Słupski (Światopełk-Słupski) Feliks (1868–1950), malarz, założyciel szkoły malarskiej, pedagog. Ur. 1 V w Skolimowie, był synem Franciszka, właściciela dóbr Skolimowo, i Anny z Biesiekierskich, bratem Zygmunta (zob.).
W l. 1886–9 S. uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona (u którego dodatkowo pobierał lekcje prywatne). W l. 1888–9 otrzymywał od Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) stypendium im. Mikołaja Kopernika z fundacji Jana Matejki, później w l. 1891, 1893 i 1894 pobierał również od Zachęty stypendia (z zapisu prywatnego). Dzięki nim wyjechał na studia za granicę. W l. 1890–1 studiował w Monachium w Kunstgewerbeschule, w l. 1891–7 w Paryżu w Académie Julien pod kierunkiem J. Lefebre’a, J. P. Laurensa, T. Fleury’ego, a także B. Constanta, R. Collina. Pod wpływem Gersona i Laurensa uprawiał głównie malarstwo portretowe, w okresie paryskim malował kobiece akty, później sceny rodzajowe i pejzaże. W kraju pokazywał swe prace niemal wyłącznie w TZSP, w l. 1890–1918 prawie corocznie. Był też członkiem tego Towarzystwa. W r. 1905 pokazał swe rysunki w Salonie Aleksandra Krywulta. Wystawiał swe prace także na salonach w Paryżu, m.in. w l. 1898, 1899 (Salon Societé des Artistes Français), w r. 1900 (w Wystawie Powszechnej, na której uzyskał brązowy medal).
Ok. r. 1900 S. powrócił do kraju; mieszkał w Warszawie przy ul. Mokotowskiej 5. Od r. 1903 prowadził wykłady rysunków i malarstwa w Szkole Rysunkowej. W r. 1904 założył ze swoją żoną Szkołę Malarstwa Feliksa i Marii Słupskich, która mieściła się w lokalu przy ul. Wilczej. Początkowo uczęszczały tu tylko kobiety, później była już szkołą koedukacyjną. W r. 1908 liczyła 81 uczniów; corocznie odbywały się pokazy ich prac. Równocześnie S. pracował jako nauczyciel rysunków, m.in. w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Warszawy, Seminarium Nauczycielskim na Ursynowie. W tym okresie powstały najbardziej znane jego obrazy, przeważnie portrety, m.in. Portret Chopina – oparta na studiach ikonograficznych próba wiernego odtworzenia podobizny kompozytora (Paryż 1896, reprod. w: „Wędrowiec” 1902 nr 10), Portret Wojciecha Gersona (1899, wł. prywatna), Portret Michała Radziwiłła (1899, zaginiony), Portret baronowej Unrug (1902, zaginiony), Autoportret. Malował też obrazy o charakterze rodzajowym (znane jedynie z tytułów): Rozbawiona, W pracowni, Zaraz pójdzie na pokutę, Na poddaszu. Malarstwo S-ego, solidne pod względem warsztatowym, cechował realizm w duchu akademizmu. Na przełomie wieków na krótko uległ wpływowi symbolizmu, namalował wówczas obrazy: W zaraniu stulecia (ok. 1902), Wieczorna cisza. S. uprawiał także malarstwo miniaturowe na kości słoniowej, malując w tej technice liczne portrety, np. Portret Ani (1913), Dziewczyna z profilu (1913), Portret kobiety w chustce na głowie (1913), Portret Krysi (1914), Główka chłopca (1917 – wszystkie wł. prywatna). Były one pokazywane na wystawach Zachęty, a także reprodukowane („Świat” 1913, „Tyg. Ilustr”. 1914). Później jednak zaniechał tej techniki.
Po pierwszej wojnie światowej S. kontynuował pracę pedagogiczną; w r. 1921 był współorganizatorem i profesorem w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona w Warszawie, w l. 1926–35 jej dyrektorem. Swój program nauczania, propagujący tradycyjne metody (m.in. kopiowanie gipsowych figur w pracowni), opublikował w broszurze O nauczaniu sztuk plastycznych uwag kilka (1921). W l. 1923–39 uczył rysunku w Akad. Stomatologicznej. W tym okresie chętnie malował bardziej kameralne obrazy – martwe natury, kompozycje kwiatowe, m. in. Nasturcje (1932), Martwa natura z imbrykiem (1938), Martwa natura z chińską wazą (1937 – wszystkie wł. prywatna) oraz nadal portrety, często znanych postaci ze świata polityki i kultury, m.in. Portret Kazimierza Kwiatkowskiego (ok. 1918), Portret Andrzeja Niemojewskiego (przed 1921), Portret gen. Józefa Hallera (1921), Portret arcybiskupa Edwarda Roppa (1930), a także portrety rodzinne. Pojawił się wtedy w jego twórczości wątek marynistyczny (np. Wejście na plażę w Jastarni, 1931).
