Kostecki Edward (1886–1968), hodowca roślin uprawnych, organizator nasiennictwa. Ur. 11 V w Płoskoje koło Kurska, był synem Wiktora, administratora rolnego, i Pauliny Karoliny Mierzwińskiej, a wnukiem Adolfa, zesłańca na Sybir po powstaniu styczniowym. Miał pięcioro rodzeństwa, z czego troje zmarło w dzieciństwie w Rosji, brat Stanisław (1881–1929) był znanym hodowcą roślin w Stacji Hodowli Roślin w Kwasowie, siostra Janina Danielewiczowa, żona hodowcy roślin Czesława, bibliotekarką. Ok. r. 1890 ojciec K-ego przeniósł się z Rosji do Warszawy. K. uczęszczał w l. 1895–1904 do prywatnego gimnazjum E. Rontalera w Warszawie, ale go nie ukończył relegowany ze szkoły w czasie strajku szkolnego. Mimo to został przyjęty na chemię na uniwersytet we Fryburgu, którą studiował w l. 1905–7. Zmuszony z braku środków do przerwania studiów, pracował potem przez rok jako chemik firmy nasiennej K. Buszczyński i M. Łążyński w Górce Narodowej koło Krakowa. Pożyczka K. Buszczyńskiego umożliwiła mu kontynuowanie studiów we Fryburgu w l. 1908–10, tym razem botanicznych; doktoryzował się (summa cum laude) we Fryburgu u A. Ursprunga na podstawie pracy o podnoszeniu się soków u brzozy i u świerka. W czasie pobytu w Szwajcarii zbliżył się pod względem naukowym i ideowym do I. Mościckiego.
W l. 1910–1 pracował jako kierownik laboratorium stacji nasiennej w Górce Narodowej koło Krakowa. Potem przeniósł się do Warszawy. W l. 1911–5 kierował sekcją nasienną Centralnego Tow. Rolniczego (CTR) i doprowadził do zrzeszenia się 120 gospodarstw nasiennych Królestwa; w tym samym czasie wykładał genetykę i hodowlę roślin na kursach rolniczych J. Mikułowskiego-Pomorskiego (zawiązku późniejszej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego), wszedł do redakcji czasopism „Gazeta Cukrownicza” i „Burak”, prowadził własne prace hodowlane u W. Mayzla w Brzozówce, zainicjował hodowlę roślin rolniczych w Udyczu (pow. Humań) na Ukrainie. W r. 1911 powołany został na członka Komitetu Naukowego Botaniki Stosowanej w Petersburgu. W l. 1915–8 przebywał na Ukrainie, prowadząc stacje doświadczalne w Udyczu i Wierchniaczce (pow. Humań), w których wykształcił wielu specjalistów, czynnych w organizacji polskiej hodowli roślin po pierwszej wojnie światowej.
W l. 1918–39 kierował sekcją nasienną CTR (potem sekcja centralna do spraw nasiennictwa przy Związku Izb i Organizacji Rolniczych) skupiającą nasiennictwo całego kraju. K. zainicjował też w r. 1919 założenie Związku Polskich Hodowców i Kupców Nasiennych (w którego zarządzie zasiadał do r. 1950), a w r. 1925 powstanie Międzynarodowego Związku Hodowców Roślin Rolniczych w Paryżu, przewodniczył jego zjazdom i do r. 1939 zasiadał w jego zarządzie. W r. 1930 zainicjował też powołanie Międzynarodowego Instytutu Buraczanego (IIRB) w Brukseli, w którego pracach uczestniczył do śmierci. Osiągnięciom organizacyjnym K-ego towarzyszyły badania w zakresie hodowli roślin. W r. 1921 zorganizował firmę hodowlano-nasienną «Udycz», w skład której weszło 5 stacji: Kwasów, Dolne, Borsuki, Borszczówka, Żarków, specjalizujących się w hodowli owsa, pszenicy ozimej i jarej, buraków pastewnych i cukrowych, koniczyn i traw. Osobistym osiągnięciem K-ego było wyhodowanie wielu cennych odmian, jak pszenica ozima «Eka», owsy «Udycz Żółty», «Udycz Biały», «Bartek Udycki», buraki cukrowe normalne i wysokocukrowe, buraki pastewne «Udyckie», koniczyna czerwona «Gloria». Doświadczenia w zakresie hodowli roślin związały go z czołówką europejskich hodowców, szczególnie szwedzkich (H. Nilsson, H. Nilsson-Ehle w Svalöff), francuskich (A. Vilmorin, C. Colin, F. Desprez, E. Schribeaux), belgijskich (J. Beaudouin), łotewskich (P. Bormans). W czasie drugiej wojny światowej kierował w Warszawie firmą «Udycz», którą po reorganizacji prowadził nadal w latach 1945–1950, tworząc nowe, w miejsce poprzednich zniszczonych w czasie wojny, gospodarstwa nasienne: Strugi-Skotniki, Borów, Orłowo. W r. 1950 przeszedł w stan spoczynku; pracował nadal naukowo prywatnie.
Osiągnięciom organizacyjnym i hodowlanym towarzyszył dorobek pisarski obejmujący przeszło 100 artykułów z zakresu hodowli roślin, nasiennictwa, doświadczalnictwa, fitopatologii, fizjologii roślin, uprawy i nawożenia gleb, ekonomiki rolnej, historii rolnictwa. Większość z nich ukazała się w „Gazecie Rolniczej” i w „Gazecie Cukrowniczej”, a po drugiej wojnie światowej w „Postępach Nauk Rolniczych”. K. był członkiem korespondentem Francuskiej Akademii Rolniczej, a w Polsce członkiem Polskiego Tow. Przyrodników im. Kopernika, na którego zebraniach wygłaszał referaty na tematy ogólnoprzyrodnicze; był gorącym zwolennikiem poglądów na ewolucję świata Teilharda de Chardin.
Z małżeństwa z Klementyną Szpindler, przez 50 lat lekarką miejską w Warszawie, miał córkę Halinę Kwiatkowską, polonistkę, która zginęła jako sanitariuszka baonu «Zośka» w powstaniu warszawskim, oraz syna Jana, dra rolnictwa. Za osiągnięcia w zakresie hodowli roślin otrzymał K. w l. 1929 i 1948 Złoty Krzyż Zasługi, w r. 1957 Oficerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, w r. 1966 państwową nagrodę I stopnia. Zmarł 16 III 1968 r. w Warszawie i tam został pochowany.
Podob. ścienna w Nadwiślańskiej Hodowli Roślin; – Barbacki S., Dr E. K. w 50-lecie pracy twórczej w dziedzinie hodowli roślin, „Postępy Nauk Roln.” 1962 z. 4 s. 129–34 (fot., bibliogr.); Księga Pamiątkowa na 75-lecie Gazety Rolniczej, W. 1938 I 382 (fot.); – Informacja syna Jana.
Stanisław Brzozowski