Staff Franciszek Hieronim (1885–1966), ichtiolog, profesor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Ur. 5 VIII we Lwowie, był synem Franciszka Cyryla i Leopoldyny z Fuhrerrów, bratem Leopolda (zob.) i Ludwika Marii (zob.).
Po ukończeniu w r. 1904 V Gimnazjum we Lwowie, S. studiował nauki przyrodnicze na Uniw. Lwowskim u Józefa Nusbauma-Hilarowicza (1904–5, 1908–9) i na Uniw. Wiedeńskim u B. Hatscheka (1905–7) oraz praktykował w zakresie biologii wód i ichtiologii w Stacji Zoologicznej w Trieście (1907–8). W r. 1909 uzyskał doktorat z filozofii w zakresie zoologii w Wiedniu na podstawie dysertacji Organogenetische Untersuchungen über Criodrilus lacuum Hoffmstr. („Arbeiten aus den Zoologischen Instituten der Universität Wien”, Bd. 18: 1910 H. 3, odb. Wien 1910). W tej, często cytowanej pracy, wykazał analogię między rozwojem embrionalnym pierścienic (Annelida) a rozwojem innych bezkręgowców. Potem specjalizował się z bakteriologii u R. Emmericha, w zakresie chorób ryb u F. Dofleina na uniw. w Monachium oraz rybactwa śródlądowego i hodowli ryb w sztucznych stawach u B. Hofera w Królewskiej Bawarskiej Biologicznej Stacji Rybactwa (1909–10); uzyskał tam tytuł specjalisty rybackiego (Fischerei-Konsulent). W l. 1910–11 pracował naukowo nad odżywianiem się ryb w Królewsko Pruskim Inst. Rybactwa Śródlądowego w Friedrichshagen koło Berlina pod kierunkiem P. Schiemenza. Publikował w tym czasie w „Allgemeine Fischerei-Zeitung”.
Po powrocie do kraju w r. 1911 objął S. wykłady z hydrobiologii i rybactwa w Studium Rolniczym UJ (do r. 1914), kierownictwo Krajowego Tow. Rybackiego (KTR) i w l. 1911–13 redakcję jego organu „Okólnika Rybackiego”, a także z ramienia Centralnego Tow. Rybackiego (CTR) zaprojektował i zorganizował w r. 1911 pierwszą w Polsce Biologiczną Stację Doświadczalną Rybacką w Rudzie Malenieckiej (pow. konecki). W r.n. objął jej kierownictwo i opracował program badań. Do pierwszej wojny światowej, nie licząc regulaminów oraz sprawozdań z działalności stacji doświadczalnej i KTR, ogłosił ponad 20 prac, przeważnie artykułów, na łamach „Okólnika Rybackiego”, „Wszechświata”, „Gazety Rolniczej” i jej dodatku „Wiadomości Rybackich”, którego był redaktorem od marca do czerwca 1914. Dotyczyły one m.in. anatomii i fizjologii ryb (rola linii bocznej, zniekształcenia przewodu pokarmowego, płodność ikrzyc karpia, mechanika ruchu ryb), chorób ryb (ospa karpi, epidemiczne śnięcie narybku, badanie chorych ryb i sposoby postępowania), gospodarki rybnej (wprowadzanie nowych gatunków ryb, zagrożenie rybactwa na Dunajcu, dwuletni system hodowli karpia) oraz problematyki hydrochemicznej (zawartość tlenu w wodzie, znaczenie wód drenowych, oczyszczanie ścieków). Z powodu działań wojennych w lutym 1915 przeniósł się do Warszawy i w laboratorium zoologicznym Tow. Naukowego Warszawskiego pracował nad histologią i patologią nowotworów u ryb, ale już w czerwcu t.r. został wysiedlony w głąb Rosji. Działał tam wśród polskich wychodźców, m.in. był z ramienia Centralnego Komitetu Obywatelskiego współzałożycielem gimnazjum polskiego w Saratowie oraz 20 polskich szkół i kilkudziesięciu warsztatów rzemieślniczych w okolicy. Nawiązał też współpracę z tamtejszą Biologiczną Stacją Nadwołżańską.
