Longchamps (Longchamps de Berier) Franciszek (1840–1914), powstaniec 1863 r., pionier przemysłu naftowego. Ur. 7 IX we Lwowie, syn Bogusława (zob.) i Leokadii z Deputowiczów. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie rozpoczął studia prawnicze na Uniw. Lwow., a zarazem brał żywy udział w patriotycznym ruchu młodzieży, przyjaźnił się z poetą Mieczysławem Romanowskim, z którym konkurował do ręki Wandy Dybowskiej, córki właściciela Sokolik koło Turki. Założyła ona wraz z przyjaciółkami: Zofią Romanowiczówną i Julią Dzierżanowską, stowarzyszenie oświatowe «klaudynki» – od Klaudyny Potockiej – które zobowiązywało uczestniczki do szerzenia oświaty i higieny wśród ludności wiejskiej. Z wybuchem powstania 1863 r. L. przekroczył granicę w dowodzonym przez J. Czarnieckiego oddziale dublańczyków, potem walczył na terenie Lubelszczyzny i Podlasia w oddziałach Czachowskiego, Zapałowicza, Gołuchowskiego, Komorowskiego, w końcu jako porucznik i adiutant gen. Wróblewskiego w Grodzieńszczyźnie.
Po powrocie ożenił się i osiadł jako naczelnik stacji kolejowej w Łużanach na Bukowinie, po kilku latach przeniesiony został do Kołomyi; mimo skromnych warunków dom jego był ostoją wszystkich powstańców z 1863 r. W r. 1878 rozpoczął na własną rękę pionierskie wiercenia w Rypnem (pow. Dolina), w kilka lat potem, w spółce z Karolem Lewakowskim, także pionierskie w Słobodzie Rungurskiej (pow. Peczeniżyn). O ile jako odkrywca nowych terenów miał szczęśliwą rękę i obie kopalnie rozwinęły się potem w ważne ośrodki wydobycia ropy naftowej, to sam jednak niewiele na tym skorzystał i z braku środków prowadził swe przedsiębiorstwa z największym trudem. W r. 1890 ciężko zaniemógł, przeszedł w stan spoczynku i osiadł w Ławocznem (pow. Stryj). Był znawcą i miłośnikiem sztuki ludowej huculskiej. Zmarł 21 II 1914 w Ławocznem; pochowany na cmentarzu powstańczym Łyczakowskim we Lwowie. W małżeństwie z Wandą Dybowską miał synów: Bogusława Karola, Jana (1872–1931), współwłaściciela przedsiębiorstwa naftowego w Drohobyczu, i Mieczysława (zob.), oraz córki: Helenę, za Stanisławem Estreicherem (zob.), i Wandę. Bogusław Karol (1884–1947) był znanym adwokatem we Lwowie, członkiem Ligi Narodowej od ok. r. 1914. W czasie drugiej wojny światowej przedostał się do Francji, gdzie był czynny w Min. Informacji rządu gen. W. Sikorskiego. Po klęsce Francji współdziałał z francuską «Résistance» i był więziony przez Niemców w Lyonie. Po powrocie do kraju w r. 1946 został sekretarzem generalnym Uniw. Pozn. Pozostawił pamiętniki, które obejmują okres do r. 1918 (B. Ossol.: rkp. 47/71).
Portrety L-a i żony wykonane przez D. Kotowskiego, w rękach rodziny; – Boniecki; Uruski; – Estreicher K., Nie od razu Kraków zbudowano, W. 1956 s. 186–90; – Wasylewski S., Bardzo przyjemne miasto, P. 1929 s. 263–4; tenże, Historie lwowskie, Lw. 1921 s. 162–3; – Informacje rodziny; – Życiorys Jana L-a, opracowany przez Stanisława M. Brzozowskiego w materiałach Red. PSB; – Informacja o Bogusławie Karolu opracowana przez Leszka Winowskiego.
Stanisław M. Brzozowski