Suchten Christoph (1481–1519), humanista, poeta łaciński, kanonik warmiński, proboszcz w Gdańsku.
Był synem Heinricha (zob.) i Margarethy Zimmermann, miał braci Heinricha, Barthela, Kurta, Johana i Georga, oraz siostry Katherinę i Gertrudę. Jego bratankiem był Aleksander (zob.)
Od r. 1501 studiował S. na uniw. w Lipsku; przed r. 1504 uzyskał tam w semestrze letnim bakalaureat, a w semestrze zimowym t.r. stopień magistra sztuk wyzwolonych. Od r. 1505 prowadził na Uniw. Lipskim wykłady z literatury rzymskiej. Wydał wtedy wybór poezji Katullusa i rozpoczął własną twórczość poetycką. T.r. opublikował w Lipsku tomik pt. Epigrammatum liber unus. Wzorowany na twórczości Katullusa, zawierał on 82 okolicznościowe epigramaty, poświęcone różnym wydarzeniom z życia rodziny, przyjaciół i znajomych, a także epitalamia (pieśni weselne), salutatoria i hodeoporikony (poetyckie sprawozdania z podróży), a więc teksty okolicznościowe, świadczące o erudycji autora. Wśród adresatów znaleźli się m.in. jego bracia: Heinrich, Kurt i Georg, kupiec gdański Reinhold Feldstete, poślubiający Kordulę von Allen oraz lekarz toruński Wilhelm Aldenhof, przybyły do Lipska do pomocy studiującej tam młodzieży z Torunia. W tomie wyróżnia się wiersz do Jana Filipa Heydecke-Mirici, mieszczanina krakowskiego, archiprezbitera kościoła Mariackiego, członka Societatis Litterariae Vistulanae oraz mecenasa poetów i uczonych; S. zadedykował mu także całą swą książkę, wspominając przy tej okazji wykwintne spotkania w jego ogrodzie przy domu w Rynku. Nie oznacza to jednak, że S. był uczestnikiem tych biesiad; informację o nich mógł zaczerpnąć z ody Konrada Celtisa „De coena Miricae”, a sam chciał może zwrócić na siebie uwagę Mirici, co mu się udało, gdyż za ten prezent literacki otrzymał podziękowanie wierszem. Zgodnie z panującą modą S. używał w tym okresie zlatynizowanej formy swego nazwiska «Christophorus Suchtenus».
Od r. 1507 przebywał S. w Krakowie i słuchał na Uniw. Krak. wykładów Pawła z Krosna. Zamówił wówczas, prawdopodobnie u malarza królewskiego Michała Lancza, swój portret olejny, na którym u góry umieszczony został herb von Suchtenów. Dn. 21 V t.r. otrzymał od papieża Juliusza II kanonikat w Lubece, a w r. 1508 obdarzono go prebendą w tamtejszym kościele Bożego Ciała, czemu sprzeciwiła się lubecka rada miejska. W r. 1509 wyjechał na studia prawnicze do Rzymu. Nawiązał tam bliskie kontakty z wpływowymi osobistościami z kręgów kościelnych. Pracował w kancelarii bp. Piotra von Schwerina, sekretarza papieskiego, przyjaźnił się z sekretarzem papieskim Krzysztofem Welserem, zetknął się też ze swym powinowatym, Aleksandrem Scultetim, wówczas notariuszem kurii rzymskiej, któremu zapewne zawdzięczał dalszą karierę kościelną. W r. 1509 otrzymał probostwo w dzielnicy Królewca zwanej Löbenicht; nie objął go jednak z powodu zaostrzenia się sporu między królem Zygmuntem I i w. mistrzem zakonu krzyżackiego Fryderykiem saskim. T.r. nadano S-owi godności kanonika w Rewlu (Tallin) i Fromborku, a także probostwo kościoła św. Jana w Gdańsku. W r. 1511 wszedł S. w Rzymie w krąg oddziaływania Jana Coriciusa-Goritza, niemieckiego humanisty z Luksemburga, członka Akad. Rzymskiej (Academia Antiquaria), opiekującego się przybyszami narodowości niemieckiej, także z Pomorza i Śląska. W gronie osób spotykających się w tym kręgu poznał m.in. Bernarda Wapowskiego. Już jako notariusz papieski otrzymał 24 X 1511 probostwo