Szczeciński Godfryd (Godefredus), w zakonie Szymon Stock (ok. 1719 – 1778), karmelita, doktor teologii.
Był synem Gaspara i Zofii, mieszczan krakowskich zamieszkałych na terenie paraf. św. Szczepana; został ochrzczony w kościele św. Szczepana. Miał starszego brata Michała Benedykta (1717–1736). Pierwsze nauki pobierał S. w domu. W ślad za starszym bratem wstąpił 17 IV 1735 do klasztoru karmelitów na Piasku pod Krakowem.
Pierwsze śluby złożył w r. 1736, po czym rozpoczął studia zakonne, osiągając w r. 1743 stopień kursora, w r. 1746 lektora, a w r. 1752 bakałarza. Od r. 1748 prowadził wykłady w studium zakonnym, najpierw z teologii moralnej, później filozofii. Mianowany w r. 1751 magistrem nowicjatu, zrezygnował z tej funkcji w rok później. Po kapit. prowincjalnej w r. 1754 powołano go ponownie na magistra nowicjatu oraz na drugiego regensa studiów zakonnych. W r. 1757 został mianowany wikarym konwentu krakowskiego i już t.r. gruntownie odnowił kaplicę Matki Bożej Piaskowej. Na kapit. prowincjalnej w Wilnie w czerwcu 1760 wyznaczono go na czwartego definiora (członka rady prowincjalskiej), pierwszego regensa studiów generalnych w konwencie krakowskim oraz głównego profesora teologii. Ponadto sprawował funkcję klucznika konwentu oraz prezydenta Arcybractwa Szkaplerza Świętego. W r. 1762 rozpoczął spisywać księgę uchwał i ustaw Centurii Arcybractwa (zachowana). W styczniu 1763 otrzymał na Uniw. Krak. tytuł doktora teologii; wydarzenie to uczcił Franciszek Antoni Ćwierzowicz panegirykiem „Splendor honoris theologici sub astris Carmeli radians [...] Simonis Stochii Szczecinski” (Cracoviae 1763), a klerycy odą. W r. 1764 na kapit. prowincjalnej w Krakowie został wybrany na socjusza prowincjała.
W marcu 1766 zaczął S. sprawować ponownie urząd wikarego konwentu krakowskiego. T.r. na kapitule prowincji w Krupczycach otrzymał urząd kustosza prowincji. Od września 1766 do r. 1771 był przeorem klasztoru karmelitów na Piasku. W tym okresie, od sierpnia 1768, klasztor ponosił trudy i koszty stacjonowania walczących z konfederatami barskimi wojsk rosyjskich, oraz szpitala dla ok. 150 rannych, a następnie przyjął ok. 4 tys. uciekinierów. Podczas sprawowania urzędu S. wystawił nowe tabernakulum i schody za wielkim ołtarzem, ufundował obrazy w wielkim ołtarzu, cztery nowe ołtarze, część posadzki i naczynia do zakrystii, otoczył też murem ogród klasztorny. Gdy po śmierci prowincjała Hilariona Cichońskiego zwołano w r. 1771 kapit. prowincjalną, S. uwikłany w konflikt personalny, i oskarżany o malwersacje, nie stawił się na niej. Wkrótce potem złożył jednak wyjaśnienia i samokrytykę. W r. 1774 przewodniczył kapit. prowincjalnej, podczas której wybrano go na wikariusza prowincji, depozytariusza i wikariusza konwentu krakowskiego, a także (po raz kolejny) na prezydenta Arcybractwa Szkaplerza Świętego. Dn. 30 V 1777 został wyznaczony na notariusza klasztoru. Z czasów jego działalności z r. 1763, zachowała się pieczęć tego Arcybractwa. Zmarł po 21 IV a przed 11 VII 1778.
Estreicher (błędnie jako Józef); – Bieniarzówna J., Sanktuarium maryjne w kościele Karmelitów na Piasku w Krakowie, Kr. 1983; – Arch. Karmelitów na Piasku w Kr.: sygn. 97 (Liber provinciae Poloniae et Magni Ducatus Lithuaniae), sygn. 232 (Katalog nowicjuszy), sygn. 233 (Cathalogus proffessorum), sygn. 648 (Decreta communitatis Cracoviensis in Arenis), sygn. 710 (Liber computorum regii conventus Cracoviensis Sanctae Mariae in Arenis), sygn. 804 (Księga świętobliwej centurii szkaplerza św.).
Szymon Sułecki