Kieniewicz Feliks (ur. 1802), poseł na Sejm w r. 1831. Ur. w Jukiewiczach (nazwa zniekształcona, nie do zidentyfikowania), syn Antoniego Nestora i Odyńcówny. Studiował na Uniw. Wil. Młodo straciwszy ojca, objął po nim dobra Dereszewicze na Polesiu, gdzie ok. r. 1825 wystawił nad brzegiem Prypeci piękny dwór w stylu klasycystycznym. W maju 1831 r. na wezwanie emisariusza N. Nowickiego stanął na czele powstania w pow. mozyrskim i objeżdżając z niewielkim oddziałem okolicę, werbował szlachtę i chłopów; tym ostatnim obiecywał podobno ziemię na własność i zniesienie pańszczyzny. Dn. 11 VI podstąpił pod Mozyrz, ale odparty i rozbity przez załogę cofnął się ku Owruczowi, gdzie oddział jego wkrótce poszedł w rozsypkę. K. przedostał się do Warszawy i 10 VIII wziął udział na Ratuszu w «sejmiku» 18 szlachty z woj. mińskiego, na którym został obrany posłem mozyrskim. Sejm akceptował ten wybór 17 VIII; K. uczestniczył tylko w jednym posiedzeniu Sejmu z 7 IX, na którym omawiano już warunki kapitulacji.
Uszedłszy do Galicji, pismem z Buska z 2 VII 1832 r. zwrócił się do władz carskich o zezwolenie na powrót. Poinformowano go, że jako zaliczony do drugiej kategorii przestępców nie ma prawa do monarszej łaski. W Galicji ożenił się z Franciszką Skrzyszewską. Wydalony przez Austriaków, w r. 1833 znalazł się we Francji; w l. 1835–6 brał udział w obradach odnoszących się do reaktywowania Sejmu. Sympatyzował z Lelewelem i udzielał mu informacji o Litwie. Mieszkał zrazu w Metz, później w Nancy, gdzie w r. 1839 nabył nieruchomość z pieniędzy dosyłanych przez rodzeństwo z kraju (ok. 45 tys. rubli w l. 1833–57). Nie brał większego udziału w życiu politycznym emigracji i zdaje się mało prawdopodobne, by potajemnie dojeżdżał na Litwę. Tym niemniej korespondencja carskiej żandarmerii raz po raz (1835–6, 1839, 1844–6) sygnalizowała jego pojawianie się jako emisariusza na Polesiu, w Kownie, Kijowie, Galicji lub na Wołyniu. W lipcu 1846 r. K. zaprzeczył w „Demokracie Polskim”, jakoby należał do zwolenników A. Czartoryskiego. W r. 1848 uchylił się od udziału w obradach Sejmu, którym Czartoryski patronował. Ok. r. 1847 rozszedł się z żoną, która wróciła do Galicji, i odebrał jej opiekę nad dziećmi. W r. 1857 skorzystał z amnestii, osiadł w Mozyrzu na Polesiu i starał się o zwrot skonfiskowanego majątku. Z rodzinnych rozrachunków wynikało, że wybrał gotówką całą wartość ojcowskiej schedy. K. czuł się pokrzywdzony i chciał się prawować z bratem. Schorowany, dotknięty paraliżem, zmarł wkrótce po r. 1863 w Pawlinowie. Miał syna Hieronima i córkę Felicję za Zygmuntem Kieniewiczem.
Portret pędzla J. Kieniewiczówny w posiadaniu autora; – Barzykowski, Historia powstania, IV 357; Dangel S., Rok 1831 w Mińszczyźnie, W. 1925 s. 53–60, 97, 133; Fajnhauz D., Ruch konspiracyjny na Litwie i Białorusi 1846–1848, W. 1965; – Diariusz Sejmu z r. 1830–1831, Wyd. M. Rostworowski, Kr. 1912 VI; Lelewel, Listy emigracyjne, I, III; – B. Kórn.: rkp. 934 („Ekskursja z Pińska do Dereszewicz”, 1829); AGAD: Papiery Ostrowskich, rkp. 143, 473 III (Sejm w emigracji); B. Pol. w Paryżu: rkp. 509 s. 493 (list R. Piotrowskiego); Arch. Rewolucji Październikowej, Moskwa: zespół 39-i, inw. 2, vol. 85 (papiery Hieronima Kieniewicza); – Notatki D. Fajnhauza z archiwów wileńskich oraz R. Rozdolskiego z archiwum w Wiedniu.
Stefan Kieniewicz