Naropiński Feliks h. Belina (zm. 1541), kanclerz bpa kujawskiego i arcbpa gnieźnieńskiego Macieja Drzewickiego, dziekan kujawski, sekretarz królewski. Był synem prawdopodobnie Mikołaja z Naropnej w ziemi rawskiej i nie znanej z imienia Piorunowskiej, bratem Jana (zob.) i Stanisława (zob.). Uczył się w Krakowie, w l. 1500–3 był notariuszem w konsystorzu krakowskim, w l. 1501–2 pełnił urząd notariusza publicznego, w l. 1503–4 notariusza administratorów biskupstwa krakowskiego Jana Konarskiego i Macieja Drzewickiego w okresie wakansu po śmierci kardynała Fryderyka Jagiellończyka. W r. 1504 został notariuszem w kurii prymasa Andrzeja Róży Boryszowskiego i był nim do r. 1508 z przerwą w r. 1507, kiedy to przebywał w Rzymie i sprawował w kurii papieskiej urząd adwokata. Zapewne w tym czasie otrzymał pierwsze większe prebendy, m. in. plebanię w Zadzimiu (w diec. gnieźnieńskiej), kanonie w kapitułach kolegiackich w Kurzelowie i w Łęczycy. Dn. 20 X 1508 został instalowany na kanonię gnieźnieńską z prowizji Boryszowskiego i utrzymał się na niej wygrawszy w Rzymie spór z Mikołajem Bedlneńskim, który otrzymał na tę samą kanonię prowizję papieską. W kapitule gnieźnieńskiej powierzano mu kilkakrotnie w l. 1510–17 obowiązki związane z zebraniem i odwiezieniem do Krakowa kontrybucji od duchowieństwa. Poparciu ze strony dworu królewskiego zawdzięczał dalsze prebendy (kanonia w kolegiacie płockiej, altaria w Sochaczewie, archidiakonat łęczycki), a przede wszystkim kanonię w kapitule katedralnej kujawskiej w r. 1518. Instalacja w tej kapitule zapoczątkowała bliską współpracę N-ego z Maciejem Drzewickim, wówczas bpem kujawskim, który mianował go swoim kanclerzem. Z kapituły kujawskiej był N. delegowany na synody prowincjonalne w l. 1520, 1524 i 1536. Ok. r. 1524 został dziekanem kujawskim. Wiosną 1525, z tytułem sekretarza królewskiego, wyjechał N. jako towarzysz Jerzego Myszkowskiego, kanclerza prymasa Jana Łaskiego, do Rzymu w poselstwie do papieża Klemensa VII, od którego otrzymał tytuł wicehrabiego pałacu papieskiego.
Dn. 7 I 1528 został N. kanonikiem poznańskim, t. r. dostał prowizję na probostwo w Wielkim Skrzynnie (ustąpił w r. 1533), w r. 1529 otrzymał altarię kaplicy Różyców w katedrze na Wawelu, wiążąc się coraz silniej z diecezją krakowską (od r. 1519 był kanonikiem kolegiaty Św. Michała na zamku). W sierpniu 1529 podjął N. starania o biskupstwo kamienieckie, zakończone niepowodzeniem, mimo poparcia ze strony Drzewickiego i bpa krakowskiego Piotra Tomickiego. Po wyniesieniu Drzewickiego na arcybiskupstwo gnieźnieńskie pozostał N. przy nim na stanowisku kanclerza kurii. W r. 1532 został wysunięty przez Bonę do kanonii katedralnej krakowskiej. Podjęte w związku z tym przez Zygmunta I w Rzymie starania o odnowienie przyznanego królowej prawa nominacji na jedną kanonię krakowską z przeznaczeniem jej dla N-ego napotkały na energiczne przeciwdziałanie Tomickiego. Opór Tomickiego, wynikający z chęci zachowania kanonii dla swoich protegowanych, spotęgowany był okolicznością, iż w kapitule krakowskiej zasiadał już skłócony z nim brat N-ego Jan, i płynącą stąd obawą przed kłopotami, jakich mógł przysporzyć drugi Naropiński, prałat niezwykle zręczny i wpływowy. Toteż miejsce pochlebnej opinii, jaką wystawiał Tomicki N-emu, gdy chodziło o odległe biskupstwo kamienieckie, zajęła teraz charakterystyka wyjątkowo negatywna («homo temerarius, litigiosus ac violentus et qui multa negotia capitulis ecclesiarum, quorum membrorum est, facessere solet»). Zabiegi N-ego o wejście do kapituły krakowskiej, mimo nacisku ze strony królowej i króla, ciągnęły się przez trzy lata. Nie pomogły nawet osobiste starania N-ego w Rzymie, dokąd udał się wyprawiony przez Bonę z początkiem 1535 r. Dopiero kiedy w wyniku interwencji królowej przechodzący na biskupstwo płockie bp przemyski Jan Chojeński zrzekł się swojej kanonii w katedrze krakowskiej, Tomicki ustąpił i 6 X 1535 zawiadomił Bonę, iż godzi się na oddanie tejże kanonii N-emu. Instalowany N. został 19 XI t. r.
