Jankowski Grzegorz (zm. 1618), minister kalwiński. Posiadał wykształcenie humanistyczne, aczkolwiek nie wiadomo, gdzie odbył studia. Przebywał na dworach kilku panów. Mając lat dwadzieścia kilka został kalwinem. Dn. 13 I 1592 r. jako minister zboru lewartowskiego brał udział w słynnej dyspucie lewartowskiej z ks. Adrianem Radzimińskim T. J. Przedmiotem kontrowersji była teza o obecności Chrystusa w sakramencie ołtarza. Argumenty J-ego odpowiednio dobrane nie wywarły większego wpływu na przebieg dysputy i jezuitę. Był następnie konseniorem lubelskim (1594) i ministrem kolejno w Opolu Słupeckich (1595) oraz w Wysokiem u Jana Kaszowskiego (1604). W tym czasie był krótko seniorem bełskim (od 7 X 1599). Przeniesiony z dystryktu lubelskiego do krakowskiego, piastował tam szereg urzędów i funkcji zborowych. Na konsultacji synodu secemińskiego 7 V 1606 r. J., wraz z F. Stankarem, został powołany do oceny skryptu Wojciecha Salinariusa przeciwko arianom. W r. n. został wysłany z synodu włoszczowskiego, wspólnie z F. Stankarem i A. Strażnickim, na synod dystryktu oświęcimskiego i zatorskiego. Prawdopodobnie już w r. 1608 został konseniorem dystryktu krakowskiego i chęcińskiego, gdyż na synodzie w Okszy (18 VII 1609) spotykamy go jako konseniora wraz z seniorem tegoż dystryktu F. Stankarem. Na tym też synodzie został wyznaczony na wizytatora zboru w Gorlicach. W r. 1610 spotykamy go na synodach dystryktowych we Włoszczowej i Seceminie. Z synodu włodzisławskiego (1610) został wraz z F. Stankarem delegowany na synod do Ożarowa. Na synodach: okszeńskim (1611) i włoszczowskim (1612) była rozpatrywana skarga na syna J-ego. Szło o zwrot pożyczonych, a nie oddanych przez niego pieniędzy. W r. 1612 był J. również jednym z wizytatorów zboru w Gorlicach i Bogdanowie. W t. r. na synodzie w Okszy został wyznaczony, obok F. Stankara, na wizytatora zboru we Włoszczowej. Delegowano go wówczas na synod prowincjonalny do Ożarowa (30 IX 1612). Dzięki wstawiennictwu i prośbie patrona pozostał w r. 1613 jeszcze na urzędzie ministrowskim w Seceminie. Już wtedy myśl o zamierzonej konwersji na katolicyzm była znana jego patronom i innym ministrom. W sprawie tej kontaktował się listownie z księżmi katolickimi w Krakowie. Często też bywał w ich towarzystwie. Przyczyną myśli o odstępstwie był brak zapewnienia odpowiednich warunków materialnych w zborze większym. Na konwokacji w Seceminie 29 IV 1616 r. odbył J. zadaną mu publiczną pokutę jako karę za myśl o apostazji i złożył oświadczenie, że «od prawdy Bożej, która bywa opowiadana we zborach ewangelickich, do fałszu od ludzi zmyślonego, który w kościele rzymskim brzmi…, do końca żywota» nie odejdzie. Mimo zapewnienia już w 3 dni później uciekł z Secemina, porzucając sprawowane funkcje. Synod partykularny zebrany w Seceminie 6 V 1616 r. ekskomunikował go z Kościoła kalwińskiego. Tekst ekskomuniki, którego autorami byli F. Płachta i Petrycy, miał być ku przestrodze innych publicznie odczytywany we wszystkich zborach. Zarzucano w niej J-emu złe i nieobyczajne życie, niewłaściwe nabywanie dóbr materialnych, łakomstwo, myślenie o rzeczach ziemskich, zrabowanie i sprzedanie biblioteki Szafrańców w Seceminie. Refutację na te zarzuty dał jeszcze za życia J-ego jego bratanek, Jakub Jankowski, w broszurce pt. „Skaza klątwy secemskiej od ministrów kalwińskich wydanej na Pana Jankowskiego ministra niekiedy secemskiego, który tymi czasy katolikiem został” (Kr. 1616). Zmarł J., dożywszy wieku sędziwego, w r. 1618.
Kot S., Słupeccy w ruchu reformacyjnym, „Reform. w Pol.” T. 4: 1926; Wajsblum M., Dyteiści małopolscy, „Reform. w Pol.” R. 5: 1928; – Cztery broszury polemiczne z początku XVII wieku, W. 1958; Krótkie a prawdziwe opisanie dysputacyjej, która była w Lewartowie anno 1592 dnia 13 i 14 stycznia…, Kr. 1592; Łaszcz M., Pogrom lewartowski, Kr. 1592 s. 9v.–11; Węgierski W., Slavoniae reformatae, Amsterdam 1679 s. 423; – AGAD: Depozyt „W” 38 (Acta et conclusiones…, s. 434, 5, 6, 9, 441, 2, 3, 7–9, 450, 2, 4, 9, 460).
Stanisław Tworek