Siedlecki Feliks (1890–1966), lekarz internista, profesor tytularny UJ i Akad. Med. w Krakowie. Ur. 20 IV w Krakowie, był synem Feliksa, ogrodnika, i Marii z Domagalskich.
S. złożył maturę w r. 1908 w III Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie. W l. 1908–14 odbył studia medyczne na Wydz. Lekarskim UJ, zdał z odznaczeniem egzaminy ścisłe i uzyskał 2 VI 1914 dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Już w czasie studiów pracował w l. 1910–14 jako demonstrator w Zakładzie Anatomii Opisowej UJ pod kierunkiem Kazimierza Kostaneckiego. Po uzyskaniu dyplomu został praktykantem, potem sekundariuszem na Oddziale Wewnętrznym Szpitala św. Łazarza. W l. 1920–9 pracował jako asystent, potem starszy asystent w II, następnie I Katedrze Chorób Wewnętrznych UJ. Opublikował wówczas m.in. prace: Pierwotne skazy krwotoczne („Now. Lek.” 1924 z. 8, 9), Endocarditis lenta (tamże, z. 9), Methemoglobinaemia w przypadku śmiertelnego zatrucia luminalem (tamże, 1926 z. 10) i O znaczeniu badania przemiany spoczynkowej w chorobach tarczycy (tamże, z. 20). Habilitował się 16 VIII 1928 na UJ z chorób wewnętrznych na podstawie rozprawy Działanie środków farmakologicznych na przemianę spoczynkową i uzyskał tytuł docenta. Od r. 1934 był S. organizatorem i ordynatorem aż do śmierci (z przerwą okupacyjną) Oddziału Wewnętrznego Szpitala im. G. Narutowicza w Krakowie. Podczas okupacji niemieckiej był kierownikiem I Poradni Przeciwgruźliczej w Krakowie. Po wojnie powrócił do Szpitala im. G. Narutowicza; dn. 10 IX 1949 został mianowany profesorem tytularnym chorób wewnętrznych UJ, następnie nowo powstałej krakowskiej Akad. Med. (od 1 I 1950), gdzie prowadził wykłady z propedeutyki chorób wewnętrznych.
W późniejszych latach S. nie zajmował się pracą naukową i niewiele publikował; ukazały się m.in.: artykuł Klinika i leczenie rzeżączkowego zapalenia stawów („Pol. Gaz. Lek.” 1936 nr 30) i wspomnienie o Józefie Latkowskim („Przegl. Lek.” 1948 nr 21). S. skoncentrował się na praktyce lekarskiej, był znakomitym diagnostą i wychował kilka pokoleń lekarzy, których wzorowo wdrażał w zasady badania fizykalnego. Zmarł 14 VII 1966 w Krakowie i pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżami Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Odznaką Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za wzorową pracę w służbie zdrowia.
S. był dwukrotnie żonaty: od r. 1912 z Wacławą z Gulczynowskich (zm. 1950), a po jej śmierci z Janiną z Piltzów 1.v. Brzezicką (zm. 1965); z pierwszego małżeństwa miał córkę Irenę (ur. 1916) i syna Tadeusza (ur. 1920).
Fot. w Szpitalu im. G. Narutowicza w Kr.; – Białoń J., Grochowski J., Profesorowie i docenci Akademii Medycznej w Krakowie 1950–1970, Kr. 1970; Wachholz i in., Skład osobowy Wydz. Lek. i Farmac. UJ, Akad. Med., s. 132; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964; Urzędowy spis lekarzy…, W. 1939 s. 205; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na r. 1956, W. 1957; – Nauki medyczne w sześćsetlecie Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kr. 1964 II 210, 686, 703; – „Dzien. Pol.” 1966 nr 167, 168 (nekrologi); – Arch. Collegium Medicum UJ: Akta osobowe S-ego; Arch. UJ: SA 619, WL II 133, 317–326, S II 203, 619; Dział Służb Pracowniczych Szpitala im. G. Narutowicza w Kr.: Teczka personalna S-ego.
Zdzisław Gajda