Śniegocka z Więckowskich Cecylia Maria (1861—1934), działaczka oświatowa i społeczna.
Ur. 29 X w Warszawie, była córką Kajetana Więckowskiego (1818—1885), członka Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu Król. Pol., oraz Elżbiety (Elizy) Ewy z Jełowickich (1831—1903), córki Jana Jełowickiego, kapitana artylerii armii Król. Pol.
Odebrała wykształcenie domowe, a następnie uczyła się na tajnej pensji Florentyny Domaszewskiej-Włoszkowej przy ul. Ogrodowej 25 w Warszawie. Po ślubie zawartym 19 IX 1882 z Kazimierzem Janem Śniegockim, inżynierem melioracji rolnych, włączyła się w r. 1883 w działalność tajnego Kobiecego Koła Oświaty Ludowej (po r. 1886 Koło Kobiet Korony i Litwy), kierowanego przez Kasyldę Kulikowską. Należąc do Kasy Pomocy przy Warszawskim Tow. Dobroczynności, dożywiała ubogie dzieci na Powiślu, rozpowszechniała też nielegalne wydawnictwa oświatowe. W l. 1890—2 przebywała na leczeniu w Otwocku i przy tej okazji prowadziła tam tajną szkołę dla dzieci z ubogich rodzin. Od r. 1891 wykładała w Warszawie na przeznaczonych dla młodzieży wiejskiej jawnych dziewięciodniowych kursach zawodowych Tow. PszczelniczoOgrodowego, kierowanych przez Maksymiliana Malinowskiego. Wykłady zakończyła po otwarciu przez Towarzystwo w r. 1900 szkoły rolniczej w Otrębusach pod Warszawą.
W dn. 16—18 VII 1894 uczestniczyła Ś. we Lwowie w I Kongresie Pedagogów Polskich, podczas którego w mieszkaniu Marii i Bolesława Wysłouchów powołała z Henryką Ceysingerówną, Teresą Ciszkiewiczową i Jadwigą Krausharową Tow. Tajnego Nauczania (nazwane z czasem «bosy uniwersytet» lub «bezpłatniak»). Pod jego egidą zorganizowała w warszawskich dzielnicach Powiśle, Wola, i Stare Miasto sieć konspiracyjnych szkół elementarnych, działających w mieszkaniach robotników i rzemieślników. Ich program opracowały członkinie Koła Kobiet Korony i Litwy, a Ś. ułożyła Przepisy dla młodzieży uczęszczającej do tajnych szkółek w Warszawie i w swym mieszkaniu przy ul. Chmielnej 64 prowadziła do nich zapisy. Szkoły utrzymywała, organizując imprezy charytatywne (uczestniczył w nich m.in. Stefan Żeromski), a także z dochodów męża oraz datków m.in. Mieczysława Brzezińskiego, Karola Benniego, Antoniego Natansona, Antoniego Osuchowskiego, Henryka Sienkiewicza i Maurycego Zamoyskiego. Pomoce naukowe otrzymywała z Galicji, m.in. od Odona Bujwida i zaprzyjaźnionej Wysłouchowej. Edukacją szkolną Tow. Tajnego Nauczania objęło, wg różnych szacunków, ok. 20 tys. dzieci z ubogich środowisk Warszawy (30—50 procent tego środowiska), a jego działalność nigdy nie została zdekonspirowana. Ś. organizowała także szkolne deklamacje, w których uczestniczyła m.in. aktorka Laura Pytlińska, córka Marii Konopnickiej. W l. 1895—6 towarzyszyła Ś. Wysłouchowej podczas wakacji w Wiśle i Istebnej na Śląsku Cieszyńskim, pomagając jej tam w pracy oświatowej. Działała także w organizacjach szkolnych związanych z tajną Ligą Narodową, m.in. w r. 1899 w Kole Nauczycieli Ludowych, kierowanym przez Aleksandra Zawadzkiego. Gdy w styczniu 1899 przystąpiła do Koła Głównego Tow. Oświaty Narodowej, powołane przez Tow. Tajnego Nauczania szkoły podporządkowała warszawskiemu okręgowi tej organizacji. Była współorganizatorką pierwszego trójzaborowego Zjazdu Kobiet Polskich w Zakopanem (15—18 VII 1899).
