Bolesław II († 1356), ks. opolski, drugi syn Bolesława I opolskiego i Grzymisławy, w dziale księstwa objął stołeczne Opole. Najzdolniejszy z synów Bolesława, wszedł B. dość rychło w przyjazne stosunki z Bernardem fürstenberskim, który za wierność i specjalną przyjaźń ofiarował mu ziemie między Odrą a Stobrawą (2 XI 1321). Przyjazne te stosunki pogłębiły się jeszcze przez poślubienie córki Bernarda Elżbiety (przed 6 V 1326), co zbliżyło B-a również do dworu polskiego. Ulegając przemocy, uznał się 5 IV 1327 lennikiem króla czeskiego Jana, który dzięki temu ugruntował ostatecznie panowanie czeskie na całym Górnym Śląsku. W bratobójczych walkach tego okresu starał się B. nie brać udziału, a natomiast całe swe siły poświęcił zagospodarowaniu dzielnicy, która za jego rządów wspaniale zakwitła. Granice swego księstwa rozszerzył przez kupno od Wacława I lignickiego Byczyna i Kluczborka, a od książąt kozielskich 1351 Sławęczyc. Lokacje na prawie niemieckiem, rozkwit rzemiosła i handlu, budowa dróg i wspaniałych gmachów wymownie świadczą o zapobiegliwości i pracowitości opolskiego księcia. Zmarł B. 21 VI 1356; pochowany w fundowanym przez siebie kościele franciszkanów w Opolu.
Idzikowski F., Geschichte der Stadt Oppeln, Oppeln 1863; Historja Śląska, Kr. 1933–6, I, III; Theiner, Vet. mon. Pol., I 298; Cod. Sil., I, VI, XVIII, XXII, XXIX, XXX; Grünh. Markgr. I–II
Karol Piotrowicz