Rossmann Fryderyk Teodor (1796–1873), oficer w korpusie inżynierów WP i armii rosyjskiej, inżynier kolejowy w Król. Pol. Ur. 13 I w Raciborzu na Śląsku, był synem Jana Krzysztofa i Marii Heleny z Kehrerów, młodszym bratem Henryka Wilhelma (zob.). Wraz z rodzicami przybył z Saksonii do Warszawy.
W r. 1808 R. zaczął uczęszczać do Liceum Warszawskiego, w r. 1811 jako absolwent 3 kl. po odbytym popisie publicznym przed przedstawicielami Izby Edukacyjnej Ks. Warsz. otrzymał pochwałę za osiągnięte wyniki w nauce. Po ukończeniu 4 kl. wstąpił 5 XII 1812 do korpusu inżynierów otrzymując stanowisko etatowego dozorcy budowli wojskowych. Dn. 1 I 1815 R. został umieszczony w stopniu konduktora w korpusie inżynierów powstającej armii Król. Pol., a 26 IV 1818 mianowany podporucznikiem. Był członkiem warszawskiej loży wolnomularskiej «Halle der Beständigkeit» (1819). Awansował 9 XI 1823 na stopień porucznika. W r. 1825 skierowany został do dyrekcji inżynierii twierdzy Zamościa, gdzie rozpoczęto budowę fortyfikacji bastionu nr 7. R. był obok kpt. Bernarda Engbrichta kierownikiem robót (o czym informuje wmurowana przy Bramie Lwowskiej i zachowana tablica). Otrzymał 9 X 1828 Order Św. Stanisława 4 kl. Z grupą oficerów korpusu inżynierów, kwatermistrzostwa generalnego oraz absolwentów Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej przydzielonych do pułków piechoty R. wysłany został na front wojny rosyjsko-tureckiej w l. 1828–9. Za odznaczenie się w tej kampanii nagrodzono go 11 IX 1829 Orderem Św. Anny 3 kl. z kokardą, a 30 I 1830 awansował na kapitana 2 kl.
W czasie powstania 1830/1 r. R. należał do załogi Zamościa, pozostając w dyrekcji inżynierów twierdzy pod rozkazami swego brata Henryka. Dn. 29 III 1831 awansował na kapitana 1 kl. Po upadku powstania R. wraz z bratem Henrykiem przybył do Warszawy i 12 XI 1831 złożył przysięgę homagialną. Uwolniony w r. 1833 z wojska polskiego wszedł do służby w armii rosyjskiej, w której doszedł do stopnia pułkownika inżynierów. W stopniu tym R. otrzymał dymisję oraz Order Św. Stanisława 2 kl. Nabył (22 X 1841) dobra Czarna w pow. radzymińskim. W związku z budową drogi żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej R. objął w jej zarządzie stanowisko tzw. pomocnika konstruktora (zastępcy naczelnego inżyniera) gen. Edwarda Gerstfelda, które zajmował do 20 III 1849. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w swoim majątku. Był sędzią pokoju w Radzyminie. Zmarł 2 IV 1873 w Czarnej i pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.
Ożeniony z Natalią z Schulmannów (1817–1881) miał R. synów: Ludwika Wilhelma (1839–1840), Edwarda Fryderyka (1840–1863), powstańca 1863 r., poległego pod Fidestem (12 III) i Gustawa (zm. 1886), właściciela ziemskiego, oraz córki: Helenę Charlotte (1842–1880), zamężną za Michałem Mazurkiewiczem, porucznikiem artylerii konnej wojsk rosyjskich, i Natalię Dorotę (1845–1869), zamężną za Stanisławem Neerem.
Pol. Enc. Szlach., X; Łoza, Rodziny pol., I; Uruski, XV; Łoza S., Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XI 1815–29. XI 1830), „Mies. Herald.” R. 11: 1932 s. 60; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; – Gembarzewski, Wojsko Pol. 1815–30; Hass, Sekta farmazonii warsz.; Herbst S., Zachwatowicz J., Twierdza Zamość, W. 1936; Szulc E., Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, W. 1989; Zieliński S., Bitwy i potyczki 1863–1864, Rapperswil 1913 (syn Edward); – Jaworski J., Kalendarz illustrowany, W. 1874 s. 12; Kalendarzyk polityczny, W. 1848; [Kołaczkowski K.], Wspomnienia jenerała, Kr. 1900 III 108; Przewodnik Warszawski informacyjno-adresowy, W. 1869 s. 62; Roczniki Woyskowe Królestwa Polskiego 1819–1830 (W.); Rozkazy dzienne Naczelnego Wodza 1818–1831 (W.); – „Gaz. Korespondenta Warsz. i Zagran.” 1811 nr 82; „Kur. Warsz.” 1849 nr 81; – AGAD: Akty KRW rkp. 478 s. 70; – Kartoteka oficerów WP 1815–1831 Zbigniewa Zacharewicza z Kr.
Zbigniew Zacharewicz