Selecki Borys Romuald (1921–1986), neurochirurg. Ur. 28 VIII w Wołkowysku w rodzinie żydowskiej, był synem Mariana, dzierżawcy majątku w Massalanach (pow. grodzieński), potem właściciela tartaku, i Marii z domu Okoń.
W l. 1930–8 S. uczęszczał w Wołkowysku do Państwowego Gimnazjum Koedukacyjnego im. Stefana Batorego. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w r. 1938, wyjechał do Francji i przez rok uczęszczał na wydz. lekarski uniwersytetu w Nancy. Wojna zastała go w kraju i w kwietniu 1940 został wraz z rodziną przesiedlony przez władze sowieckie do północnego Kazachstanu, gdzie pracował początkowo w kołchozie potem jako laborant w laboratorium chemicznym i w miejskiej poliklinice w Petropawłowsku. W lutym 1942 zgłosił się w Ługowoje do WP pod dowództwem gen. Władysława Andersa; służył w łączności. Wkrótce z wojskiem został przewieziony na Bliski Wschód. W szeregach II Korpusu uczestniczył we wszystkich walkach frontowych we Włoszech. We wrześniu 1944 został bombardierem, a po ukończeniu czteromiesięcznego kursu w Szkole Podchorążych rezerwy artylerii 15 II 1945 awansował na kaprala podchorążego artylerii i objął funkcję zwiadowcy dywizji. W czasie działań wojennych i po ich ukończeniu S. został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Monte Cassino (1944), War Star, Italy Star i Front Medal (1945). W październiku 1945 przydzielony do Batalionu Akademickiego w Rzymie, studiował na wydz. lekarskim uniwersytetu w Rzymie do listopada 1946. W grudniu t.r. został odkomenderowany do obozu akademickiego w Sudbury koło Londynu. Gdy jednak zawiodły starania o kontynuowanie studiów lekarskich w Anglii i we Francji, w lipcu 1947 powrócił do kraju i osiedlił się we Wrocławiu.
Tam kontynuował S. studia medyczne, zarobkując w l. 1947–9 jako kierownik biblioteki Koła Medyków Uniw. Wrocł., następnie zastępca kierownika Opieki Zdrowotnej nad Młodzieżą Akademicką i kierownik wydz. organizacyjnego Zarządu Okręgowego Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej. Był też przewodniczącym Ogólnopolskiego Związku Akademickich Stowarzyszeń Medycznych, wiceprzewodniczącym Prezydium Rady Federacji Polskich Organizacji Studenckich, przewodniczącym Ogólnopolskiego Związku Akademickich Kół Służby Zdrowia oraz członkiem Rady Międzynarodowego Związku Studentów. W r. 1948 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), potem był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, gdzie również pełnił wiele funkcji na terenie wyższych uczelni we Wrocławiu. Od listopada 1949 był stypendystą, potem młodszym asystentem Kliniki Neurochirurgicznej kierowanej przez Ernesta Ferensa. Po uzyskaniu dyplomu lekarza 6 IX 1950, objął dodatkowo obowiązki dyrektora Państwowego Liceum Felczerskiego i Państwowej Szkoły Felczerskiej we Wrocławiu.
Po zamknięciu Kliniki Neurochirurgicznej został S. 1 I 1951 młodszym asystentem Kliniki Neurologicznej Rudolfa Arenda. Stopień doktora medycyny uzyskał w Akad. Med. we Wrocławiu 27 VI t.r. na podstawie rozprawy Niektóre zagadnienia umiejscowienia funkcji w korze mózgowej i ich podstawy światopoglądowe, opublikowanej pt. Z zagadnień umiejscowienia czynności w korze mózgowej człowieka (W. 1953). Od 1 VIII 1951 S. był starszym asystentem na Oddziale Neurochirurgicznym Lucjana Stępnia w Państwowym Instytucie Psycho-Neurologicznym (PIPN) w Pruszkowie i od 1 IX t.r. dodatkowo pracował w Klinice Neurochirurgicznej Jerzego Choróbskiego w Akad. Med. w Warszawie, przez rok w charakterze stypendysty, następnie p.o. starszego asystenta, a od września 1954 starszego asystenta. W PIPN należał do kierowanego przez Jerzego Konorskiego zespołu, który prowadził badania nad patofizjologicznymi mechanizmami zaburzeń mowy przy ogniskowych uszkodzeniach mózgu. W l. 1952–6 był zastępcą sekretarza naukowego Komitetu dla Szerzenia Nauki Pawłowa PAN (późniejszego Komitetu Wyższych Czynności Nerwowych w Komitecie Badań Medycznych przy II Wydz. PAN). Od lipca 1953 S. wykonywał samodzielnie operacje neurochirurgiczne na ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym w pełnym zakresie. Ogłosił prace o wodniaku podtwardówkowym i technice jego leczania operacyjnego („Neurologia, Neurochirurgia i Psychiatria Pol.” 1953, 1954).