W r. 1918 wrócił S. do Polski, zorganizował i objął kierownictwo Wydz. Rybackiego przy CTR w Warszawie i na zlecenie Min. Rolnictwa i Dóbr Koronnych opracował program organizacji rybactwa w Polsce (Zadania i organizacja rybactwa krajowego w Polsce, W. 1918). Równocześnie w październiku 1918 na podstawie rozprawy Badania histologiczno-anatomiczne nad włóknistym nabłonkiem dobrotliwym u lina otrzymał docenturą stałą rybactwa w SGGW i zorganizował tam w r. 1920 Zakł. Ichtiobiologii i Rybactwa, pierwszą w Polsce akademicką placówkę w zakresie rybactwa. Kierował także redakcją wydawanego w l. 1919–20 „Przeglądu Rybackiego”. W wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. wziął udział jako ochotnik w oddziałach artylerii przeciwlotniczej. Dn. 19 XI t.r. został mianowany profesorem nadzwycz. ichtiobiologii i rybactwa SGGW. Pełniąc funkcję dziekana Wydz. Rolniczego (1921–2, 1926–8), zreorganizował program studiów i wprowadził specjalizacje wraz z obowiązkowymi pracami dyplomowymi. Równocześnie od r. 1921 wykładał jako docent rybactwo na Wydz. Inżynierii Wodnej Politechn. Warszawskiej (do r. 1933). W r. 1921 zorganizował Związek Selekcji Hodowli Karpia Rasy Polskiej, wyznaczył jego program badawczy, który realizowano w 12 wybranych gospodarstwach stawowych. Była to pierwsza na świecie akcja selekcyjna w zakresie rybactwa, prowadzona jednolitymi metodami. W r.n. był współzałożycielem Polskiego Tow. Zootechnicznego (PTZ). W r. 1923 reaktywował jako ekspozyturę swojego zakładu Biologiczną Stację Doświadczalną Rybacką w Rudzie Malenieckiej i opracował dla niej program badań dotyczący m.in. żywienia ryb, przydatności urządzeń stawowych, a zwłaszcza poprawy krajowej rasy karpia. Członkiem korespondentem Akad. Nauk Technicznych w Warszawie został w r. 1924. T.r. odrzucił propozycję objęcia profesury zwycz. ichtiobiologii i rybactwa na UJ i po rekomendowaniu na tę funkcję Teodora Spiczakowa, wyjechał w r.n. na piętnastomiesięczne stypendium Inst. Rockefellera (International Education Board) do USA, Norwegii, Wielkiej Brytanii, Francji i Danii w celu poznania organizacji tamtejszych placówek badawczych, gospodarki rybackiej i metod badań biologicznych w rybactwie śródlądowym i morskim. W l. 1925–39 wydawał „Rocznik Ichtiobiologii” (od r. 1932 jako „Prace i Sprawozdania Zakładu Ichtiobiologii i Rybactwa SGGW”), ponadto w r. 1928 wznowił i redagował „Przegląd Rybacki” (do r. 1939). Dn. 9 VII 1929 mianowany został profesorem zwycz. T.r. był współzałożycielem Związku Organizacji Rybackich (ZOR), a także został członkiem czynnym Masarykowej Akademii Pracy w Pradze i członkiem honorowym KTR w Krakowie. Powołany na konsultanta (1928) i delegata ds. rybactwa (1930) Min. Rolnictwa i Reform Rolnych, opracował uchwaloną przez sejm 7 III 1932 ustawę o rybołówstwie, potem wprowadził ją w życie, zorganizował zarząd państwowych gospodarstw rybackich i opracował program badań wód otwartych pojezierza augustowsko-suwalskiego wraz z zagospodarowaniem rybnym jezior (do r. 1939 przeprowadzono biologiczno-gospodarczą taksację i opracowano 150 operatów urządzeniowych poszczególnych jezior). Był też konsultantem Naczelnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Od r. 1936 wykładał jako docent ichtiobiologię i choroby ryb na Wydz. Weterynaryjnym Uniw. Warsz. W r.n. prowadził w Wielkiej Brytanii pertraktacje w sprawie założenia w Epney nad rzeką Severn (Gloucestershire) polskiej stacji odłowu larw węgorza i czynił przygotowania do jej uruchomienia. W r. 1938 odbył wraz z uczniami podróż naukową po południowej Szwecji w celu poznania tamtejszych stosunków gospodarczych i urządzeń rybackich oraz organizacji zakładów badawczych w Lund, Aneboda i Drottningholm. Od r. 1939 przewodniczył PTZ (do r. 1948).
