Stabrowski Feliks January (1819–1913), inżynier komunikacji, oficer armii rosyjskiej. Ur. 18 XI w Zaponiu (pow. borysowski), był synem Józefa, asesora borysowskiego, i Elżbiety z Hryniewiczów.
S. uczęszczał do gimnazjum w Mińsku, następnie studiował w Korpusie Inżynierów Komunikacji (późniejszy Institut inženerov putej soobščenija imperatora Aleksandra I) w Petersburgu. W służbie państwowej pozostawał od 21 V 1839, początkowo w stopniu porucznika pełnił służbę wojskową w Korpusie. W l. 1850–60 publikował specjalistyczne artykuły na łamach pisma „Žurnal glavnago upravlenija putej soobščenija i publičnych zdanij”. W r. 1867, po wprowadzeniu cywilnej organizacji do Korpusu, wystąpił z wojska w stopniu pułkownika i został mianowany radcą stanu. Objął stanowisko naczelnego inżyniera m. Petersburga, zaprojektował całkowitą kanalizację miasta i częściowo ją zrealizował. Dn. 28 III 1871 został inżynierem państwowym 4 kl., zaś w r. 1878 otrzymał tytuł tajnego radcy. Od r. 1880 pracował w Zarządzie Centralnym Min. Komunikacji w Petersburgu, a następnie (co najmniej od r. 1882) był naczelnikiem Wyszniewołockiego Okręgu Komunikacji (gub. twerska). S. zaprojektował regulację rzeki Don oraz stały most na Oce w pobliżu Niżnego Nowgorodu. Wg jego projektu kosztem 40 mln rb. przebudowano «maryjski system wodny» (w dorzeczu Wołgi). Był ponadto projektantem i budowniczym kanału Ładoskiego i okólnego kanału Oneskiego, które jako wzorce sztuki inżynierskiej były przedmiotem wykładów w paryskiej École des Ponts et Chaussées. Podczas prac przy kanałach przeprowadził badania nad poziomem wód jezior Onega i Ładoga.
Ok. r. 1887 został S. przydzielony do Techniczno-Inżynierskiego Komitetu Komunikacji Wodnej i Drogowej. Zabiegał o urząd naczelnika warszawskiego okręgu komunikacji, ale przyrzeczonej nominacji nie otrzymał. Po przejściu w stan spoczynku zamieszkał w Warszawie, gdzie był członkiem wielu organizacji społecznych i filantropijnych, m.in. należał do Archikonfraterni Literackiej i Kasy im. J. Mianowskiego, dla której zapisał w testamencie 30 tys. rb. Był właścicielem majątku Dobroczyn (Dabraszyni, 289 dziesięcin ziemi) w pow. rzeżyckim (b. Inflanty Pol.), zgromadził tam sporą bibliotekę. Zmarł 7 VII (24 VI st. st.) 1913 w Dobroczynie, pochowany został w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był rosyjskimi orderami: św. Stanisława II kl. (1866), św. Anny II kl. (1873), św. Włodzimierza III kl. (1876) i Medalem za Wojnę 1853–6.
Małżeństwo S-ego z Eugenią z Kołakowskich (zm. w maju 1900) było bezdzietne.
Portret, olej., koniec XIX w., niesygnowany, w posiadaniu rodziny; – Labanauskienė D., Autografų kolekcijos katalogas. Lietuvos TSR Mokslų Akademijos Centrinė Biblioteka, Vilnius 1989; – Słown. Geogr. (Bukmujża, Dobroczyn, Zaponie); – Kultura polska na Łotwie, Red. J. Sozański, R. Szklennik, Ryga 1994; Manteuffel G., Inflanty polskie, P. 1879 s. 149 (dot. żony S-ego, Eugenii); – Spisok naselennych mest Vitebskoj gubernii, Vitebsk 1906 s. 335 (dot. żony S-ego, Eugenii); Spisok graždanskim činam četvertago klassa, Pet. 1872; toż za l. 1882, 1887–8; Spisok vyssim činam gosudarstvennago, gubernskago i eparchial’nago upravlenij 1884, Pet.; – Nekrologi i wspomnienie pośmiertne z r. 1913: „Kur. Warsz.” nr 188, 190–191, 282; – Mater. Red. PSB: Nota biogr. nadesłana przez Ottona Stabrowskiego, stryjecznego wnuka S-ego; – Informacje Marii Lipskiej (córki Ottona) z W. na podstawie dokumentu Deputacji Wywodowej Szlacheckiej z 13 XII 1829.
Stanisław Tadeusz Sroka