Rydulski Dominik Jan (ok. 1718–1795), ksiądz, profesor i ostatni rektor Akademii Zamojskiej. Ur. prawdopodobnie w okolicach Lublina, był synem Jakuba, starszym bratem Piotra (zob.).
W r. 1736 wpisał się R. do metryki Uniw. Krakowskiego; 24 III 1741 zdobył tytuł bakałarza. Jesienią 1743 na wezwanie Akademii Zamojskiej został nauczycielem gramatyki w jej kolonii w Ołyce. We wrześniu 1744 otrzymał w Zamościu doktorat filozofii. W t. r. opublikował z okazji promocji doktorskich na Akademii Zamojskiej zbiór wierszy Cidaris doctoralis… (Zamość). W r. 1747, kiedy kapituła ołycka odmówiła pomocy materialnej Akademii Zamojskiej, został odwołany z Ołyki do tejże Akademii, gdzie uczył kolejno analogii, poetyki i retoryki (1747–50). W tym czasie opublikował z okazji pogrzebu profesora Akademii Macieja Pawołowicza panegiryk żałobny Sors fatalis (Zamość 1749). W r. 1750 został kanonikiem kapituły zamojskiej. W l. 1750–53 prowadził pełny kurs filozofii; ogłosił zbiór tez z filozofii Conclusiones philosophicae ex universa logica et metaphysica (Zamość 1752) oraz Theses philosophicae (Zamość 1753), w których prezentował tradycyjne poglądy filozofii arystotelesowskiej. W grudniu 1753 wizytował kolonię w Ołyce. Od r. 1754 wykładał w Akademii prawo kanoniczne. Zabiegał o poszerzenie zakresu wykładów z prawa cywilnego o przeprowadzone zmiany i dopełnienia w konstytucjach sejmowych polskich. Ogłosił tezy publicznej dysputy z prawa kanonicznego Positiones juridicocanonicae (Zamość 1760). W r. 1759 wznowił działalność Seminarium Zamojskiego, kształcącego 12 kleryków dla diecezji chełmskiej; pełnił w nim urząd prefekta i prowadził wykłady. W r. 1767 został promowany na doktora obojga praw. W Akademii piastował godność rektora w l. 1768–9, 1772–4, 1778–81, 1783–4 oraz wielokrotnie godność dziekana Wydz. Filozoficznego (od r. 1753) i Wydz. Prawa (od r. 1754). Kierował uczelnią w najtrudniejszych czasach z dużym powodzeniem. W r. 1773 został przyjęty przez cesarza Józefa II przebywającego w Zamościu i zabiegał u niego o utrzymanie Akademii. W r. 1778 założył dla studentów Sodalicję Mariańską (istniała do r. 1783). Kiedy w r. 1784 Akademia została przez władze austriackie zlikwidowana, R. jako ostatni jej rektor dokonał jej zamknięcia, a jako prefekt likwidowanego również (w r. 1783) Seminarium Zamojskiego wysłał kleryków do Seminarium Generalnego we Lwowie. Przed śmiercią darował swoją bibliotekę kapitule zamojskiej. Zmarł w Zamościu w r. 1795.
Estreicher; Słown. Pol. Teologów Katol., III; – Kochanowski J. K., Dzieje Akademii Zamojskiej (1594–1784), Kr. 1899–1900; Petrani A., Nauka prawa kanonicznego w Polsce w XVIII i XIX wieku, L. 1961 s. 249–51; Stopniak F., Dzieje kapituły zamojskiej, L. 1962 s. 193; Wadowski A., Wiadomość o profesorach Akademii Zamojskiej, W. 1899–1900 s. 57–8, 70, 179, 219–27, 229, 231, 240, 242–3, 252, 269, 271, 274–5, 286, 289–91, 295–7, 299, 302; – Album stud. Univ. Crac. V, Statuta nec non Liber promotionum, s. 400; – B. PAN w Kr.: rkp. 2387 t. 4 (Zbiór inwentarzy Kolegiaty Zamojskiej), rkp. 3274 k. 74–75, 104–105 (korespondencja), rkp. 3799 (dyplom doktorski podpisany przez R-ego).
Ludwik Grzebień