Siegfried Gustaw Aleksander (1807–1847), lekarz, powstaniec 1831 r., towiańczyk, tłumacz „Literatury słowiańskiej” Adama Mickiewicza na język niemiecki. Ur. 7 II we wsi Wiązowna koło Warszawy, był synem radcy wojewódzkiego Jana i Ludwiki z domu de Vic.

W r. 1829 S. ukończył gimnazjum w Łomży i 6 X t.r. zapisał się na Wydz. Lekarski Uniw. Warsz. Po wybuchu powstania listopadowego zaciągnął się do wojska polskiego i we wrześniu 1831 otrzymał stopień podporucznika w 23. pp liniowej, wchodzącym w skład załogi twierdzy Modlin. Po upadku powstania ściągnięty przez ojca do Prus Wschodnich, kontynuował od r. 1832 studia medyczne na uniwersytecie w Królewcu, a od jesieni 1834 w Berlinie, skąd jesienią 1835 przeniósł się do Halle, gdzie 15 VIII 1836 uzyskał doktorat medycyny na podstawie rozprawy De morbo infantili frequentissimo et casibus nonnullis ozaenae scrophulosae (Halis 1836). Osiadł następnie w W. Ks. Pozn. jako lekarz wolno praktykujący w Kościanie.

W r. 1841 S. zamieszkał w Paryżu jako dobrowolny emigrant. Zetknąwszy się z towiańczykami, wstąpił do paryskiego Koła, przechodząc z protestantyzmu na katolicyzm, zaprzestał praktyki lekarskiej. Dn. 7 VIII 1842 podpisał, wraz z innymi wyznawcami mistrza, list do francuskiego ministra spraw wewnętrznych Ch. Duchela w sprawie wydalenia Andrzeja Towiańskiego z Francji. Gdy 22 I 1843 dokonano w Kole podziału w drodze losowania na siódemki, S. wszedł w skład czwartej, której «stróżem» był Seweryn Goszczyński. Dn. 21 III t.r. – jak zanotował Goszczyński – S. postawił wniosek, by «uderzyć Kołem» we wszystkie partie emigracyjne; każda siódemka miała sobie wybrać jedno stronnictwo dla obwieszczenia mu Słowa Bożego. Projekt przyjęto jednomyślnie, nie został jednak zrealizowany. Dn. 27 III 1843 S. podpisał akt protestacyjny w sprawie renegata Teofila Mirskiego.

S., bliski znajomy Mickiewicza, uzyskał odeń zgodę na przekład na język niemiecki kursów „Literatury słowiańskiej”. Przekład ten, opatrzony przedmową poety (Mickiewicz nazwał w niej S-a «przyjacielem»), ukazał się w l. 1843–5 pt. „Vorlesungen über slawische Literatur und Zustände” (Leipzig und Paris, Teil I–IV). W tłumaczeniu pomagali S-owi, jak informuje on w przedmowie do cz. 1, Kazimierz Kunaszowski, Jan Nepomucen Rembowski i Hermann Ewerbeck. S. zmarł w Paryżu 12 VI 1847 w szpitalu Beaujon, po długiej chorobie, podczas której opiekowali się nim Adam i Celina Mickiewiczowie. Został pochowany w Paryżu na cmentarzu Montmartre.

Rodziny S. zapewne nie założył.

Adam Mickiewicz. Zarys bibliograficzny, W. 1957; Gerber, Studenci Uniw. Warsz.; Kośmiński, Słown. lekarzów; Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., VII–VIII; – Pigoń S., Jan Nepomucen Rembowski, w: tenże, Z ogniw życia i literatury, Wr. 1961 s. 233; Zakrzewski B., „Hajże na Soplicę!”, Wr. 1990; – Bońkowski H. N., Zmarli, „Dzien. Narod.” 1847 nr 324 s. 1300; Goszczyński S., Dziennik Sprawy Bożej, W. 1984 I–II; tenże, Listy, Kr. 1937; Makowiecka Z., Mickiewicz w College de France, W. 1968 (Kronika życia i twórczości Mickiewicza); taż, Brat Adam, W. 1973 (Kronika życia i twórczości Mickiewicza); Mickiewicz A., Dzieła. Wydanie narodowe, t. XV–XVI: Listy cz. II–III, Kr. 1954–5 passim; Motty M., Przechadzki po mieście, W. 1957 I–II; Siegfried G., De morbo infantili frequentissimo…, Halis 1836 (tu Autobiografia S-ego) – B. Pol. w Paryżu: rkp. 387 s. 271, rkp. 560 s. 259.

Rościsław Skręt