Banfi Fabrycy (1579–1658), jezuita, Włoch. Wstąpił do zakonu w r. 1595; przez kilkanaście lat był przełożonym w różnych kolegjach włoskich, 5 lat prowincjałem, w r. 1640 w lipcu przybył do Polski jako wizytator prow. Litewskiej, od r. 1643 został wizytatorem i prowincjałem polskim. Pierwszą, bardzo trudną i delikatną sprawą, którą wypadło mu załatwić, było zamierzone wstąpienie królewicza Jana Kazimierza do jezuitów. B., nie orjentując się z początku w polskich stosunkach i nie znając charakteru królewicza, popierał ten zamiar, wbrew ostrzeżeniu generała i oporowi spowiednika królewiczowego o. Leyera. Po wstąpieniu Jana Kaz. musiał znosić i łagodzić z niemałem swojem upokorzeniem pierwsze ataki gniewu Władysława IV. Działalność wewnętrzna B-go jako wizytatora i prowincjała była szeroka. Szczególną uwagę poświęcił najpierw szkołom. W r. 1645 wytknął pierwsze objawy upadku, a pozatem bardzo energicznie starał się przeszkodzić wdzieraniu się do prowincji ujemnych objawów sarmatyzmu szlacheckiego, a więc zamiłowania do picia, lenistwa duchowego, wygody, domatorstwa. Nowemi surowemi przepisami obwarował administrowanie folwarków. Chociaż nie przeszkodził dalszemu osłabieniu kulturalnej aktywności jezuitów polskich – działały tu także czynniki od woli ich niezależne – to przecież jego działalność stała się jednem z pierwszych ogniw długiego szeregu wysiłków, które uratowały w okresie politycznej anarchji polskie jezuickie prowincje od upadku. W r. 1646 wrócił do Włoch, był asystentem generała, umarł w Medjolanie 28 XII 1658.
Archiwum Centralne T. J. Italiae. Cat. Triennales, a. 1649, 1658; Historia 48, 44; tomy Lit. i Pol. z lat 1640–1646; Archiwum Prow. Małopolskiej, rkp. 234 i 244 (listy i memorjały do prowincji); Wiedeń. Bibl. Narodowa, rkp. 12027 (tamże memorjały); Wiedeń. Archiwum dworu (korespondencja w sprawie Jana Kazimierza); Załęski, Jezuici w Polsce, Lw. 1900– 1907, II i III; Bednarski, Upadek i odrodzenie szkół jezuickich w Polsce, Kr. 1933, 34–35.
Stanisław Bednarski T. J.