Aleksandrowicz v. Alexandrowicz Dominik z przydomkiem Witold, h. własnego, pochodził z zamożnego obywatelstwa, osiadłego w powiecie lidzkim. Był młodszym synem Łukasza Antoniego, chorążego lidzkiego, i Konstancji Aleksandrowiczówny, kasztelanki nowogrodzkiej, a bratem Franciszka, kasztelana lidzkiego. Pierwsza o nim wiadomość pochodzi z r. 1750, kiedyto wystąpił jako deputat na trybunale litewskim pod laską ks. Albrechta Radziwiłła, starosty rzeczyckiego. W r. 1754 występuje już jako pisarz ziemski lidzki. Piastując tę godność, otrzymywał mandaty poselskie z powiatu lidzkiego na sejmy 1754, 1758, 1761 i 1764 (konwokacyjny). Dominik był stronnikiem Czartoryskich, nieraz zaglądał do Przybysławic na dwór ks. kanclerza i jako jego zaufany starał się doprowadzić do ugody między Matuszewiczami, których był krewnym, a księciem kanclerzem. Nazwisko jego i brata znajduje się również na akcie generalnej konfederacji litewskiej w r. 1764. Dzięki gorącej interwencji króla, który słusznie oceniał »przymioty, zdatność, wiadomość prawa, cnoty« A., został tenże wybrany w maju 1770 r. marszałkiem trybunalskim. Z zadania tego wywiązał się nader sumiennie. Na czasy jego marszałkostwa przypadła sprawa między Niesiołowskim a biskupem Massalskim, który ostro atakował na sejmikach trybunał. A. umiał zachować godność, która zyskała mu uznanie kanclerza Czartoryskiego i króla, który nagrodził go 6 III 1772 r. koniuszostwem wielkiem litewskiem i orderem św. Stanisława. W czasie pełnienia funkcji marszałkowskiej wyszedł jego nakładem w Wilnie w drukarni pijarskiej przedruk Modrzewskiego »O Poprawie Rzeczypospolitej« w przekładzie Cyprjana Bazylika. Fakt ten świadczy, że »temu podłe rzeczy podobać się nie mogły, który wysoce myśleć, pożytecznie radzić, mądrze czynić zawsze potrafiał«. W ciągu lat następnych A. brał jeszcze czynny udział w życiu publicznem, prezydując lub zasiadając w komisjach, wyznaczanych przez sejmy w różnych sprawach. W r. 1779 procesował się w trybunale litewskim z podskarbim Tyzenhauzem, a wobec bezwzględnych metod tego ostatniego szukał opieki u króla, który wpłynął na podskarbiego lit. w kierunku ugody z koniuszym. Oprócz godności cywilnych piastował A. również wojskowe. Służył jako porucznik petyhorski u podskarbiego Flemminga i wojewody witebskiego, Sołłohuba, za hetmaństwa Massalskiego dostał regimentarstwo wojsk dywizji litewskiej, wreszcie rotmistrzostwo husarskie. W r. 1784 otrzymał order Orła Białego. W r. 1791 zrezygnował z koniuszostwa wielk. litew. Żonaty był dwukrotnie – z Klarą Platerówną, wojską inflancką, i z Oskierkówną. Data zgonu nieznana.
W. Enc. Ill..; Enc. Orgelbranda; Niesiecki, Herbarz polski; Boniecki, Herbarz polski; Rodzina; Żychliński, Złota Księga, XVIII, 116; Wolff, Senatorowie i dygnitarze, Kr. 1885, 224; Estr.; Matuszewicz, Pamiętniki, wyd. A. Pawiński, W 1876, II, s. 228, III 168, IV 200; Poniatowski, Mémoires, Petersburg 1924, II, 281; Modrzewski, O Poprawie Rzeczypospolitej, 1770; Vol. Leg., VII, VIII; Diarjusz sejmu, 1761; Diarjusz sejmu conwok., 1764; Rękopisy Muzeum ks. Czartoryskich 597, 654, 675, 717.
Helena Waniczkówna