W okresie międzywojennym badania naukowe S-a koncentrowały się początkowo wokół zagadnień rybactwa stawowego. Przede wszystkim zajął się chorobami ryb dziesiątkującymi gospodarstwa stawowe i opracował metody ich zwalczania, m.in. w pracach Choroba nozdrzy u karpi jako przyczynek do fizjologii i patologii snu zimowego u ryb („Roczn. Ichtiobiologii” 1925 nr 1, „Roczniki Nauk Roln.” T. 13: 1925, odb. W. 1925, po francusku w: „Internationale Revue der gesamten Hydrobiologie und Hydrographie”, Leipzig 1925) oraz wspólnie z Marcelim Sawickim Ospa karpia (Epithelioma papulosum) jako czynnik hamujący wzrost („Roczn. Ichtiobiologii” 1927 nr 6, „Rozpr. Biologiczne” R. 5: 1927 z. 6, odb. Lw. 1927, po niemiecku w: „Zeitschrift für Fischerei und ihre Hilfswissenschaften” Bd. 26: 1928). Uznając karpia za podstawę polskiej hodowli stawowej, prowadził prace nad jego uszlachetnianiem Najintensywniejsza hodowla karpia w Polsce („Przegl. Rybacki” R. 1: 1919 nr 1), Stan obecny i zadania genetyki karpia w Europie („Roczn. Ichtiobiologii” 1927 nr 5). W zakresie gospodarki stawowej zajął się intensyfikacją produkcji ryb w stawach O wpływie dodatkowej obsady stawów kupieckich wycierem karpia na ogólną wydajność terenu („Roczn. Ichtiobiologii” 1928 nr 10, „Przegl. Rybacki” T. 1: 1928 nr 1), a także szacowaniem wydajności naturalnej stawów Metoda szacowania rybackiej wydajności terenów stawowych („Roczn. Ichtiobiologii” 1930 nr 10, „Przegl. Rybacki” T. 3: 1930 nr 2). Publikował też prace mające na celu uporządkowanie stanu rybactwa w Polsce, m.in. Ryby. Zadania hodowli i produkcji ryb, jako podstawy polityki rybackiej w Polsce (Pam. Pierwszego Pol. Kongresu Rolniczego, W. 1925 II, odb. W. 1925, „Roczn. Ichtiobiologii” 1925 nr 3) i Stan państwowych wód rybnych w roku 1930/1931 („Roczn. Ichtiobiologii” 1932 nr 27, „Przegl. Rybacki” T. 5: 1932 nr 17/18). W l. trzydziestych rozszerzył swoje zainteresowania na zagospodarowanie wód otwartych, zwłaszcza jezior i ogłosił wspólnie z Piotrem Wilmanem Studia porównawcze nad autochtonizmem siei jezior polskich („Rozpr. i Spraw. Inst. Badawczego Lasów Państw.”, S. A, 1936 nr 16, „Prace i Spraw. Zakł. Ichtiobiologii i Rybactwa SGGW” 1936 nr 42). Był też autorem prac z dziejów polskiego rybactwa, m.in. Pół wieku polskiego rybactwa (1879–1929) („Przegl. Rybacki” T. 2: 1929 nr 12) i Dwunastolecie działalności Zakładu Ichtiobiologii i Rybactwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1919–1932) („Roczn. Ichtiobiologii” 1931 nr 25) oraz redaktorem wydanej w r. 1937 w Warszawie „Księgi pamiątkowej ku uczczeniu potrójnej rocznicy zaczątków, założenia i utrwalenia Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1906–1911–1916–1936)”. W tym okresie reprezentował polskie rybactwo na wielu zjazdach zagranicznych, m.in. był głównym referentem rybactwa na Międzynarodowych Kongresach Rolniczych w Warszawie (1925) i Bukareszcie (1929), a także uczestniczył w Międzynarodowym Zjeździe Rybackim w Paryżu (1933), Międzynarodowym Zjeździe Rybactwa Słodkowodnego w Belgradzie (1938) i Międzynarodowym Kongresie Limnologicznym w Szwecji (1939). Podczas tego ostatniego odbył podróż na północ Szwecji, wyspy Lofoty i do Norwegii.
