Grzegorz (zm. przed 1425), dominikanin, łaciński biskup włodzimierski. Pełnił obowiązki przeora dominikanów w Łucku; występuje w tym charakterze w dokumencie w. ks. litewskiego Witolda z r. 1393. G. został mianowany biskupem włodzimierskim 17 II 1400 r. niewątpliwie za wstawiennictwem Witolda, który uposażył katedrę i określił granice powstającej łacińskiej diecezji we Włodzimierzu, poddając jej m. in. i Łuck, gdzie istniało odrębne biskupstwo prawosławne. Skąpe są wiadomości o Grzegorzu jako biskupie; był on używany przez Witolda jako narzędzie planów kościelno-politycznych wielkiego księcia, zmierzającego do uzyskania własnej metropolii. Stąd przeciwstawiał się Grzegorz zwierzchnictwu nad nim arcybiskupów halicko-włodzimierskich i doczekał się, po przewlekłym sporze, zaniechania próby utworzenia biskupstwa łacińskiego w Łucku, podjętej w r. 1404. Jeździł w tym celu na sobór do Pizy w r. 1409. W l. 1403–19 G. występuje w kilku dokumentach, m. in. w r. 1413 w dokumencie unii horodelskiej, w r. 1419 świadczył pod Czerwińskiem w dokumencie Jagiełły i Witolda. W r. 1418 w piśmie wystosowanym do papieża Marcina V wziął Witold w obronę G-a przed arcybiskupem lwowskim oraz niejakim Maciejem, skarżącym się na biskupa aż w Kurii Rzymskiej. G. zmarł najpóźniej w r. 1425, gdyż 21 XII t. r. mianowano na konsystorzu rzymskim jego następcę, przenosząc zarazem siedzibę biskupa z Włodzimierza do Łucka.

P. S. B. (Andrzej, łaciński bp łucki); – Abraham W., Jakub Strepa, Kr. 1908 s. 52 n.; tenże, Udział Polski w soborze pizańskim, Kr. 1904 s. 24 n.; – Akta unii, s. 48, 71; Cod. epist. saec. XV, II 109/10; Cod. epist. Vitoldi, s. 92, 457; Długosz, Historia, III 594, IV 158; Excerpta ex libris manu scripti Archivi Consistorialis Romani, Wyd. J. Korzeniowski, Kr. 1894 s. 78, Script. Rer. Pol., XV; Sprawozdanie z poszukiwań w archiwach i bibliotekach rzymskich, Oprac. W. Abraham, „Arch. Kom. Hist. PAU” T. 13: 1923 s. 7 i 58–60; Źródła do dziejów Polskich, Wyd. Grabowski-Przezdziecki, Wil. 1843 I 149/50.

Jerzy Kłoczowski