Miaskowski Franciszek Salezy Karol h. Bończa (1739–1816), poseł na sejmy, kasztelan gnieźnieński, targowiczanin. Był synem Kaspra, stolnika poznańskiego, potem chorążego wschowskiego, i drugiej jego żony Joanny Malczewskiej (w dotychczasowej literaturze genealogicznej błędne informacje o rodzicach), bratem Augustyna (zob.), Andrzeja Marcina (zob.) i Józefa (zob.). Ur. w Pudliszkach, ochrzczony został 31 I 1739. W jesieni 1760 mianowany został szambelanem królewskim. W ostatnich latach panowania Augusta III otrzymał starostwo gnieźnieńskie. W r. 1764 jako poseł z woj. kaliskiego na sejm elekcyjny podpisał wybór Stanisława Poniatowskiego. W r. 1766 posłował z woj. poznańskiego na sejm warszawski. Pod naciskiem opinii publicznej przystąpił do konfederacji barskiej w Wielkopolsce, ale nie brał w niej czynnego udziału. Uczestniczył wprawdzie 15 V 1769 w zjeździe wschowskim, ale wiosną 1770, gdy Rosjanie zajęli Poznań, złożył reces w tamtejszym grodzie i z obozem rusofilskim (J. Mielżyński, K. Raczyński i in.) ofiarował swe usługi płkowi K. Rönnemu w zwalczaniu konfederatów.
M. posłował z pow. kaliskiego na sejm rozbiorowy 1773–5. Poparty przez O. Stackelberga, wszedł w skład delegacji sejmowej. Został następnie członkiem komisji do traktowania z przedstawicielami dworów zaborczych i 18 IX 1773 podpisał traktaty podziałowe z Austrią, Rosją i Prusami. We wrześniu 1774 z ramienia Delegacji wchodził do tzw. „Subdelegacji do ułożenia podatków”. Brał również udział w wielu komisjach tegoż sejmu: do likwidacji długów Rzpltej, do rozrządzania dobrami jezuickimi, w komisji emfiteutycznej kor. oraz w przeszło 20 komisjach sądowych do rozstrzygania spornych spraw majątkowych. W r. 1775 otrzymał z ambasady rosyjskiej 400 dukatów; odtąd regularnie pobierał pensję tej wysokości do r. 1792, sejm natomiast nadał mu jako emfiteuzę na lat 50 dwie, dzierżawione już uprzednio, królewszczyzny: Blizanów w pow. kaliskim i Golęcin pod Poznaniem. W r. 1776 dostał Order Św. Stanisława, co wielkopolska opinia publiczna przyjęła z dużą dezaprobatą. W r. 1776 posłował z pow. konińskiego i 23 VIII podpisał akt konfederacji sejmu warszawskiego. Wchodził wówczas do komisji dla likwidacji rachunków Komisji Wojskowej Kor., a następnie został członkiem Departamentu Wojskowego Rady Nieustającej. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje, tj. do r. 1780. Sejm warszawski 1780 r. powołał go do Komisji Skarbu Kor. Jako komisarz Skarbu Kor. otrzymał w r. 1787 za przywilejem królewskim emfiteutyczną posesję dóbr królewskich Zborowo w pow. kaliskim. Trzymał ją jeszcze w r. 1787. W r. 1782 po raz drugi wybrany do Rady Nieustającej, był jej członkiem do r. 1786. W r. 1781 scedował za konsensem królewskim Józefowi Skórzewskiemu star. gnieźnieńskie, a 7 II 1786 został kasztelanem gnieźnieńskim. T. r. otrzymał Order Orła Białego.
W czasie Sejmu Czteroletniego był piętnowany jako rosyjski jurgieltnik, co znalazło wyraz w anonimowych „Zagadkach sejmowych” («Głos chrapliwy, ton zmyślony,/Na kształt z patryjotów strony,/Lecz pensyja z Moskwy brana/Głosi plamę kasztelana»). Był też jednym ze współorganizatorów Targowicy. W trzeciej dekadzie maja 1792 przebywał w Elizabetgradzie, gdzie spotkał się ze Szczęsnym Potockim i innymi przeciwnikami Konstytucji. Tam w charakterze konsyliarza podpisał, sporządzony 27 IV w Petersburgu, akt konfederacji generalnej kor. Dn. 2 VIII został z woj. gnieźnieńskiego konsyliarzem konfederacji wielkopolskiej. W r. 1793 M. przestał dla Rosji przedstawiać jakąkolwiek wartość i ambasador J. Sievers wstrzymał mu wypłacanie pensji. W czasie insurekcji kościuszkowskiej „Gazeta Rządowa” podała na podstawie papierów ambasady rosyjskiej do publicznej wiadomości, obok innych osób będących na żołdzie rosyjskim, również nazwisko M-ego.
