Dąbrowski Florian (1798–1848), powstaniec i emigrant. Urodził się 6 III w majątku ojcowskim Trojanach pod Zgierzem jako syn Kazimierza i Marianny D-ich herbu Jastrzębiec. W 18. roku życia wstąpił do formującej się armii Królestwa Polskiego wraz z młodszym bratem Józefem, który dotrzymywał mu potem kroku w karierze wojskowej. W r. 1817 postąpił z sierżanta na podporucznika, w r. 1825 z 2. pułku strz. p. przeniesiony w randze porucznika do 7. p. p. liniowej. Po wybuchu powstania objął dowództwo kompanii w nowo utworzonym 5. pułku strz. pieszych, w lutym 1831 awansował na kapitana, w lipcu na majora i otrzymał złoty krzyż virtuti. Przeszedłszy do Prus z korpusem Rybińskiego, należał do gorliwych zwolenników emigracji i 19 II 1832 przyprowadził do Awinionu 3. kolumnę wychodźców. Obrany członkiem Rady Polaków w Awinionie, przewodniczył jej aż do kwietnia w zastępstwie Stolzmana. Obstawał w tym czasie za utrzymaniem emigracji w karbach wojskowych, popierał też utworzenie Rady Centralnej z generałów i notablów emigracyjnych i jeździł do Besançon porozumiewać się w tej sprawie z tamtejszym zakładem. Zgorszony kłótniami wywołanymi w Awinionie przez stronników Lelewela, wycofał się z Rady; Lelewelowi zresztą wyraził wkrótce potem listownie swoje zaufanie i posłuszeństwo. Po rozwiązaniu zakładu awiniońskiego przebywał kolejno w Guéret (dep. Creuse), w Arras, na koniec w Tours. Należał do Zjednoczenia Emigracji Polskiej, T-wu Demokratycznemu zarzucał zbytnią wyłączność i despotyzm, niemniej pracował gorliwie nad połączeniem obu organizacji, które doszło do skutku po wypadkach r. 1846. W szeregach T. D. P. podążył też D. w marcu 1848 w Poznańskie na wieść o wybuchu nowego powstania. Stary znajomy Mierosławski przeznaczał go zrazu na dowódcę obozu w Mieściskach, lecz obóz ten nie sformował się wcale, bo siły tam zebrane już 5 IV odeszły do Trzemeszna. Dopiero 23 IV D. objął dowództwo obozu w Książu po dobrowolnej dymisji płk. Budziszewskiego. D. zaprowadził porządek w obozie, opanował wichrzenia oficerów przeciw Mierosławskiemu i fortyfikował Książ, wzywając na pomoc sąsiednie obozy. Usunięcie pruskiego żandarma z miasteczka, a także fakt, że dowódca obozu był emigrantem, dostarczyły gen. Colombowi pretekstu do wszczęcia kroków wojennych. 29 IV uderzył na Książ płk. Brandt w 4500 ludzi. Rozkaz Mierosławskiego bronienia się do ostatka D. wypełnił po bohatersku, przez 4 godziny stawiając opór czterokrotnej przewadze nieprzyjaciela. Śmierć »starego żołnierza rewolucjonisty, który nigdy nie zbiegł z przeznaczonej lub dobrowolnie przyjętej na siebie poczty« umożliwiła koncentrację wojsk polskich i późniejsze zwycięstwo pod Miłosławiem. D. zmarł w parę dni potem z odniesionych ran w szpitalu w Śremie, tamże pochowany.
Uruski; Gadon, Emigracja polska, Kr. 1901; Mierosławski, Powstanie poznańskie, P. 1860; Kieniewicz, Społecz. pol. w powst. poznańskim, W. 1935 (bibliografia). – Stany służby i spisy uczest. powstania 1831, Arch. Akt. Dawnych; B. Rappers. rkp. 1, 428, 850, 852, 1189, 1191, 1193, 1195, 1197, 1199, 1210, 1265, 2427, 2429.
Stefan Kieniewicz