Podczas okupacji niemieckiej S. przebywał w Warszawie. W listopadzie 1940 uruchomił dwuletnie liceum rybackie pod nazwą „Prywatna Szkoła Rybacka II stopnia dr Franciszka Staffa”. Placówka działając oficjalnie, firmowała tajne nauczanie SGGW oraz Gimnazjum i Liceum Warszawskiego Tow. im. Zamojskiego, a także była osłoną dla konspiracyjnej podchorążówki saperów. Ponadto pod firmą oficjalnie działającego ZOR założył jednoroczną szkołę rybacką w Tatarze (pow. rawski) oraz zainicjował i prowadził tajne wydawnictwo podręczników akademickich. Przez cztery i pół roku opublikowano (w nakładach do 100 egzemplarzy) 23 publikacje z dziedziny nauk przyrodniczych, w tym monografię S-a Ryby słodkowodne Polski (W. 1941), pierwszy na poziomie akademickim przegląd systematyki i biologii polskiej ichtiofauny. Redagował też wielozeszytową serię „Normalizacja urządzeń technicznych i sprzętu gospodarstwa stawowego”, która kontynuowana po wojnie była jedyną w literaturze fachowej próbą ujednolicenia technicznych warunków gospodarstwa rybackiego. Po powstaniu warszawskim 1944 r. przez krótki czas przebywał S. w Krakowie.
Po przejściu frontu na zachodni brzeg Wisły wrócił S. do Warszawy i był w l. 1945–7 pierwszym powojennym rektorem SGGW. Wznowił jej działalność jako pierwszej uczelni w Warszawie, organizując immatrykulację studentów już 15 V 1945. Dn. 27 VII t.r. wszedł w skład Rady Naukowej utworzonej przy Min. Oświaty. Przejmował i organizował rolnicze majątki doświadczalne, i powołał w tym celu Zarząd Główny Majątków SGGW. Objął kierownictwo Katedry Ichtiobiologii i Rybactwa na Wydz. Rolnym, stworzył doświadczalne zaplecze terenowe w gospodarstwach stawowych w Jastrzębcu (pow. grójecki), Sinołęce (pow. węgrowski) i Łąkach Jaktorowskich (pow. grodziski), a także jako ekspozyturę katedry utworzył Badawczą Stację Jeziorową w Giżycku, z działającą przy niej Stacją Doświadczalną Impregnacji Sieci. Uruchamiał też inne placówki rybackie, m.in. z pomocą Kazimierza Passowicza zabezpieczył inwentarz naukowy i bibliotekę pracowni rybackiej Państwowego Inst. Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego (PINGW) w Bydgoszczy, a następnie opracował plan organizacji i program badań Wydz. Rybackiego PINGW. W r. 1945 był też inicjatorem międzywydziałowego Studium Pedagogicznego SGGW i przewodniczył Radzie Studium do jego zamknięcia w poł. r. 1951. W oparciu o liceum rybackie utworzył w r. 1946 Studium Rybackie Wydz. Rolniczego SGGW i kierował nim jako przewodniczący rady. W r. 1951 Studium przeniesiono jako Wydz. Rybacki do Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie i równocześnie katedrę S-a zredukowano personalnie i przemianowano na Katedrę Rybactwa nowo powstałego Wydz. Zootechnicznego SGGW, gdzie jako jednostka usługowa z ograniczonym do problematyki ogólnej rybactwa zakresem wykładów nie prowadziła studiów magisterskich. Przedwojenne wykłady z biologii i chorób ryb na Wydz. Weterynaryjnym Uniw. Warszawskiego kontynuował S. w ramach godzin zleconych (1948–52). Ponadto w r. 1945 zainicjował wydawanie serii „Gospodarstwo Wiejskie na Ziemiach Odzyskanych”, w której wspólnie z Andrzejem Rudnickim opublikował dwuczęściową pracę Rybactwo Prus Polskich: Pojezierze mazurskie i II. Rybactwo na Zalewie Świeżym (1949 nr 9). Współpracował też przy wznowieniu wydawnictw „Przeglądu Rybackiego” w r. 1946 i „Archiwum Hydrobiologii i Rybactwa” w r. 1947, zostając członkiem jego komitetu redakcyjnego. Jako prezes ZOR w l. 1946–9 uczestniczył w akcji uruchomienia rybactwa słodkowodnego na terenie całego kraju i kierował od r. 1947 z ramienia Min. Rolnictwa i Reform Rolnych zarządem Funduszu Ochrony Rybołówstwa. W r. 1950 został członkiem zwycz. Tow. Naukowego Warszawskiego. W l. 1954–9 kierował dodatkowo Katedrą Zoologii SGGW. Przez wiele lat przewodniczył Komisji Naukowo-Dydaktycznej Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP) przy SGGW, należał do Polskiego Tow. Przyrodników im. Kopernika i był członkiem Międzynarodowego Związku Limnologii Teoretycznej i Stosowanej.