M. nie był po ojcu człowiekiem zamożnym. Działy z braćmi przeprowadził 18 VI 1762, biorąc część Smogorzewa. Żonaty był od 25 XI 1761 (ślub w Otorowie) z Katarzyną z Miaskowskich (zm. 30 IX 1812), córką Michała, kasztelana lędzkiego, i Anieli Walknowskiej (Walichnowskiej), bratanicą Wojciecha Maksymiliana (zob.). Katarzyna wzięła po ojcu Szczytniki i Taczały w pow. gnieźnieńskim, a po stryju Wojciechu Maksymilianie Lubasz w pow. poznańskim, z piękną rezydencją. Małżeństwo Miaskowskich rozeszło się i już po rozwodzie, w r. 1777, Katarzyna sprzedała swemu byłemu mężowi dobra: Lubasz, Sławienko, Prusinowo i Miłkowo za 350 000 złp. oraz Szczytniki z częścią w Taczałach za 55 000 złp., a także kamienicę w Poznaniu za 14 000 złp. Mimo rozwodu żona rezydowała w pałacu lubaskim. M. zmarł 14 III 1816 w Otorowie i pochowany został w Lubaszu. Miaskowscy mieli 2 synów zmarłych w wieku dziecięcym i trzy zmarłe młodo córki. Wiek dojrzały osiągnęły: Zofia, od r. 1790 za Mikołajem Swinarskim, podczaszym kaliskim, Franciszka (1771–1817), od r. 1790 za Józefem Krzyckim, kasztelanicem gnieźnieńskim, od r. 1797 za Józefem Moszczeńskim, kasztelanem lędzkim, i Tekla (ur. 1776).

Słownik Geogr., I 244, II 635, V 382–3, IX 81; Boniecki, XIII 16; Uruski; Żychliński, II; – Dworzaczek W., Dobrowolne poddaństwo chłopów, P. 1952 s. 70, 82; Korzon, Wewnętrzne dzieje; Łoza S., Historia Orderu Orła Białego, W. 1922; Nowak J., Satyra polityczna Sejmu Czteroletniego, Kr. 1933; Smoleński W., Konfederacja targowicka, Kr. 1903; tenże, Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1896; Szczygielski W., Konfederacja barska w w Wielkopolsce 1768–1770, W. 1970; Szwarc B., Warszawa 1794 roku, Kr. 1894 s. 51; Tokarz W., Rozprawy i szkice, W. 1959; Wolański A., Wojna polsko-rosyjska 1792 r., P. 1922 II; – Ciąg dalszy kalendarzyka narodowego i obcego na rok pański 1792, W. II 384, 395; Czemeryński K., O dobrach koronnych byłej Rzeczypospolitej Polskiej, Lw. 1870 II 52, 57, 62; Diariusz sejmu… 1776, W. 1776 s. 455, 460; Diariusz sejmu… 1780, W. 1780 s. 39, 212; Elektorów poczet; Konfederacja województw wielkopolskich, P. 1863 s. 152; [Lipski J.,] Notaty generała Brygady Wielkopolskiej, Drezno 1871 s. 27; Mémoires du roi Stanislas-Auguste Poniatowski, Leningrad 1924 II; Opisy i ilustracje Poznania z XVI–XVIII wieku, P. 1960; Płata wojska i chleb zasłużonych… 1771, s. 41, 43–4; Vol. leg., VI 325, VII 113, 137, 366, VIII 7, 8, 14, 20, 23, 29, 31, 38, 42, 46, 61, 65, 87, 104, 140, 153, 210, 214, 228, 245, 247, 254, 257, 274, 280–1, 285, 294, 302, 317, 346, 353, 356, 371, 380–2, 392, 528, 535–6, 575, 577, 584, IX 2, 7, 14, 47, 229; – „Kur. Pol.” 1760 nr 44; – AGAD: Zbiór Branickich z Suchej nr 64/81 k. 70, nr 93/114, s. 119 i n.; Arch. Państw. w P. : Akta grodz. Poznań. 1123 k. 89–105; B. Czart.: rkp. 734; B. Narod.: Zamoy. 964/2 s. 115; – Uzupełnienia W. Dworzaczka na podstawie: Arch. Archidiec. w P.: Liber bapt. Paraf. Krobia, Liber mort. i Liber copul. Paraf. Lubasz, Arch. Państw. w P.: Akta Grodz. Poznań. 622 k. 43, 75v., 623 s. 297, 299, 303, 625 k. 80v., 627 k. 36, Kalis. 222 k. 143, 228 k. 315.
Wacław Szczygielski