Czapska-Hutten Elżbieta z Meyendorffów, hr., (1833–1916), ur. w Inflantach 22 IX jako córka uczonego i podróżnika, pułkownika barona Jerzego, i Zofii z hr. Stackelbergów. Poślubiwszy 20 IX 1854 hr. Emeryka Czapskiego, uważała się za Polkę i znaczną część swego życia poświęciła popieraniu nauki polskiej. Ze względu na prace swego męża interesowała się w pierwszym rzędzie numizmatyką i archeologią. Kiedy w r. 1896, w rok po przeniesieniu się z Petersburga do Krakowa, Emeryk Cz. umarł, prowadziła dalej zaczęte przez niego prace nad uporządkowaniem zbiorów numizmatyczno-archeologicznych i urządzeniem muzeum przy ulicy Wolskiej. Osobiście kierowała katalogowaniem biblioteki i zbioru rycin, wydała własnym nakładem Kopery »Spis druków epoki Jagiellońskiej« (1900) i »Spis rycin przedstawiających portrety przeważnie polskich osobistości« (Kraków 1901). Jej dziełem były rysunki numizmatyczne w czterech pierwszych tomach katalogu Cz-go, jej wreszcie staraniem już po śmierci męża został przygotowany i wydany tom 5. tego katalogu (wyszedł w r. 1916). Spełniając wolę męża, który chciał, by jego zbiory stanowiły własność publiczną, doprowadziła do tego, iż w r. 1903 zbiory te jako muzeum Czapskich zostały podarowane gminie m. Krakowa. Celem rozszerzenia muzeum oddała swe własne apartamenty i przeniosła się na Litwę, podtrzymując jednak nadal ścisły kontakt z tą placówką kulturalno-naukową, której była współtwórczynią. Wydatnie wspierała niezamożną, chcącą się poświęcić studiom naukowym młodzież. Umarła w czasie wojny w Mińsku Litewskim 17 X 1916.
Cz. była matką Karola Cz-go, prezydenta m. Mińska Lit., Jerzego Cz-go i Zofii Cz-ej, poślubionej hr. Plater-Zyberkowi, chemikowi.
Jej portret, pędzla Belloliego znajduje się w posiadaniu wnuka, Emeryka hr. Czapskiego.
Elżbieta hr. H.-Cz., »Wiadomości Numizmatyczno-Archeologiczne« 1918, nr 9 i 10; Dunin-Borkowski J., Almanach błękitny; Korespondencja w posiadaniu hr. Em. Czapskiego; Tablice numizmatyczne malowane przez Elżbietę Cz. w Muzeum Czapskich w Krakowie; Medal wybity w r. 1879 na srebrne wesele.
Włodzimierz Dworzaczek