Jauch Daniel Jan Joachim Chrystian (1684–1754), architekt, artylerzysta. Jako kapitan saskiego korpusu inżynierów skierowany do Warszawy w r. 1722 zakupił dwór na Krakowskim Przedmieściu. Od r. 1727 występuje jako pełnomocnik królewski do spraw budowlanych. Był inspektorem, a wreszcie dyrektorem Saskiego Urzędu Budowlanego w Warszawie. W r. 1728 wymieniany jako major, w 1732 jako podpułkownik, wreszcie w 1735 jest już pułkownikiem artylerii koronnej. Od r. 1748 ma również rangę saskiego generała majora. Rządy J-a w artylerii koronnej przypadły na czasy jej najgłębszego upadku. Jak się zdaje, J. był przede wszystkim jej systematycznym administratorem. Głównym kierunkiem jego działalności była architektura. W r. 1726 przebudował wraz z S. Z. Deyblem Pałac Błękitny. W r. 1728 opracował projekt fasady kościoła Św. Krzyża w Warszawie i jednocześnie (1727) wraz z Józefem Fontana przygotowywał przebudowę Pałacu Kazimierzowskiego i budowę koszar kazimierzowskich (ukończone 1732). Zapewne też on budował w sąsiedztwie pałac Gozdzkich (na Dynasach). W r. 1733 zaprojektował castrum doloris Augusta II w warszawskim kościele Kapucynów, w r. 1736 po śmierci Mateusza Daniela Pöppelmanna objął kierownictwo budowy Pałacu Saskiego. W r. 1736/7 zbudował kaplicę królewską przy kościele Kapucynów i dekorował ją na uroczyste nabożeństwa żałobne. W r. 1738 zbudował «pałac pocztowy» w Dąbrowie na drodze z Drezna do Warszawy, zaś w r. 1750 krużganek przed kościołem Reformatów warszawskich i sporządził kosztorys restauracji Pałacu Sandomierskiego (Brühlowskiego), o którego nabycie występował z ramienia króla jeszcze w r. 1727. W r. 1751 ukończono prace nad Kalwarią ujazdowską, trwające 20 lat. Z tegoż czasu pochodzi projekt odbudowy kościoła Św. Wawrzyńca na Woli; przed śmiercią wreszcie zbudował dolną kaplicę Św. Witalisa w kościele Franciszkanów. Projektował też zakrystię w kolegiacie (dzisiejszej katedrze) Św. Jana, odbudował arsenał, amfiteatr w ogrodzie Saskim i wzniósł koszary Mirowskie (na Wielopolu). Związany obowiązkami służbowymi z Warszawą, niewiele budował poza jej obrębem, choć niejednokrotnie służył fachowymi radami w sprawach technicznych, np. przy zakładaniu fontann i osuszaniu piwnic w pałacu hetmana J. K. Branickiego w Białymstoku. Pośredniczył też hetmanowi przy zakupie rzeźb. Przygotował zamek w Grodnie na pomieszczenie sejmu w r. 1752. J. był przede wszystkim inżynierem i dekoratorem, architektem nie był wybitnym, dlatego usunął go w cień jako artysta Karol Fryderyk Pöppelmann. Był poniekąd kontynuatorem sztuki Jana Krzysztofa Knöffla. Ożeniony był z Ewą, córką Burcharda Münnicha, feldmarszałka rosyjskiego; córkę Konstancję wydał za nadwornego lekarza dra Henryka Lelhöffela (Lelewela) – dziadka Joachima. Jego zapewne syn – Ernest Ulrych Jauch – był w r. 1751 porucznikiem i adiutantem korpusu artylerii koronnej, w 1764 – kapitanem, inny (Henryk?) był w r. 1752 majorem Gwardii Pieszej Koronnej. J. nigdy nie nauczył się po polsku i w korespondencji musiał posługiwać się sekretarzem. Na trzy dni przed śmiercią porzucił luteranizm i przyjął katolicyzm. Zmarł 3 V 1754 r.
Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler; Łoza, Słownik architektów; – Górski, Historia artylerii, s. 161; Gurlitt C., Warschauer Bauten aus der Zeit der sächsischen Könige, Berlin 1917; Hentschel W., Nieznany zamek Augusta Mocnego w Kargowej, „Kwart. Archit. i Urban.” T. 3: 1958 s. 138, 146/7, 149; tenże, Osiemnastowieczna przebudowa kościoła w Piasecznie, „Kwart. Archit. i Urban”. T. 8: 1963 s. 128; Husarski W., J. J. D. J., Dyrektor budowli za czasów saskich, „Prace Kom. Hist. Sztuki PAU” T. 2: 1922 s. LIV–LIX; Kurowski F., Pamiątki miasta Warszawy, W. 1949 I; Kwiatkowski M., Dynasy, „Roczn.Warsz.” T. III: 1962; Lech M., Warszawski cekhaus w dobie saskiej, „Rocz. Warsz.” T. 1: 1960 s. 286, 288; tenże, Regimenty Gwardii w Warszawie, „Roczn. Warsz.” T. 3: 1962 s. 110; Rewski Z., Działalność architektoniczna warszawskich Fontanów, „Biul. Hist. Sztuki i Kultury” T. 2: 1933/4 s. 268, 269, 273; Śliwiński A., Joachim Lelewel, W. 1932; – AGAD: Archiwum Roskie 5.19, 8.63, 5.41, 10.18 (wypisy J. Glinki).
Stanisław Herbst