Lewicka Eugenia (1896–1931), lekarz, fizjoterapeuta, kierownik Zakładu Leczniczego w Druskienikach. Ur. 10 VIII w Czerkasach koło Kamieńca Podolskiego, córka Cyryla Longina Lewickiego, dzierżawcy, i Elżbiety z Nicichorskich. Gimnazjum 8-klasowe ukończyła w Czerkasach w r. 1914. W n. r. wstąpiła do Kijowskiego Żeńskiego Medycznego Instytutu i od t. r. do 1923 przebywała w Kijowie. Podczas studiów pracowała w klinice diagnostycznej im. prof. W. P. Obrazcowa, prowadzonej przez prof. Wierzbickiego, później Ziwerta w l. 1919–21, w szpitalu epidemicznym podczas epidemii duru plamistego i powrotnego oraz przy łóżku chorych prywatnych. Jako studentka współpracowała z polskimi organizacjami samokształceniowymi i oświatowymi (skauting «Polonia»). Wr. 1921 uzyskała stopień lekarza i jako jedna z najzdolniejszych studentek została zatrudniona w Klinice Chorób Wewnętrznych prof. F. Janowskiego w Kijowie, gdzie pracowała przez dwa lata, prowadząc m. in. badania naukowe nad funkcjonalną diagnostyką chorób nerek oraz sympatotonią i wagotonią. W r. 1923 przybyła do Warszawy, wstąpiła na Wydział Lekarski Uniw. Warsz. Dyplom doktora wszech nauk lekarskich uzyskała 13 VI 1925. Podczas studiów w Warszawie pracowała na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Żydowskiego pod kierunkiem prof. E. Żebrowskiego, następnie w Klinice Neurologicznej Uniw. Warsz. prowadzonej przez prof. K. Orzechowskiego. Praktykowała też prywatnie.
Z namowy prof. E. Żebrowskiego L. podjęła się od r. 1924 sezonowej pracy lekarza zdrojowego w Druskienikach. Kładła szczególny nacisk na wychowanie fizyczne dorosłych i dzieci. Przystąpiła do zorganizowania w Druskienikach nowoczesnego zakładu leczenia słońcem, powietrzem i ruchem. W tym celu studiowała piśmiennictwo, corocznie wyjeżdżała za granicę na kilka miesięcy do różnych ośrodków wychowania fizycznego, zwłaszcza szwedzkich i duńskich, gdzie poznawała sposoby prowadzenia ćwiczeń P. i H. Lingów, J. Linharda, E. Falk, G. Demeny, Legrange’a i Sadolina. Planowała też inwestycje, zabiegała o fundusze, osobiście doglądała rozbudowy zakładu, który głównie jej staraniom zawdzięcza swoje powstanie i rozwój. Będąc sama sportsmenką, interesowała się sportem kobiet. W sporcie widziała cenny czynnik wychowawczy. Na terenie zakładu urządziła plażę, basen pływacki, korty tenisowe, plac do siatkówki, tereny do gimnastyki, organizowała popisy sportowe. Zakład stał się pierwszym na wysokim poziomie instytutem tego rodzaju w Polsce, a niektóre uzdrowiska wprowadziły jej metody.
L. pracowała przy tym naukowo i społecznie. Była członkiem Komisji Zdrojowej, członkiem zarządu Tow. Przyjaciół Druskienik, członkiem Komitetu Redakcyjnego „Ondyny Druskienickich Źródeł”. Brała udział we wszystkich ważniejszych imprezach z dziedziny wychowania fizycznego. Ok. 1927 r. związała się z Centralnym Instytutem Wychowania Fizycznego. Była kierowniczką sekretariatu i członkiem Rady Naukowej Wychowania Fizycznego, członkiem Rady Nadzorczej Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego (C1WF), organizowała pracownię sportowo-lekarską Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego. Razem z W. Prażmowską ogłosiła Znaczenie wychowania fizycznego (W. 1928). L. odznaczała się energią, wewnętrzną dyscypliną i osobistym urokiem. Była ceniona i popularna jako lekarz i jako człowiek. Posiadała jednak wielu wrogów, których przysporzył jej bliski związek z J. Piłsudskim – dawnym jej pacjentem z Druskienik i przewodniczącym Rady Naukowej Wychowania Fizycznego. Dn. 27 VI 1931 znaleziono ją w CIWF nieprzytomną z objawami zatrucia środkami chemicznymi. Przewieziona w stanie ciężkim do Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie, zmarła tamże 29 VI. Pochowana została 2 VII 1931 na Powązkach. Było wiele komentarzy na temat przyczyn śmierci (samobójstwo, otrucie przypadkowe, podsunięcie trucizny przez zabójcę), sprawa nie jest wyjaśniona. Dla uczczenia pamięci L-iej zakład w Druskienikach został nazwany jej imieniem.
Fot. w Arch. Akad. Med. w W.; – Materiały do bibliografii piśmiennictwa kobiet polskich, Lw. 1934 s. 163; – Druskieniki w setną rocznicę założenia zakładu zdrojowego 1837–1937, Wil. 1938; Jaroszewicz A., Libretto finansisty, W. 1968 s. 6, 118–25, 169, 174, 175; Jasiński W., Działalność lekarska śp. E. L-iej na terenie Druskienik, „Ondyna Druskienickich Źródeł” R. 3: 1931 nr 2 s. 5–8; Kinle E., Śp. Dr Med. E. L., tamże nr 1 s. 9–10; Patla A., Zwycięstwo zza grobu, tamże R. 4: 1932 nr 2 s. 5; Propagatorka kuracji sportem i słońcem, „Start” R. 5: 1931 nr 13 s. 2 (fot.); Red., Pogrzeb śp. dr E. L-iej, „Ondyna Druskienickich Źródeł” R. 3: 1931 nr 1 s. 10; Śp. dr E. L., „Bluszcz” 1931 nr 28 s. 13 (fot.); Wasilewska-Łobzowa H., Wskazówki dla kuracjuszy uczęszczających do Zakładu Leczniczego Stosowania Słońca, Powietrza i Ruchu im. dr E. L-iej (solarium), Druskieniki 1936; – „Dzien. Urzęd. Izb Lek.” 1931 nr 8 s. 295, nr 9 s. 358, 1932 nr 4 s. 114; „Kur. Warsz.” 1931 nr 175, 176, 177, 178; „Ondyna Druskienickich Źródeł” R. 3: 1931 nr 2 s. 4 (S. Schilling-Siengalewicz, fot.), R. 4: 1932 nr 1 s. 7, nr 2 s. 3 (fot.); – Arch. Akad. Med. w W.: Życiorys, zaświadczenia o pracy, dyplom; – Informacje Stanisława Malinowskiego, Jadwigi Nowickiej-Piotrowskiej, Szczepana Wacka.
Teresa Ostrowska