Daćbog (Dadźbog, Dadzibog) kanonik gnieźnieński, kantor płocki, pełnomocnik książąt mazowieckich w procesie z Zakonem w r. 1412, pochodził prawdopodobnie z rodu mazowieckich wielmożów, pieczętujących się herbem Junosza. Dokumenty pozwalają snuć przypuszczenia, że ojcem jego był Daćbog, wojewoda płocki, z l. 1349–60. Gdzie spędził D. swą młodość i gdzie zdobył wykształcenie, nic nie wiadomo. Zapewne ukończył kanonik płocki gdzieś studia prawnicze, chociaż tytułu naukowego nie zdobył. Jako kantor kapituły płockiej wystąpił D. w r. 1391 (zostać mógł kantorem po 17 IV 1389); od r. 1408 tytułował się kantorem płockim i kanonikiem gnieźnieńskim. Wśród kapituł cieszył się D. popularnością i zaufaniem, uchodzić musiał nadto za dobrego prawnika. Występuje on w r. 1400 jako jeden z arbitrów w sporze między księciem mazowieckim Ziemowitem a Jakubem, biskupem płockim; w charakterze sędziego spotykamy się z nim w r. 1405, gdy między innymi rozsądza spór Jakuba, biskupa płockiego, z Mieczysławem ze Smogorzewa. Nic przeto dziwnego, że książęta mazowieccy Jan i Ziemowit mianowali D-a swym pełnomocnikiem w procesie z Zakonem Krzyżackim. Z zadań nań włożonych wywiązał się D. ku zupełnemu zadowoleniu książąt oraz i króla polskiego. Nie ma jednakowoż śladów, by książęta mazowieccy korzystali z usług D-ga w sprawach rokowań dyplomatycznych. Natomiast kapituły, darząc swego kanonika zupełnym zaufaniem, starały się załatwiać swe sprawy na dworze za pośrednictwem D-a, jego też w r. 1411 delegowały do króla na zjazd w Bieczu.
Po r. 1418 giną wszelkie ślady działalności płockiego kantora. O stosunkach rodzinnych D-a nie wiele można powiedzieć. Bratu Dobiesławowi ze Szczawina sprzedał sołectwo gumińskie. Przypuszczać można, że spokrewnieni z nim byli: Daćbog, również kantor płocki, działający w l. 1453–1485, i rycerz Daćbog z Gołatkowa, który w r. 1466 przyczynił się walnie do rozbicia watahy krzyżackiej, łupiącej mazowieckie wioski.
Korytkowski, Prałaci i kan. gnieźn.; Lites II, III; Acta capit. I–III; Kod. Wp., V; Kod. Maz.; Długosz, Hist. Pol., V; »Przegl. Kośc.« 1902, I 180; Arch. ośw. i liter., XI; Nowowiejski A. J., Płock, Płock 1930.
Karol Piotrowicz