Prace S-ego zostały pokazane w r. 1919 na wystawie «100 lat malarstwa polskiego» w Pałacu w Łazienkach. Był nadal związany z Zachętą, której został członkiem rzeczywistym, a od r. 1929 członkiem honorowym. Wchodził nieraz do sądów konkursowych przyznających nagrody artystom. Brał udział w wystawach i salonach TZSP w l. 1918–39 (niemal corocznie). Wystawiał też w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP) w Krakowie w r. 1936 (luty) w wystawie «Malarze warszawscy», w r. 1937 (styczeń) w wystawie bieżącej (Wesołe kumoszki, Waza chińska i epigoński obraz mitologiczny Antygona i Edyp). Zbiorowe wystawy prac S-ego odbyły się w Salonie Zachęty w r. 1925/6 i w TPSP w Poznaniu w r. 1937.
W czasie drugiej wojny światowej S. mieszkał w Warszawie. Cały niemal jego dorobek artystyczny został zniszczony w czasie powstania warszawskiego. Po wojnie nie udzielał się już. Włodzimierz Bartoszewicz tak scharakteryzował S-ego z okresu pracy w Szkole Sztuk Pięknych im. W. Gersona: «olbrzymiego wzrostu, chudy, kościsty, o rasowym profilu okolonym długą siwą sięgającą pasa brodą, nieskazitelnie prawy i pozbawiony poczucia humoru». S. zmarł 22 III 1950 w Warszawie.
W małżeństwie z Marią z Zarembów miał S. córki: Krystynę i Annę, zamężną Stebnowską.
Żona S-ego Maria (1872–1935), po ukończeniu gimnazjum uczyła się malarstwa u W. Gersona, następnie od r. 1894 w Paryżu w École Nationale des Arts Decoratifs oraz w Académie Vitti pod kierunkiem R. Collina i L. O. Mersona. Po powrocie w r. 1899 do kraju uczyła od r. 1902 rysunku i kompozycji dekoracyjnej w salach Muz. Przemysłu i Sztuki Stosowanej w Warszawie, następnie w szkole prowadzonej wspólnie z mężem. Malowała głównie akwarelą i pastelem (później olejno) portrety, studia główek, kwiaty. Była członkiem rzeczywistym TZSP, tam też wystawiała często swe prace.
Autoportret z r. 1891 (olej, wł. prywatna); Autoportret z r. 1930 (olej, wł. prywatna), oba reprod. w: Rudniański J., Człowiek i sztuka, W. 1984; – Grajewski, Bibliogr. ilustracji; Pol. Bibliogr. Sztuki; Artyści plastycy okręgu warsz. ZPAP 1945–1970; Roczn. Liter.-Artyst. (Okręta), W. 1905; Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler (M. Wallis-Walfisz); „100 lat malarstwa polskiego”. Katalog wystawy obrazów ze zbiorów prywatnych warszawskich w Pałacu Łazienkowskim, W. 1919; Wiercińska, Katalog prac TZSP; – Murawska K., Malarz i pedagog. O Feliksie Słupskim, w: Rudniański J., Człowiek i sztuka, W. 1984; Płażewska, Warsz. Salon A. Krywulta; Pol. życie artyst. w l. 1895–1914; toż za l. 1915–39; Wiercińska, Tow. Zachęty; – Bartoszewicz W., „Buda” na Powiślu, Wyd. 2 rozszerzone, W. 1983; – „Kulisy” 1958 nr z 261 (O zapomnianym malarzu); „Kur. Warsz.” 1913 nr 23, 41 (artykuł S-ego, Im prędzej), 1914 nr z 5 II; „Świat” (W.) 1923 nr 8 (Wankie W., Miniatura współczesna i dawna); „Tyg. Ilustr.” 1923 nr 11 s. 511 (tenże, Obrazy Feliksa Słupskiego); – IS PAN: Mater. do Słown. Artystów Pol.; Mater. Red. PSB: Kserokopia metryki chrztu S-ego z kościoła św. Anny w Piasecznie; – Bibliogr. dot. żony Marii: Spraw. TZSP za r. 1935 (wspomnienie pośmiertne); – IS PAN: Mater. do Słown. Artystów Pol.
Róża Biernacka