Namysłowski Bolesław (Bronisław) Jan (1882–1929), botanik, profesor botaniki ogólnej i fitopatologii Uniw. Pozn. Ur. 7 VI w Zagórzu koło Sanoka, był synem inżyniera mechanika kolejowego Władysława i Wandy Bandurskiej, bratem przyrodnim Władysława Wiktora (zob.). Od r. 1896 uczęszczał do gimnazjum w Nowym Sączu, gdzie w czerwcu 1901 zdał egzamin dojrzałości. Następnie w l. 1901–5 na Wydziale Filozoficznym UJ w Krakowie studiował botanikę pod kierunkiem Emila Godlewskiego, Józefa Rostafińskiego, a przede wszystkim Edwarda Janczewskiego. Już w czasie studiów w r. 1905 został demonstratorem przy katedrze anatomii i fizjologii roślin UJ kierowanej przez E. Janczewskiego. W r. 1908 został asystentem tej katedry, prowadząc ćwiczenia ze studentami, a także pomagał prof. Janczewskiemu w przygotowaniu monografii o rodzaju porzeczek (Ribes). Na l. 1905–12 przypada pierwszy okres działalności naukowej N-ego, kiedy to prowadził własne badania mikologiczne, początkowo nad florą grzybów niższych Małopolski. Odkrył i opisał nowe, nieznane gatunki grzybów, którym nadał nazwy związane z Polską, np. Colletotrichum Janczewskii czy Wawelia regia. Dn. 28 I 1908 został promowany na doktora filozofii w UJ na podstawie rozprawy: Rhizopus nigricans i warunki powstawania jego zygospor („Rozpr. AU Wydz. Mat.-Przyr.” Kr. 1906). Od badań fizjograficzno-systematycznych przeszedł do prac eksperymentalnych nad fizjologią grzybów, dokonując interesujących odkryć w dziedzinie płciowego rozmnażania się pleśniaków (zjawisko hemihomotallizmu). Wyniki tych badań przedstawił w pracy État actuel des recherches sur les phénomènes de la séxualité des Mucorinées („Revue Générale de Botanique” Paris 1920 t. 32). Od 1 VI 1912 był adiunktem w Stacji Rolniczo-Doświadczalnej Studium Rolniczego UJ. Odkrycie w r. 1913 przez N-ego mikroorganizmów halofilnych w podziemnych wodach słonych kopalni w Wieliczce zapoczątkowało drugi okres jego działalności naukowej w zakresie badań algologiczno-hydrobiologicznych szczaw i solanek na Podkarpaciu.

Pierwsza wojna światowa zastała N-ego, wraz z rodziną, na Białej Rusi, gdzie był internowany jako poddany austriacki i przebywał w Witebsku. Tutaj pracował w gubernialnym laboratorium bakteriologicznym, a w r. szk. 1917/18 był nauczycielem w miejscowym polskim gimnazjum. W końcu 1918 r. powrócił do Krakowa, gdzie nadal pracował na UJ, przygotowując się do habilitacji na podstawie monografii Studien über Mucorinéen („Bull. International Acad. Crac.” 1910). Kolokwium i wykład habilitacyjny odbyły się 27 VI i 2 VII 1919. W t. r. został powołany na zastępcę profesora botaniki na Wydziale Filozoficznym Uniw. Pozn. W październiku 1919 rozpoczął wykłady i ćwiczenia z botaniki dla rolników, leśników, farmaceutów i biologów. Równocześnie przystąpił do organizowania od podstaw zakładu botanicznego. W maju 1920 został mianowany profesorem nadzwycz., a 31 V 1923 zwycz. na katedrze botaniki ogólnej i fitopatologii na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniw. Pozn. W r. akad. 1922/3 był dziekanem Wydziału Rolniczo-Leśnego. Na Uniw. Pozn. N. kontynuował studia hydrobiologiczne, badając mikroflorę tatrzańskich źródeł podreglowych, a przede wszystkim fitoplankton Bałtyku. W tym czasie wydał podręcznik akademicki Repetitorium z anatomii roślin (P. 1921, 2. wyd. 1924). Prowadząc badania hydrobiologiczne w Morskim Laboratorium Rybactwa na Helu, zainteresował się znakami (merkami) rybackimi umieszczanymi na sprzęcie rybackim (Merki rybaków pomorskich, „Roczn. Tow. Herald. we Lw.” T. 7: 1924–5 [druk. 1926]). Od r. 1924 datuje się trzeci okres twórczości naukowej N-ego, poświęcony obok botaniki także studiom historyczno-heraldycznym. Występował przeciwko teorii prof. Franciszka Piekosińskiego o skandynawskim pochodzeniu polskich rodów szlacheckich. Ogłosił interesującą rozprawę o charakterze socjologicznym Rozważania nad problemem rodziny i rodu (P. 1928). Wydał także m. in. broszurę Znamiona bartne mazowieckie 17 i 18 wieku i inne znaki ludowe (P. 1927), rozprawę Herby mieszczaństwa poznańskiego („Roczn. Muz. Wpol. w P.” 1929). Ogółem N. opublikował ponad 50 prac i przyczynków naukowych z dziedziny: mikologii, bakteriologii, algologii, anatomii roślin, heraldyki i in. Był członkiem wielu towarzystw naukowych, m. in. Komisji Fizjograficznej AU (od r. 1909), Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk., Polskiego Tow. Botanicznego. Zmarł 13 VIII 1929 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Pośmiertnie ukazał się m. in. artykuł Najstarsze źródła heraldyczne dotyczące Słowian („Mies. Herald.” 1938).

N. zawarł związek małżeński w r. 1912 z Anielą Kastory (ur. 1889), drem botaniki, i miał troje dzieci: Leszka (ur. 1915), doc. medycyny na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Wandę (ur. 1917), ekonomistkę, i Alinę (ur. 1919), romanistkę.

Wojtkowski, Bibliogr. historii Wpol., I 155; Ilustr. Enc. Trzaski; Wykaz stopni i tytułów naukowych nadanych w dziedzinie leśnictwa i drzewnictwa polskiego w latach 1918–1964, W. 1966 s. 30, 32; – Dzieje akademickich studiów rolniczych i leśnych w Wielkopolsce 1919–1969, P. 1970 s. 325–6 i in.; Dzieje Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza 1919–1969, P. 1972 s. 75–6, 92–3, 112, 114, 154, 167, 262, 301; Hryniewiecki B., Zarys historii botaniki polskiej, W. 1931; Maślankiewiczowa Z., Biologowie polscy, L.–W. 1936 (?) s. 66–7; Nauka w Wielkopolsce, P. 1973 s. 659, 663, 749, 752–3, 1050, 1055; Szafer W., Zarys historii botaniki w Krakowie, Kr. 1964; – Sprawozdanie Dyrekcji c. k. Gimnazjum Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1901, s. 65; – „Acta Societatis Botanicorum Poloniae” 1931 Vol. 8 nr 3/4 s. 266–7; „Czas. Przyr. Ilustr.” R. 5: 1931 nr 3/4 s. 113–17 (wykaz publikacji, fot.); „Kur. Pozn.” R. 24: 1929 nr 372 s. 3, nr 374 s. 5, nr 375 s. 6, nr 376 s. 12; „Roczniki Nauk Roln. i Leśnych” T. 21: 1931 z. 1 s. 528–33 (bibliogr. prac); „Wszechświat” 1931 nr 3 (1687) s. 67–75 (fot.); – Informacje z Arch. UJ w Kr. i rodziny w Poznaniu.

Andrzej Dzięczkowski