Po wojnie, zajęty działalnością organizacyjną, S. publikował mniej i przeważnie prace przeglądowe, m.in. Biologiczno-rybackie badanie Wisły warunkiem aktywizacji i racjonalizacji naszego rybołówstwa rzecznego („Przegl. Rybacki” T. 16: 1949 nr 3–4), poszerzoną wersję monografii Ryby słodkowodne Polski i krajów ościennych (W. 1950) oraz Rozwój rybołówstwa i ichtiologii w Polsce („Zesz. Nauk. SGGW”, S. Zootechnika, 1960 nr 2). Ponadto przetłumaczył z języka rosyjskiego i opatrzył przypisami podręcznik G. Nikolskiego „Ichtiologia szczegółowa” (W. 1956, 1970). W ciągu całej działalności naukowej opublikował ok. 60 prac z zakresu embriologii, histologii, biologii, ichtiologii, hodowli ryb oraz kilkanaście opracowań organizacyjno-gospodarczych, wypromował ok. 100 magistrów i ponad 10 doktorów. Jego uczniami byli m.in. profesorowie: Stanisław Sakowicz, Marian Stangenberg, Kazimierz Stegman i Stanisław Włodek. Był przyrodnikiem – humanistą, o szerokich zainteresowaniach literaturą i sztuką, m.in. organizował recytatorskie konkursy dla studentów. Sam był świetnym mówcą, jego wykłady «piękne w formie, były chętnie słuchane […], pobudzały do myślenia, wnioskowania i samodzielnych obserwacji» (K. Stegman). Dn. 1 X 1960 przeszedł S. na emeryturę, ale nadal był aktywny, m.in. zorganizował i kierował (1960–2) Sekcją Ichtiobiologii w Komitecie Nauk Zootechnicznych PAN. W marcu 1961 wyróżniony został tytułem doktora honoris causa Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Zmarł 2 VIII 1966 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1929), Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Orderem Sztandaru Pracy II kl. (1956), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955) i Złotą Odznaką ZNP.
S. był trzykrotnie żonaty; w pierwszym małżeństwie z Jadwigą Ossorya-Bukowską miał trzech synów: Andrzeja, inżyniera, który zginął razem z dziećmi (Andrzejem i Maciejem) w r. 1944 podczas powstania warszawskiego, Franciszka Adama (zob.) oraz Jacka, inżyniera elektronika, który podczas drugiej wojny światowej służył w armii gen. Władysława Andersa i po wojnie pozostał na emigracji w USA. W drugim związku, zawartym z Zofią z Gajlów (1913–1957), 1.v. Staff (wdową po synu Andrzeju), prawnikiem z wykształcenia, kustoszem w B. Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, działaczką ZNP, miał córkę Elżbietę Staff-Zielińską (ur. 1948), inżyniera zootechnika. Trzecie małżeństwo zawarte w r. 1961 z Genowefą z Kubackich było bezdzietne.
