyczywek R., Historia adwokatury polskiej, W. 1995; Krzemiński S., Adwokatura polska podczas okupacji hitlerowskiej 1939–1945, „Palestra” R. 20: 1976 nr 2 s. 5–7, 12; tenże, Czternastu sprawiedliwych, „Gaz. Prawn.” 1978 nr 18; tenże, „Palestra” w latach okupacji, „Tyg. Pol.” 1984 nr 15 s. 1, 15; tenże, Sławni warszawscy adwokaci, Kr. 2000; Krzemiński Z., Łyczywek R., Adwokatura warszawska, W. 1983 cz. 2 (fot.); Szpoper D., Świątek J., Dzieje adwokatury gdańskiej, Gd. 2005; Turowski K., Historia ruchu chrześcijańsko-demokratycznego w Polsce, W. 1989 II; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1984: „Dzien. Bałtycki” nr z 14 VII, „Palestra” R. 28 nr 9, „Życie Warszawy” nr 202 s. 12; – Arch. Okręgowej Rady Adwokackiej w Gd.: sygn. NP 66 (akta osobowe S-ego); Muz. Adwokatury przy Naczelnej Radzie Adwokackiej w W.: Akta osobowe S-ego.
Krzysztof Pol