Plucieński (Pluciński) Franciszek Hieronim (ok. 1663–1723), profesor Akad. Krak., kanonik kijowski. Wg kazania pogrzebowego Jana Hryzostoma Tortowskiego miał P. pochodzić z Krakowa; współcześnie występował jednak w źródłach uniwersyteckich Franciszek Pluciński, syn Jakuba, rodem z Żabna. Studia w Uniw. Krak. rozpoczął zapewne w samym końcu XVII w., na bakałarza filozofii promował się bowiem w r. 1701, a rok później (29 V 1702) uzyskał mistrzostwo sztuk wyzwolonych. Od półr. zimowego 1702/3 do jesieni 1704 odbywał swoje biennium magisterskie jako docent extraneus na Wydziale Filozoficznym, po czym w półr. zim. 1704/5 został wysłany jako nauczyciel gramatyki do kolonii akademickiej w Pińczowie, gdzie zadebiutował w druku ogłoszoną w r. 1709 mową na przeniesienie do kościoła parafialnego w Pińczowie relikwii błog. Jana Kantego Columen adamantinum Cadentis Poloniae… Po powrocie do Krakowa objął w r. 1710 klasę retoryki, później dialektyki w Szkołach Nowodworskich oraz seniorat Bursy Sisiniusa, skąd po dwóch latach (9 III 1712) został powołany do Kolegium Mniejszego. Obdarzony dużą łatwością pióra, w ciągu jednego tylko roku 1711 wydał dalsze cztery panegiryki: Felicitas urbis Bochnae – na przeniesienie relikwii błog. Jana Kantego z kościoła Dominikanów do fary bocheńskiej pod wezwaniem św. Mikołaja, Honor theologicus – na promocję teologiczną Jana Herkulana Matuszewicza, prowincjała kanoników regularnych lateraneńskich, Luctusinsperatus – na pogrzeb rektora Piotra Praczlenicza, Phaenix in cineribus – na zgon Grzegorza Ochabowicza, ponadto w r. 1712 Non plus ultra – na promocję kilku doktorów teologii. Działalności pisarskiej nie przerwał również po wyjeździe do Poznania, gdzie 5 II 1714 objął stanowisko profesora filozofii i teologii moralnej (w l. 1715–16 nadto wicedyrektora) Akademii Lubrańskiego oraz prefekta Seminarium Duchownego. W r. 1714 wygłosił w katedrze poznańskiej, a następnie wydał drukiem mowę pochwalną na cześć błog. Jana Kantego Aquila Solem Amans, w r. n. ogłosił w Poznaniu panegiryk na konsekrację dziekana poznańskiego Walentego Arcembskiego na biskupa kijowskiego Sors avitae gloriae, co zapewne utorowało mu – przed 30 VI 1717 – drogę do kapituły kijowskiej. Odwołany z Poznania w jesieni 1717 do Krakowa, wszedł do Kolegium Większego, otrzymując jednocześnie kanonię, a w r. 1719 archidiakonat w kapitule Św. Anny. W tejże kolegiacie w l. 1717–20, a od r. 1721 w katedrze wawelskiej pełnił obowiązki kaznodziei świętalnego, ponadto ok. r. 1718 otrzymał probostwo w Łętkowicach. Jako kolega większy początkowo (1717–18) wykładał na katedrze filozofii Gabriela Władysławskiego (Cursus Vladislavianus), w r. 1719 został profesorem wymowy fundacji bpa Piotra Tylickiego i dziekanem Wydziału Filozoficznego na półr. zimowe 1719/20 i letnie 1720. Kilkakrotny (1718–19) prepozyt, później skarbnik i konsyliarz Kolegium Większego, w dn. 12 VII 1720 promował się na bakałarza teologii (święcenia kapłańskie przyjął już w r. 1705) i jako kanonik Św. Floriana (od 14 VII 1717) przeszedł na Wydział Teologiczny. Typowy panegirysta uniwersytecki pierwszej połowy XVIII w., oryginalnych dzieł nie pozostawił, natomiast do końca życia uprawiał okolicznościową twórczość panegiryczną, m. in. na promocję doktorską Jana Kazimierza Kosińskiego, Krzysztofa Świąteckiego, Pawła Gawlikowskiego (1716), pogrzeby Marcina Węgrzynowicza i Bazylego Sawickiego (1717) i bpa krakowskiego Kazimierza Łubieńskiego (1719), konsekracje Jana Konstantyna Morzkowskiego, opata strygańskiego (1717), i Jana Tarły, biskupa kijowskiego (1719), ingres bpa Konstantego Szaniawskiego (1721). Zmarł w Krakowie 18 VII 1723.
Estreicher; – Leniek J., Książka pamiątkowa ku czci jubileuszu 300 rocznicy założenia Gimnazjum św. Anny, Kr. 1888 s. C; Nowacki J., Dzieje archidiecezji poznańskiej. P. 1964 II; Ruta Z., Nauczyciele kolonii akademickich Uniwersytetu Krakowskiego w XVIII w., Roczn. Nauk. Dydakt. WSP w Kr. Prace hist. T. 4: 1968 s. 111, 128, 140; – Barycz H., Metryka promowanych Wydziału Teolog. Uniw. Krak. 1639–1741, „Nasza Przeszłość” R. 3: 1947 s. 199; Piskorski S., Regia solis, Kr. 1702; Statuta nec non liber promotionum; Tortowski J. Ch., Obiectio fatalis virtutis et sapientiae terminis…, Kr. 1723; – Arch. UJ: rkp. 1 s. 27, rkp. 21 s. 92– 94, 133–134, rkp. 65 s. 663, 726, 740, 742, 745, 746, 761, 771, 785, 803, 805, 831, 847, rkp. 76, 90, 91, 95; B. Jag.: rkp. 2949, rkp. 3316.
Leszek Hajdukiewicz