Łagowski Florian, pseud. Bolesław Marycki (1843–1909), pedagog, publicysta. Ur. 4 V w Proszowicach w woj. krakowskim (wg innych źródeł w Proszowskiem). Utrzymując się z korepetycji, ukończył gimnazjum w Kielcach. Następnie studiował w Szkole Głównej, a po jej likwidacji w Uniw. Warsz., uzyskując w r. 1870 tytuł kandydata nauk filologiczno-historycznych. W l. 1870–6 wykładał literaturę i język polski w warszawskich szkołach prywatnych, a następnie do r. 1878 był kierownikiem męskiej szkoły filologicznej w Koninie. Powróciwszy do Warszawy, otworzył 4-klasową szkołę filologiczną przy ul. Smolnej, którą kierował do r. 1903, przekształciwszy ją w r. 1898 na 6-klasową realną. Liberalizm Ł-ego w stosunku do niewypłacalnych uczniów, a także konieczność kilkakrotnych przeprowadzek szkoły doprowadziły go do ruiny finansowej. Odstąpił szkołę w r. 1903 tylko za wypłacenie nauczycielom zaległych należności. W l. 1903–9 uczył w prowincjonalnych szkołach prywatnych, ostatnio w szkole Włodarskiego w Piotrkowie Trybunalskim.
Ł. opublikował wiele prac z zakresu historii i teorii pedagogiki, filologii polskiej oraz historii literatury, drukowanych w „Ateneum”, „Bibliotece Warszawskiej”, „Bluszczu”, „Kurierze Warszawskim”, „Kłosach”, „Niwie”, „Tygodniku Ilustrowanym” i in. Najwięcej prac ogłosił drukiem w „Przeglądzie Pedagogicznym”, którego w l. 1886–90 był redaktorem. Do ważniejszych publikacji Ł-ego należą: Wychowanie moralne w szkole (W. 1884), Kilka uwag o kształceniu samodzielności („Przegl. Pedagog.” 1886), O egzaminach („Niwa” 1888), Collegium Nobilium Stanisława Konarskiego (W. 1888), Początkowe nauczanie gramatyki polskiej (W. 1891), O znakach pisarskich (W. 1895, praca nagrodzona przez Komitet Kasy Mianowskiego), Z metodyki języka polskiego (W. 1902). W serii «Książki dla wszystkich» wydawanej przez M. Arcta opublikował Historię literatury polskiej w zarysie oraz prace popularnonaukowe o twórczości I. Krasickiego, J. Kochanowskiego, K. Brodzińskiego i A. Fredry. Współpracował też z „Encyklopedią Wychowawczą” opracowując liczne hasła. Ł. próbował również swych sił na polu dramaturgii. Jego sztuka Jakoś to będzie, grana w Warszawie w r. 1875, spotkała się z negatywną oceną krytyki. Kierował też amatorskim teatrem w Nałęczowie. Zmarł 19 I 1909 r. w Piotrkowie Trybunalskim.
Enc. Wych., VII; – Ćwierć wieku pracy mozolnej, „Prawda” R. 18: 1898 nr 46 s. 547–8; F. Ł., „Biesiada Liter.” T. 65: 1909 nr 9 s. 174; G., F. Ł., „Tyg. Illustr.” R. 39: 1898 nr 46 s. 899 (fot.), 1909 nr 5 s. 96; Galle H., F. Ł., „Tyg. Pol.” R. 1: 1898 nr 4 s. 74–5; H. M., Dwudziestopięciolecie pedagoga, „Wędrowiec” R. 36: 1898 nr 46 s. 918–9 (fot.); Osterloff W., Jeden z tych, którzy odeszli. Wspomnienie o śp. F. Ł-m, „Wychowanie w Domu i Szkole” R. 2: 1909 t. 1 z. 2 s. 107–18; Szkoła, „Tyg. Mód i Powieści” R. 40: 1898 nr 37 s. 367; Szycówna A., F. Ł., „Nowe Tory” R. 4: 1909 z. 2 s. 95–102; Śp. F. Ł., „Prąd” R. 1: 1909 nr 2/3 s. 82; Z dziejów książki i bibliotek w Warszawie, Praca zbiorowa pod red. S. Tazbira, W. 1961; Zgon, „Kur. Pol.” R. 12: 1909 nr 21 s. 3; – Prus B., Kroniki, Oprac. Z. Szweykowski, W. 1969 XIX; – „Bluszcz” R. 34: 1898 nr 43 s. 337–8.
Stanisław Konarski