kościoła św. Katarzyny w Braniewie, a w r. 1513 probostwo katedralne we Fromborku. T.r. objął również probostwa kościołów św. Wawrzyńca i św. Elżbiety we Wrocławiu, a w r. 1514 został kanonikiem wrocławskim. Liczne beneficja kościelne S-a miały związek z jego włączeniem się do działań kurii rzymskiej i papieża Juliusza II, wspierających zakon krzyżacki w próbach zmierzających do ograniczania zwierzchnictwa Polski. Kolejne nominacje S-a na prepozyta warmińskiego (1513) i administratora dóbr kapituły (1515–16) spotkały się ze sprzeciwem króla Zygmunta I. Kiedy jednak do Rzymu dotarła wieść o zwycięstwie wojsk litewsko-polskich nad armią moskiewską pod Orszą 8 IX 1514, S. uczcił to wydarzenie wierszem pt. De nobili et gloriosa victoria per […] Poloniae Regem […] Sigismundum reportata (Cracoviae 1514). Sławiąc triumf, zachęcał tu króla Zygmunta I do rozszerzenia działań wojennych w kierunku na Bałkany i Bliski Wschód, aż po Ziemię Świętą. Utwór S-a został włączony do powstałej z inicjatywy prymasa Jana Łaskiego, a przygotowanej przez Wapowskiego, antologii utworów sławiących wiktorię orszańską („Carmina de memorabili caede schismaticorum per […] Sigismundum regem Poloniae”, Roma 1515).
W r. 1515 otrzymał S. w Rzymie doktorat obojga praw. W październiku t.r. opuścił Rzym i udał się jako administrator dóbr kapit. warmińskiej do Fromborka. W r. 1516 Jan z Wiślicy w liście dedykacyjnym dla Pawła z Krosna zamieszczonym w poemacie „Bellum Prutenum” (Cracoviae) wymienił S-a wśród wybitnych humanistów krakowskich. Z powodu choroby poprosił S. o zwolnienie z obowiązków kościelnych od 4 IV 1519. Przyjechał na leczenie do Wrocławia i tu zmarł 23 VIII 1519.
Skromny dorobek literacki S-a był ceniony m.in. przez Jana Coriciusa i Mikołaja Kopernika, a na jego twórczości wzorował się także Paweł z Krosna, szczególnie w zakresie topiki epigramatycznej i elegijnej. Drobne utwory S-a ukazały się pośmiertnie w tomiku pt. Coriciana (Roma 1525).
Portret olej. z r. 1507 w Muz. Narod. w Gd., sygn. SD/343/M; – Altpreuss. Biogr., II; Estreicher; Oracki, Słown. Warmii, Prus Ks., II; Słownik biograficzny kapituły warmińskiej, Olsztyn 1996 (bibliogr.); Słownik biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Gd. 1997 IV (bibliogr.); – Borawska T., Tiedemann Giese (1480–1550) w życiu wewnętrznym Warmii i Prus Królewskich, Olsztyn 1984; Gorzkowski A., Paweł z Krosna, Kr. 2000; Grzybkowska T., Złoty wiek malarstwa gdańskiego na tle kultury artystycznej miasta 1520–1620, W. 1980; Kolberg J., Der ermländische Domprobst Christoph von Suchten, „Römische Quartalschr. für Christliche Altertumskunde und für Kirchengesch.” (Freiburg) Supl. 20: 1913 s. 144–71; Milewska T. D., Nieznany portret Krzysztofa von Suchtena z 1507 r. w zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku, „Gdań. Studia Muz.” T. 6: 1995 s. 9–22; Nadolski B., Poezja renesansowa na Pomorzu, Gd. 1976 s. 12–13, 67–70; Nowak Z., Jan Dantyszek. Portret renesansowego humanisty, Wr. 1982; tenże, Krzysztof Suchten (ok. 1476–1519) humanista gdański doby Odrodzenia, w: Zasłużeni ludzie Pomorza XVI w., Gd. 1977 s. 129–31; Nowak-Dłużewski J., Okolicznościowa poezja polityczna w Polsce. Czasy Zygmuntowskie, W. 1966; Perlbach M., Prussia scholastica, Leipzig 1895 s. 98, 215; Zdrenka J., Rats- und Gerichtspatriziat der Rechten Stadt Danzig, Hamburg 1989–91 I–II; – B. Gdań. PAN: sygn. Ms. 603, 1033 (mater. geneal. S-ów).
Zbigniew Nowak