Od r. 1953 S. prowadził też wykłady z neurologii i fizjologii wyższych czynności nerwowych w ramach Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich i ćwiczenia w zakresie badań doświadczalnych nad stanem wyższych czynności nerwowych u człowieka – dla lekarzy z różnych ośrodków akademickich odbywających przeszkolenie w PIPN. W r. 1954 został członkiem Rady Naukowej PIPN. Był jednym z tłumaczy wydawnictwa pt. „Zagadnienia wyższych czynności nerwowych. Wybór prac z czasopisma „Żurnał vysszej nerwnoj dejatelnosti 1951” (W. 1954), toż r. 1952 i 1953 (W. 1956). Zredagował wspólnie z J. Konorskim „Zagadnienie zastępczości czynności ruchowych. Materiały Sesji Naukowej Komitetu Szerzenia Nauki Pawłowa. Warszawa 25–26 marzec 1955” (W. 1955). Dn. 3 VI 1955 uzyskał w Akad. Med. w Warszawie stopień kandydata nauk medycznych na podstawie rozprawy doktorskiej i trzech prac dotyczących patofizjologicznych mechanizmów zaburzeń mowy i zaburzeń schematu ciała przy ogniskowych uszkodzeniach okolicy skroniowo-ciemieniowo-potylicznej dominującej półkuli mózgu (w „Zbiór Prac PIPN”, W. 1955 I). Prace o tejże tematyce ogłaszał również w pismach: „Żurnal nevropatologii i psichiatrii im. S.S. Korsakova” (1955. 1956), „Psychiatrie et Neurologie” (Basel 1960) i w „Rozprawach Wydziału Nauk Medycznych PAN” (R. 6: 1961 t. 2). W czerwcu 1955 uzyskał I stopień specjalizacji z neurochirurgii i rok później II stopień. W r. 1955 odbył półroczną specjalizację w ZSRR. Dn. 1 VII 1956 został adiunktem w PIPN.
W lipcu 1957 S. wyemigrował wraz z rodziną do Izraela. Pracował w Jerozolimie do sierpnia 1959 jako pierwszy asystent w oddziale neurochirurgicznym A. Bellera amerykańskiego szpitala uniwersyteckiego «Hadassah», zajmując się głównie neuroonkologią i neurotraumatologią. S. samodzielnie operował pacjentów, a w drugim roku pracy również prowadził wykłady z neurochirurgii. We wrześniu 1959 Seleccy wyjechali do Australii, gdzie znajdował się już brat S-ego Edward. Tam od listopada 1959 S. pracował jako pracownik naukowy (research fellow) i lekarz (medical officer) w Cerebral Surgery and Research Unit H.R. Baileya w Callan Park Mental Hospital w Sydney. Zaprojektował tu i przeprowadził zespołowe badania nad padaczką. Pełne prawo praktyki lekarskiej otrzymał w stanie Nowa Południowa Walia (New South Wales – NSW) dn. 7 XII 1960, a obywatelstwo australijskie dn. 3 V 1962, ale możliwości praktyki neurochirurgicznej miał ograniczone. W r. 1964 otrzymał stanowisko honorowego neurochirurga, a po r. 1978 kierownika na Oddziale Neurochirurgicznym w Prince Henry and Prince of Wales Hospitals w Sydney, co pozwoliło mu rozszerzyć działalność neurochirurgiczną.
