Sinkiewicz (Sinkewycz, Siętkiewicz) Dionizy (zm. 1732?), bazylianin, ihumen monasteru św. Jerzego we Lwowie, drzeworytnik. Ur. w Rozdole w pow. żydaczowskim, zapewne w rodzinie mieszczańskiej.
W l. dziewięćdziesiątych XVII w. S. był już bazylianinem w klasztorze krechowskim. W r. 1708 był ihumenem klasztoru p. wezw. św. Jerzego we Lwowie. Na kapitule zakonnej w Uniowie w r. 1711 został wyznaczony na wizytatora monasterów prowincji kor. W r. 1719 za jego ihumeństwa spisano po raz pierwszy inwentarz wszystkich ruchomości cerkiewnych i klasztornych we Lwowie, także biblioteki świętojurskiej. W r.n. jako oficjał lwowskiego zakonu uczestniczył S. w synodzie zamojskim i podpisał jego uchwały. W r. 1724 powołany został na ihumena w monasterze hoszowskim, później w Krechowie. Rozpoczął tam budowę cerkwi p. wezw. św. Mikołaja. Zostawszy ponownie ihumenem we Lwowie, dokończył w r. 1729 swoim sumptem budowę studni klasztornej.
S. znany był jako artysta drzeworytnik. Drzeworyt krechowski z r. 1699, wykonany w drewnie gruszy, wiernie oddawał nie tylko architekturę zabudowań cerkiewnych i klasztornych, ale także rytuały zakonne, m.in. postrzyżyny. Objaśnienia do drzeworytu podane były w języku cerkiewno-słowiańskim. S. robił drzeworyty dla drukarni lwowskiego bractwa cerkiewnego, jego ryciny zdobiły karty tytułowe ksiąg cerkiewnych, jak np. Akafisty (1699) i Tridion si jest Tripiesniec sviatoi (1701), przygotował liczne ilustracje, winiety, zastawki, frontispisy i bogate w roślinne ornamenty ramki druków. «W swoich rycinach dał przepiękną technikę i bardzo cienki, jak na drzeworyt, rysunek, co świadczy, że był dobrze obznajomiony z współczesną mu europejską grafiką» (W. Siczyński). S. współpracował ze znanym rytownikiem lwowskim Nikodemem Zubrzyckim i wraz z nim ilustrował „Irmołogion notnyj” – pierwszy cerkiewnosłowiański cyrylicki druk nutowy (Lw. 1700). „Irmołogion” zawiera m. in. wielkie inicjały roślinne i ornamentalne ramki wykonane jego ręką. Prace drzeworytnicze S-a przypominają manierą ryciny N. Zubrzyckiego, lecz różnią się od nich kompozycją i mniejszą pomysłowością. S. zmarł zapewne w r. 1732; po t. r. kronika klasztoru lwowskiego nie odnotowuje już jego nazwiska. S. pozostawił prawdopodobnie w klasztorze krechowskim, obok rycin, także rękopis kroniki klasztornej, tzw. Pomiannyk; spuścizna ta została rozproszona lub zaginęła.
Kołaczkowski J., Słownik rytowników polskich…, Lw. 1874; Słown. Geogr. (Krechów); Pamiątki historyczne krajowe, Zebrał i wyd. L. Zieliński, Lw. 1841 s. 75–108; – Bałyk B., Katafal’k černečyj vasylijan XVII–XVIII st., Zapiski Čina sv. Vasylija Velikoho, „Analecta OSBM” T. 14: 1987 nr 1–4 s. 67–98; Bilec’kyj P., Ukrains’ke mistectvo XVII–XVIII st., Kiïv 1963; Golubec’ M., Maljary vasylijany na tli zachidno ukraïns’kogo cerkovnogo maljarstva XVIII st., Zapiski Čina sv. Vasylija Velikogo, T. 3: 1928 nr 3–4 s. 447–66; tenże, Ukrains’ke maljarstvo XVI–XVII st. pid pokrovom Stavropigii, L’viv 1920; Isajevyč J. D., Izdatel’skaja dejatel’nost’ L’vovskogo bratstva XVI–XVIII v. Kniga. Issledovanija i materialy, Moskva 1962 Sb. 7; Maslov S., Drukarstvo na Ukraini w XVI–XVIII st., „Bibliologični Visti” 1924 nr 1–3 s. 39 i n.; Popov M., Materialy do slovnyka ukrains’kych graveriv, Kiïv 1926 i Dodatek w: „Bibliologični Visti” 1927 nr 3 s. 81 i in.: Sičins’kij V., Architektura krechivs’koho monastirja po derevorytu 1699 r., L’viv 1923; tenże, Istorija ukrains’koho graverstva, L’viv 1937; Zapasko J. P., Mistectvo knigi na Ukraini v XVII–XVIII st., L’viv 1971; Zubrzycki D., Historyczne badania o drukarniach rusko-słowiańskich w Galicji, Lw. 1836; – Central’nij deržavnij istoričnij archiv Ukraini we Lw.: f. 684 op. 1 nr 2032 (Kronika monasteru w Krechowie 1768–1843); Lviv’ska Naukova B. im. V. Stefanyka: f. 5 nr 2086 (Kronika monasteru św. Jerzego we Lwowie 1763–1771).
Maria Pidłypczak-Majerowicz