Wobec rozpoczętych w lutym 1905 strajków szkolnych w Król. Pol. wstąpiła Ś. do Ligi Narodowej i do wiosny r.n. wchodziła w skład zarządu kierowanego przez nią Związku Unarodowienia Szkół. Ciężko chora na zapalenie płuc, przekazała w czerwcu 1905 szkoły Towarzystwa zalegalizowanej w czerwcu r.n. Macierzy Szkolnej Król. Pol., kierowanej przez Osuchowskiego. Członkinią Macierzy została w grudniu 1907. Wstąpiła też w tym czasie do kierowanego przez Marię Weryho-Radziwiłłowiczową Tow. Wychowania Przedszkolnego. Na zorganizowanym przez Melanię Rajchmanową drugim trójzaborowym Zjeździe Kobiet Polskich w Warszawie (9—12 VI 1907) wygłosiła referat Jak się uczą dzieci pozbawione szkoły. Po zakończeniu w czerwcu 1911 bojkotu szkół państwowych przez Ligę Narodową wystąpiła z tej organizacji; prawdopodobnie wtedy opuściła także Macierz Szkolną Król. Pol. W r. 1912 pomogła sfinansować wydanie książki Franciszka Jaworskiego „Pierścienie historyczne polskie” (Lw.). W okresie pierwszej wojny światowej przebywała we Lwowie, gdzie, wg Stanisława Wasylewskiego, związała się z owdowiałym Wysłouchem. Zainteresowała się etnografią i gromadziła zabytki kultury ludowej. Wstąpiła do Polskiego Tow. Krajoznawczego, pod którego patronatem współorganizowała wystawy etnograficzne. W niepodległej Polsce mieszkała ponownie w Warszawie. Zbiory zabytków kultury ludowej (ok. 300 eksponatów) podarowała w r. 1920 Muz. Etnograficznemu w Krakowie. W księdze zbiorowej „Nasza walka o szkołę polską 1901—1917” (W. 1934 II) opublikowała Przepisy dla młodzieży uczęszczającej do tajnych szkółek w Warszawie. Zmarła 12 XI 1934 w Warszawie, została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kw. 38 rząd 2 nr 3). Była odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1923) oraz Krzyżem Niepodległości.
W małżeństwie z Kazimierzem Śniegockim (1853—1924), które w pewnych okresach miało charakter raczej formalny, Ś. dzieci nie miała.
Dn. 20 II 1935 Janina Strzelecka wygłosiła w Polskim Radiu odczyt wspomnieniowy o Ś-iej (z cyklu „Kobiety zasłużone”). Imieniem Ś-iej nazwano ulicę w Warszawie.
Cmentarz Powązkowski w Warszawie, W. 2002; PSB (Osuchowski Antoni); Słownik patronów ulic Warszawy, W. 2002; — Ceysingerówna H., Tajne nauczanie w Warszawie (1894—1906/7), „Niepodległość” T. 2: 1930 s. 96, 98, 100—2; Cywiński B., Rodowody niepokornych, W. 2010; Dzieje szkolnictwa i oświaty na wsi polskiej do 1918, Red. S. Michalski, W. 1982 I; Engelgard J., Narodowa Demokracja wobec bojkotu szkoły rosyjskiej 1905—1911, „Niepodległość i Pamięć” R. 14: 2007 nr 2 s. 101; Kiepurska H., Inteligencja zawodowa Warszawy, 1905—1907, W. 1967; taż, Tajna oświata drugiej połowy XIX w., w: Szkolnictwo i oświata w Warszawie, W. 1982 (fot.); Kozicki S., Historia Ligi Narodowej (okres 1887—1907), Londyn 1964; Matejukowa M. I., Formy tajnej działalności oświatowej w Warszawie na przełomie XIX i XX w. w obronie przed rusyfikacją, „Kron. Warszawy” 2003 nr 1—2 s. 38—41; Miąso J., Tajne nauczanie w Królestwie Polskim w świetle dokumentów władz rosyjskich, „Rozpr. z Dziej. Oświaty” T. 33: 1990 s. 52; Micińska M., Inteligencja na rozdrożach 1864—1918, W. 2008; Taborski R., Warszawskie teatry prywatne w okresie Młodej Polski 1905—1918, W. 1980; Walewska C., Ruch kobiecy w Polsce, W. 1909 cz. 1 s. 48; Wawrzykowska-Wierciochowa D., Wysłouchowa, W. 1975; Wolsza T., Narodowa Demokracja wobec chłopów w latach 1887—1914, W. 1992; Wroczyński R., Dzieje oświaty polskiej 1795—1945, W. 1980; Z dziejów książki i bibliotek w Warszawie, Red. S. Tazbir, W. 1961; ZET w walce o niepodległość i budowę państwa, W. 1996; Żurawicka J., Inteligencja warszawska w końcu XIX wieku, W. 1978; — Bujwid O., Osamotnienie. Pamiętniki z lat 1932—1942, Kr. 1990; Morżkowska A., Tak było, „Niepodległość” T. 9: 1934 s. 219; Wasylewski S., Czterdzieści lat powodzenia, Wr. 1959; Wojnar K., Ze wspomnień i przeżyć (1888—1908), „Niepodległość” T. 18: 1938 s. 407; — „Kur. Warsz.” 1934 nr 205 s. 8, nr 209 s. 7 (dot. męża) — Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1934: „Dzień Dobry” nr 316, 324, „Głos Nauczycielski” nr 12 s. 234, „Kur. Warsz.” nr 314 s. 20; — AP w W.: Akta stanu cywilnego paraf. rzymskokatol. p. wezw. św. Andrzeja w W., nr 520/1862 (akt ur.), toż paraf. rzymskokatol. p. wezw. Narodzenia NMP w W., nr 267/1882 (akt ślubu).
Cezary W. Domański