Siestrzeńcewicz Bolesław (1869–1940), tytularny generał brygady WP. Ur. 9/22 IX w rodzinnym majątku Niemenczynek w pow. wileńskim.
S. ukończył korpus kadetów w Połocku (7 klas), następnie szkołę junkrów w Petersburgu, w której kształcił się w l. 1887–9. We wrześniu 1889 został mianowany podporucznikiem artylerii polowej. W r. 1908 ukończył Wyższą Szkołę Oficerów Artylerii w Carskim Siole pod Petersburgiem. W lipcu 1914 formował w Odessie, będąc już w randze podpułkownika, oddziały artylerii polowej. Jako dowódca baterii, a następnie dywizjonu artylerii 125. brygady walczył na froncie południowo-zachodnim (listopad 1915 – wrzesień 1917). Brał udział w ofensywie gen. A. Brusiłowa.
W dn. 29 IX 1917 S. przeszedł do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Służył pod gen. Wincentym Kaczyńskim. Werbował oficerów i żołnierzy polskich w armii rosyjskiej na froncie południowo-zachodnim, uzyskując ich przeniesienie do I Korpusu Polskiego. W dn. 27 XII 1917 został mianowany dowódcą pułku artylerii moździerzowej w Witebsku, z którym się później przedarł, walcząc z oddziałami bolszewików, do Bobrujska. Na skutek braku sprzętu pułk został rozformowany. Dn. 18 III 1918 S. został mianowany dowódcą artylerii moździerzowej, a z kolei naczelnikiem Szkoły Artylerzystów I Korpusu Polskiego. Należał do tych oficerów, którzy przeciwstawili się buntowi ppłk. Przemysława Barthela de Weydenthala, który planował przeprowadzenie zbrojnej demonstracji przeciwko zamierzonemu przez Niemców rozformowaniu tegoż Korpusu. Po demobilizacji I Korpusu Polskiego S. przebywał w Warszawie, gdzie należał do tajnego Związku Dowborczyków. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918.
W dn. 13 XI 1918 S. wstąpił do WP i został przydzielony do Dep. V Uzbrojenia w Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk) jako starszy oficer do zleceń. Od 17 I 1919 był szefem Ekspozytury Dep. V MSWojsk w Poznaniu. Doprowadził do uporządkowania składów, magazynów i warsztatów reperacyjnych oraz do uruchomienia fabryki nabojów karabinowych, fabryki gum i huty miedzianej. Został zatwierdzony w stopniu pułkownika z możliwością korzystania «tytularnie ze stopnia generała-podporucznika», ale w „Rocznikach oficerskich” (W. 1923, 1924, 1928 i 1932) nie figuruje jako «tytularny», lecz jako generał brygady. W lutym 1921 mianowano go kierownikiem Zarządu Centralnych Zakładów Uzbrojenia w Poznaniu. W l. 1923–4 był kierownikiem Zbrojowni nr 2 w Warszawie. Od r. 1928 pozostawał w stanie spoczynku. Mieszkał w Warszawie. Wniosek o przyznanie mu Krzyża Niepodległości odrzucono (24 II 1933). S. zmarł 22 I 1940 w Wilnie. Był odznaczony Krzyżem św. Stanisława II i III stopnia z Mieczami i Kokardą, Krzyżem św. Anny II, III i IV stopnia z Mieczami i Kokardą, Krzyżem św. Włodzimierza IV stopnia z Mieczami i Kokardą, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Zasługi, Medaille Interalliée.
Brak informacji o stosunkach rodzinnych S-a.
Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, Wyd. uzup. i popr., W. 1991 (fot.); Stawecki P., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, W. 1994; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.21 r., W. 1921 s. 4, 867; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 288, 295–6; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – Dowbor-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935; Dziennik Personalny MSWojsk., W. 1920 nr 39 s. 992, 1014, W. 1921 nr 9 poz. 259 s. 372, W. 1922 nr 21 s. 530, W. 1923 nr 72 s. 757, W. 1925 nr 114 s. 613; Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967; – CAW: Akta personalne, OP 17912, OOP 2/932, KW 108/S–1228.
Henryk Korczyk