S. ogłosił artykuł o rozpoznawaniu i leczeniu krwiaka podtwardówkowego na podstawie 125 przypadków (,,Medical Journal of Australia” 1963) i trzy artykuły o zmianach biochemicznych w surowicy krwi u chorych psychicznie (tamże 1964), a także prace o guzach i uszkodzeniach mózgu, zaburzeniach schematu ciała, afazji czuciowej, zaniku mózgu. Szczególnie interesował się urazami układu nerwowego i wykonał wiele oryginalnych prac doświadczalnych nad mechanizmem uszkodzeń kręgosłupa szyjnego. W r. 1969 uzyskał na Uniwersytecie NSW w Sydney stopień Master of Surgery (MS) na podstawie rozprawy Mechanism of Cervical Spine and Cord Injuries in Man. Experimental Study (Sydney 1968 I–II). Ten stopień otwierał mu drogę do stanowisk akademickich i administracyjnych w szpitalu. W r.n. ogłosił przy współudziale H.B.L. Williamsa książkę Injuries to the Cervical Spine and Cord in Man (Glebe, NSW 1970). W tym czasie S. był również nauczycielem klinicznym (Honorary Clinical Teacher) w Szkole Chirurgii (School of Surgery) Uniwersytetu NSW w Sydney. W r. 1975 S. został przewodniczącym Podkomitetu Urazów (Trauma Subcommittee) Neurochirurgicznego Tow. Australazji oraz członkiem Królewskiego Australazyjskiego Kolegium Chirurgów. Przeprowadził wtedy badania nad epidemiologią urazów układu nerwowego na terenie Nowej Południowej Walii, Południowej Australii i dystryktu Canberra i ogłosił z nich sprawozdania w r. 1977 pt. Injuries to the Head, Spine and Peripheral Nerves (w: „Report on a Study” [b.m.w.], toż w: ,,Summary of Findings of a Study” [b.m.w.]). Miał skromne tylko wsparcie z rządowych i charytatywnych funduszy i często badania wykonywał na koszt własny. S. stwierdził częste występowanie okaleczeń pacjentów po chirurgicznym leczeniu kręgosłupa i przedstawił szczegółowy plan opieki nad tymi osobami. Ostro występował przeciw operatorom, którzy wskutek braku dostatecznych kwalifikacji powodowali inwalidztwo chorych.
S. był redaktorem i głównym autorem książki Low Back Disability. Neurosurgical, Orthopaedic and Radiological Symposium (Glebe 1978). W r. 1986 ogłosił prace o wczesnym leczeniu urazów głowy i kręgosłupa oraz o urazach kręgosłupa w „Australian and New Zealand Journal of Surgery”.
S. odznaczał się dużymi zdolnościami organizacyjnymi, jako chirurg miał wybitne umiejętności manualne i prowadził bardzo rozległą prywatną praktykę lekarską. Czuł się Polakiem, wspierał organizacje polonijne i prawie co roku odwiedzał Polskę. Zmarł 30 XII 1986 w Sydney, zwłoki zostały skremowane, a prochy rozsypane nad Oceanem Spokojnym.
Z małżeństwa zawartego w r. 1946 z Krystyną Teresą z Kopczyńskich (ur. 1923), lekarzem ogólnym, miał S. dzieci: Ryszarda (ur. 1948), lekarza, i Annę (ur. 1953), aktorkę.
Braćmi S-ego są: Anatol (ur. 1914), chemik, profesor Politechn. Warsz., i Edward (ur. 1926), lekarz ogólny w Australii.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957; tenże, Rozprawy na stopień doktora medycyny, stomatologii i farmacji w latach 1945–1952, W. 1963; – „The West Australian” 1959 nr z 10 IX (wzmianka, fot.); „Życie Warszawy” 1987 nr 6, 23; – Akad. Med. w W., Dział spraw pracowniczych: Akta nr 1434; Inst. Psycho-neurologiczny w W., Dział spraw pracowniczych: Akta nr 89; – Informacje Tadeusza Baci, Piotra Szarejki i Anatola Seleckiego z W. oraz Krystyny Seleckiej z Sydney.
Teresa Ostrowska