Po śmierci Drzewickiego (1535) został N. wybrany na wikariusza kapitulnego i generalnego administratora archidiecezji. Z następcą Drzewickiego, Andrzejem Krzyckim, miał zatarg z powodu przywłaszczenia sobie uprawnień ekonoma dóbr arcybiskupich (powierzyła mu ten urząd kapituła na okres wakansu po śmierci Łaskiego). Pozwany przed kapitułę, 17 IV 1536 skazany na prywację dóbr prestymonialnych i wydanie dochodów, jakie czerpał z dóbr arcybiskupich za życia i po śmierci Drzewickiego, założył N. od wyroku kapituły apelację do Rzymu; ostatecznie sprawa upadła wraz ze śmiercią Krzyckiego w r. 1537. Nie dochodzono dalej pretensji wobec N-ego, a co więcej, kapituła powierzyła mu urząd administratora diecezji. Widocznymi efektami wpływów i zaradności N-ego były posiadane przezeń liczne i bogate beneficja. Oprócz wymienionych miał on m. in. dwa probostwa w diecezji kujawskiej (Parchań i Służewo), prebendy związane z prałaturami w kapitułach kruszwickiej (dziekan) i wiślickiej (scholastyk), kanoniami w kolegiatach wieluńskiej i kieleckiej (po r. 1540) oraz altariami w kościele parafialnym w Brześciu Kujawskim i w katedrze płockiej. Do N-ego lub do jego brata Jana odnosi się popularna w XVI w. anegdota (przytaczana przez Łukasza Górnickiego, Jana Kochanowskiego i Mikołaja Reja) o łasym na poczęstunki przy królewskim stole ks. N-m.
W l. 1536–8 był N. kanclerzem kurii bpów krakowskich Jana Latalskiego i Jana Chojeńskiego. Źle ułożyły się, podobnie jak jego bratu Janowi, stosunki N-ego z Piotrem Gamratem. Nie wiadomo, kiedy nawiązał N. kontakt bliższy z Hieronimem Łaskim, od którego jako «amicus et necessarius» posłował w końcu listopada 1541 do papieża Pawła III, aby mu przekazać listy dotyczące pertraktacji Solimana II z Franciszkiem I w sprawie udziału Francji w wojnie przeciw cesarzowi Karolowi V, a także prosić o pomoc z powodu (bliżej nie znanego) konfliktu Łaskiego z Gamratem. W liście polecającym Łaski prosił papieża, aby dał wiarę relacjom N-ego, «qui et ipse magnam ab eodem episcopo patitur iniuriam una cum fratre suo». Podczas pełnienia tego poselstwa zaskoczyła N-ego śmierć. Zmarł w Rzymie 21 XII 1541 i został tamże pochowany. Wśród licznych zapisów na rzecz Kościoła przeznaczył N. 5 opon dla katedry krakowskiej na okrycie stall kanonickich i prałackich. W katedrze kujawskiej ufundował (1527) kaplicę Św. Andrzeja, zwaną kaplicą Naropińskich (obecnie kaplica Św. Marcina).
Korytkowski, Prałaci gnieźn.; Łętowski, Katalog bpów krak.; – Barycz, Historia UJ; – Acta capitulorum, I–III; Acta Tom., X, XI, XIII–XVII; Akta kapituł z w. XVI, nr 773, 787, 788, 804, 859, 860, 863, 865, 870; Cod. Univ. Crac., III, IV; Elementa ad Fontium Editiones, XXII; Górnicki Ł., Pisma, W. 1961 I 248; Księga dochodów beneficjów diecezji krakowskiej z r. 1529, Wr. 1968; Łaski, Liber benef., I–II; Matricularum summ., IV; Rocznik Stanisława Naropińskiego, Mon. Pol. Hist., III 223, 224, 226; Vet. Mon. Pol., II; Visitationes bonorum archiepiscopatus nec non capituli Gnesnensis saeculi XVI, Kr. 1920; Źródła do dziejów Wawelu, Kr. 1965 IV; – Arch. Kapit. Krak.: Acta Capitularia, T. 3 k. 130–130v.; – Informacje Stanisława Librowskiego.
Halina Kowalska