Dobrogost z Kolna, h. Nałęcz, występuje po raz pierwszy w źródłach w r. 1422 jako niefortunny starosta pogranicznego zamku Drahimia, który utracił przez podstępny atak zbuntowanych najemników krzyżackich. Tegoż roku, w czasie tzw. wojny golubskiej, 29 VIII przy szturmie na Kowalewo dostał się do niewoli, z której uwolnił go zapewne pokój melneński. Po Andrzeju, który w r. 1428 postąpił na województwo kaliskie, otrzymał pograniczną kasztelanię kamieńską i posiadał ją co najmniej do r. 1440 (w r. 1448 kasztelanem kamieńskim jest już Dobrogost Ostroróg). Odznaczył się podczas niszczycielskiego najazdu krzyżackiego na ogołocone z wojska Wielkopolskę, ziemię dobrzyńską i Kujawy w r. 1431, gdy wraz z Janem Jarogniewskim i Bartoszem z Wezenborga zebrali naprędce oddział, złożony głównie z chłopów, i pod wsią Dąbki na zach. od Nakła 13 IX rozgromili rycerstwo inflanckie, zabierając do niewoli dwóch komturów wraz z ich sztandarem, który dołączony do zdobyczy grunwaldzkiej jako pięćdziesiąty piąty z kolei ozdobił katedrę wawelską. Brał czynny udział w życiu publicznym, jak tego dowodzi jego obecność w r. 1430 w Jedlnej i 16 XII 1438 w Piotrkowie przy wystawianiu przywilejów ziemskich, w r. 1432 zaś w Poznaniu przyrzekał wraz z rycerstwem wielkopolskim wierność jednemu z synów Jagiełły. Jako zastaw za sumy pożyczone Jagielle i Warneńczykowi dzierżył Pobiedziska, potem Babimost. Jego synem był prawdopodobnie Dobrogost z Kolna, podsędek poznański w l. 1442–50.
Łukaszewicz J., Krótki opis miast i wsi w pow. krotoszyńskim, P. 1869, 424–36; »Dziennik Pozn.« 1885, nr 250; Długosz, Dzieje, IV 304, 459 i Opera, I 594; Kod. Wp. V 515, 535, 554, 602, 622; Kod. Pol. I 321; Cod. epist. s. XV, II 233, 235, 372; Rykaczewski, Inventarium, 282–3; Bunge, Liv- Est-u. Curl. Urkundenbuch V 858; AGZ II 135 i V 166.
Red.