Antoniewski S., Zarys bibliografii polskiego czasopiśmiennictwa rolniczego i pokrewnego na ziemiach polskich za okres 200 lat (1756–1955), W. 1960 s. 57, 68, 71, 95; Bibliogr. historii Pol. XIX w., III; Bibliografia oświaty rolniczej w Polsce 1918–1939, Oprac. T. Wieczorek, W. 1969; toż za l. 1944–1963, Oprac. J. Bartecki, T. Wieczorek, W. 1965; Bibliogr. Warszawy, II, V, VI; Feliksiakowa J., Polska bibliografia zoologiczna za lata 1945–1954, Wr. 1969; Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1972; Wieczorek T., Bibliografia wyższego szkolnictwa rolniczego w Polsce 1960–1969, W. 1973; – Guide to the Archives of the Polish Institute and Sikorski Museum, Compiled by W. Milewski, A. Suchcitz, A. Gorczycki, London 1985; – Profesorowie i docenci studiów rolniczych w Krakowie, Kr. 1990 (fot.); Słown. biologów; Śródka A., Uczeni polscy XIX–XX stulecia, W. 1998 IV (fot.); – Słown. pol. tow. nauk., I, II cz. 3; – Akademia Nauk Technicznych 1920–1932, W. 1932 s. 76, 128–31 (częściowa bibliogr.); Brzozowski S., Polskie doktoraty na austriackich wydziałach filozoficznych w XIX i XX wieku, Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol., S. I, 1988 z. 3 s. 16, 24; Fierich J., Studium Rolnicze (1890–1923). Wydział Rolny Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kr. 1934; Hist. Nauki Pol., IV; Księga pamiątkowa SGGW (1937, częściowa bibliogr., fot.); Księga pamiątkowa SGGW (1958 I, częściowa bibliogr., fot.); Millak K., Uczelnia weterynaryjna w Warszawie 1840–1965, W. 1965; Sroka S., Dzieje rybactwa w Uniwersytecie Jagiellońskim, Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol., S. II, 1991 z. 3 s. 163–4, 166–7, 186–7; Stegman K., Franciszek Staff (1885–1966), w: Karty z dziejów zootechniki polskiej, W. 1973 s. 498–506 (fot.); Zarys dziejów nauk przyrodniczych w Polsce, W. 1983; – Grzegorczyk P., Diariusz kultury polskiej 1945, Kr. 1946; Kalendarz polski na rok 1916, Moskwa [1915] s. 314–15; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Programy Politechn. Warsz. za l. akad. 1921/22–1932/33, W. 1921–32; Składy osobowe i spisy wykładów SGGW za l. akad. 1920/21–1959/60, W. 1921–59; Spis wykładów UJ za półrocza letnie l. akad. 1911/12–1912/13, Kr. 1911–13; Sprawozdanie dyrekcji c.k. Gimnazjum V we Lwowie za r. szk. 1897, Lw. 1897 s. 96; toż za r. szk. 1904, Lw. 1904 s. 93; Sprawozdanie Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie za okres 1918/19–1929/30, W. 1931 s. 188, 190, 197–9 (częściowa bibliogr.); Szkoły wyższe Rzeczypospolitej Polskiej, W. 1930; Woreyd. Almanach, W. 1928; Zagórowski, Spis nauczycieli; – Staff L., W kręgu literackich przyjaźni. Listy, Oprac. J. Czachowska, I. Maciejewska, W. 1966; – „Dzien. Urzęd. Min. WRiOP” R. 4: 1921 nr 4 s. 121, R. 11: 1928 nr 13 s. 533, R. 12: 1929 nr 10 s. 447; „Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” R. 43: 1950 (wyd. 1951) s. 179–83 (częściowa bibliogr.); „Roczniki Uniw. Warsz.” T. 3: 1962 s. 136; „Życie Warszawy” 1957 nr 37 (nekrolog drugiej żony S-a, Zofii); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Gospodarka Rybna” R. 18: 1966 nr 9 s. 3–4 (fot.), „Roczniki Nauk. Roln.” T. 90: 1969, S. H, Rybactwo, z. 1 s. V–VII (fot.), „Tyg. Powsz.” 1966 nr 42, „Wiad. Ekologiczne” T. 16: 1970 z. 1 s. 98–101 (K. Stegman, H. Kempińska, fot.), „Zesz. Nauk. SGGW” 1967, S. Hist., z. 4 s. 117–28 (K. Stegman, częściowa bibliogr.), „Zesz. Nauk. Wyższej Szkoły Roln. w Olsztynie” T. 22: 1966 z. 3 s. 601–2 (fot.), „Życie Warszawy” 1966 nr 185, 187; – Arch. PAN: sygn. I–8 (zespół Minerwa); Arch. UJ: sygn. SR-40c; B. Jag.: sygn. 131/57 cz. 2; B. Narod.: sygn. 5807/6; – Informacje córki S-a, Elżbiety Staff-Zielińskięj z W.
Stanisław Tadeusz Sroka