Rodziewicz Eugeniusz (1872–1934), oficer armii rosyjskiej, generał dywizji WP. Ur. 28 I w Tyflisie w Gruzji, był synem Adolfa i Marii z Szafrańskich.
W l. 1882–9 R. uczył się w korpusie kadetów w Tyflisie. Od 6 IX 1889 do r. 1891 był junkrem w konstantynowskiej wojennej szkole artylerii w Petersburgu. Dn. 5 VIII 1891 otrzymał nominację na podporucznika w 24 Brygadzie Artylerii. Awansował na porucznika 25 VII 1895 a 13 VII 1897 – na sztabskapitana. W dn. 29 VIII 1904 uzyskał awans na kapitana. W r. 1908 (R. na innym miejscu w aktach w CAW podaje r. 1910) ukończył oficerską szkołę artylerii w Carskim Siole, w której studiował przez 8 miesięcy. Dn. 5 VIII 1910 został awansowany na podpułkownika z nominacją na dowódcę 3 górskiej baterii Finlandzkiej Dywizji Strzelców.
W początkowym okresie pierwszej wojny światowej brał R. udział w walkach jako dowódca baterii. W dn. 22 X 1915 awansował na pułkownika i dowódcę 1 Finlandzkiej Brygady Artylerii Parkowej. Od 17 IV do września 1917 był dowódcą dywizjonu artylerii. Od maja do października 1917 był również prezesem Związku Wojskowego Polaków Artylerzystów Finlandzkiego Korpusu na froncie galicyjskim. Dn. 23 IX 1917 przeniósł się do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, w którym został dowódcą dywizjonu artylerii moździerzy w Wysoczanach (stacja Krynki) koło Witebska. W styczniu 1918 odmówił wezwaniu dowództwa oddziałów bolszewickich do rozbrojenia i poddania się i przedarł się wraz z podległym mu oddziałem do punktu koncentracyjnego I Korpusu Polskiego w Bobrujsku w czasie od 22 I do 14 II 1918, przynosząc, wobec niemożności zabrania ze sobą armat, zamki armatnie i przyrządy celownicze. Za ten wyczyn R. został w r. 1922 odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl. Mianowany 28 I 1918 dowódcą 1 Brygady Artylerii w I Korpusie Polskim gen. J. Dowbor-Muśnickiego, był nim do 20 VI t. r. W dn. 12 VI 1918 został mianowany generałem podporucznikiem rozkazem Dowódcy 1 Korpusu Polskiego. Wobec przymusowej demobilizacji korpusu, został zwolniony ze służby. Przyjechał do Król. Pol., gdzie pod okupacją niemiecką organizował związek niepodległościowy z żołnierzy 1 Korpusu. Reskryptem Rady Regencyjnej z dn. 25 X 1918 został przyjęty do WP w randze pułkownika, a dekretem Naczelnika Państwa z dn. 20 XI 1918 zatwierdzono mu stopień generała podporucznika aż do czasu weryfikacji przez komisję weryfikacyjną. Należał do organizatorów manifestacji w dn. 14 X 1918 oraz zbrojnego wystąpienia w dn. 10 XI t. r. przeciwko okupantom niemieckim. W dn. 11 XI 1918 został mianowany w WP inspektorem artylerii (a w maju 1919 generalnym inspektorem artylerii) i na tym stanowisku organizował artylerię polską. W kwietniu 1920 został przeniesiony na własną prośbę do rezerwy i objął stanowisko członka dyrekcji Zakładów Amunicyjnych «Pocisk» Sp. Akc. w Warszawie (uprzednio był członkiem komitetu organizacyjnego tej spółki wraz z Gustawem Wertheimem i inż. Juliuszem Natansonem-Leskim). Na początku sierpnia 1920 w związku z ofensywą Armii Czerwonej na Warszawę, zgłosił się ponownie do służby wojskowej: powierzono mu dowództwo Artylerii Gubernatorstwa Warszawskiego (późniejszej I Armii) i zorganizowanie artyleryjskiej obrony przyczółka mostowego. Po ustaniu działań wojennych zagrażających Warszawie i rozwiązaniu Gubernatorstwa Warszawskiego, R. podjął starania (25 IX 1920) o ponowne zaliczenie go do rezerwy w celu przejścia do pracy do Zakładów Amunicyjnych «Pocisk», gdzie później został członkiem Rady Nadzorczej (wymieniony jest w jej składzie w r. 1929 w „Roczniku informacyjnym o spółkach akcyjnych w Polsce”).
Z dn. 20 V 1921 R. został przeniesiony w stały stan spoczynku; 7 XI 1923 Prezydent RP zatwierdził przeniesienie R-a w stan spoczynku, przyznając mu równocześnie stopień generała dywizji. W maju 1926 R. był świadkiem w procesie Pogotowia Patriotów Polskich. R. był jednym z organizatorów i prezesem Stowarzyszenia Dowborczyków «Ku chwale Ojczyzny» i wiceprezesem Fédération Internationale des Anciens Combattants. Zmarł 7 XI 1934 w Druskiennikach, a pochowany został 12 XI t. r. na cmentarzu Dowborczyków na Powązkach Wojskowych w Warszawie. Był odznaczony poza wymienionym Orderem Virtuti Militari, oficerskim krzyżem Legii Honorowej, Krzyżem św. Jerzego 4 stopnia, Złotym Krzyżem św. Jerzego, Krzyżem św. Włodzimierza 3 i 4 stopnia, Krzyżem świętej Anny 2 i 3 stopnia, Krzyżem św. Stanisława 2 i 3 stopnia.
R. był żonaty z Wilhelminą Tilgman, z którą miał 3 dzieci: Mikołaja (ur. 1897), kapitana artylerii WP, Marię (ur. 1898) i Alfreda (ur. 1913).
Enc. Wojsk., VII; Kryska-Karski – Żurakowski, Generałowie; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 193, 288; Kozłowski E., Wrzosek M., Dzieje oręża polskiego 1794–1938, W. 1973; Rawicz J., Pozostało do wyjaśnienia, W. 1979; Waligóra B., Bój na przedmościu Warszawy, W. 1934; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – Dowbor-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935 (fot.); Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej 1918 nr 1 s. 8; Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych 1918 nr 6 poz. 96, 116; Dziubek B., Zaczynałem u Lilpopa, W. 1969 s. 125–6, 134, 144; Latinik F., Bój o Warszawę, [1930] s. 20; Ministerstwo Spraw Wojskowych. Dziennik Personalny 1920 nr 15 poz. 468, 1921 nr 22 poz. 880, 1922 nr 17 s. 456, 1923 nr 70 s. 738; Rocznik informacyjny o spółkach akcyjnych w Polsce, W. 1929 nr 271; – „Kur. Warsz.” 1934 nr 308 s. 8, nr 311 s. 19, nr 312 s. 5, nr 313 s. 5, nr 314 s. 9; – CAW: VM41-3108 (fot.), 5699.
Henryk Korczyk