Studnicki Gustaw Józef (1935–1999), matematyk, nauczyciel, regionalista.
Ur. 24 V w Barwałdzie Górnym (pow. wadowicki), był synem Aleksego i Józefy z Przetaków.
S. uczył się w barwałdzkiej szkole powszechnej, a od r. 1948 w Państw. Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Równocześnie z nauką w ostatniej klasie licealnej ukończył roczny fakultet pedagogiczny (Państw. Kurs Nauczycielski). Po zdaniu matury w r. 1952 rozpoczął pracę zawodową w Szkole Podstawowej nr 5 w Zawoi (pow. wadowicki). W r. 1954 pracował krótko na stanowisku kierownika Szkoły Podstawowej w Nidku (pow. wadowicki), a następnie na podobnym stanowisku w Żarnówce (pow. wadowicki). T.r. przewodniczył tam obwodowej komisji wyborczej podczas wyborów do rad narodowych i odmówił ich sfałszowania przez zawyżenie frekwencji (była najniższa w powiecie). Od r. 1955 był nauczycielem, a od r. 1963 także dyrektorem szkoły w Zakrzowie (pow. wadowicki). W r. 1959 został członkiem Stronnictwa Demokratycznego, następnie przeszedł w r. 1966 do PZPR (należał do niej prawdopodobnie aż do chwili rozwiązania w r. 1990). Ukończył w r. 1965 Studium Nauczycielskie w Nowym Sączu, następnie studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w r. 1971 uzyskał magisterium z matematyki. Od r. szk. 1971/2 pracował jako nauczyciel matematyki w swej dawnej szkole – Liceum Ogólnokształcącym im. Emila Zegadłowicza w Wadowicach (od r. 1976 Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Emila Zegadłowicza, od r. 1981 Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Marcina Wadowity). W tym czasie publikował artykuły dydaktyczne w „Matematyce” i „Wiadomościach Matematycznych”. W r. 1983 na Wydz. Matematyczno-Fizyczno-Technicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie obronił pracę doktorską Zainteresowania matematyczne dzieci i młodzieży a zajęcia pozalekcyjne z matematyki, napisaną pod kierunkiem Anny Zofii Krygowskiej.
W r. 1986 przeszedł S. na emeryturę, ale prowadził nadal zajęcia w wadowickiej szkole ogólnokształcącej. Realizował w tym czasie pasję badacza przeszłości ziemi wadowickiej. Napisał monografię o dziejach wadowickiej szkoły średniej: Pierwsza wśród równych. Dzieje Gimnazjum i Liceum w Wadowicach (Wadowice 1991); książkę zadedykował papieżowi Janowi Pawłowi II. Dn. 14 VIII 1991, podczas jego wizyty w Wadowicach i konsekracji nowego kościoła p. wezw. św. Piotra Apostoła, złożył mu dar od społeczności licealnej. Po ostatecznym zakończeniu zajęć w wadowickiej szkole ogólnokształcącej w r. 1992 wykładał od t.r. do r. 1994 w Policealnym Studium Informatyki w Wadowicach. Od r. 1994 był redaktorem miesięcznika „Nasze Wadowice”, a od r. 1995 także katolickiego miesięcznika społeczno-kulturalnego „Przebudzenie”; w obu periodykach zamieszczał artykuły o wybitnych wadowiczanach. Biogramy osób związanych z Andrychowem i regionem andrychowskim publikował w tym czasie w miesięczniku „Nowiny Andrychowskie”. Od r. 1997 zasiadał w Radzie Programowej przy Zbiorach Muzealnych Ziemi Wadowickiej oraz kolegium redakcyjnym jego organu „Wadoviana”. Był także członkiem Zarządu Tow. Miłośników Ziemi Wadowickiej. Często występował z odczytami, zjednując słuchaczy erudycją, urokiem osobistym i skromnością. Publikował dalsze książki o regionie wadowickim: Barwałd. Zarys dziejów (Wadowice 1994), Zarys dziejów oświaty i szkolnictwa w Wadowicach (Wadowice 1996), Cmentarz parafialny w Wadowicach (Wadowice 1997). Ogłaszał też artykuły, m.in. Kultura fizyczna w wadowickim gimnazjum i liceum po 1918 r. („Wybrane problemy z najnowszych dziejów kultury fizycznej w Polsce ”, Częstochowa 1997) oraz Dzieje wychowania fizycznego, sportu i turystyki w wadowickim gimnazjum i liceum („Studia z historii i organizacji kultury fizycznej”, Częstochowa 1998). Pod koniec życia skupił się na historii Kościoła rzymskokatolickiego w Wadowicach; z tego zakresu opracował dokumentację kultu obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy w wadowickiej bazylice na potrzeby zbliżającej się koronacji tego wizerunku przez Jana Pawła II (Z dziejów kultu wadowickiej Madonny. Pamiątka koronacji obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Wadowice 16 czerwca 1999 roku, Wadowice 1999). Wydarzenia tego już nie doczekał; zmarł 15 V 1999 w Wadowicach, został pochowany 17 V na starym cmentarzu parafialnym. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. Został także wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Miasta Wadowic (1999).
W małżeństwie, zawartym w r. 1958 z Anielą Lompart, miał S. dwoje dzieci: Urszulę (ur. 1961) i Janusza (ur. 1964).
W r. 2000 w gimnazjum w Zakrzowie wmurowano tablicę pamiątkową poświęconą S-emu. W „Przebudzeniu” (2000 nr 4–12, 2001 nr 2–7) opublikowano jego wspomnienia z okresu pracy w szkolnictwie podstawowym, a na bazie zebranych przez niego materiałów biograficznych wydano Kto był kim w Wadowicach? (Wadowice 2004).
Portret w ołówku przez Roberta Szkuta z r. 2002 w Przedszkolu Publicznym nr 5 im. dra Gustawa Studnickiego w Wadowicach; – Katalog adnotowany rozpraw doktorskich znajdujących się w zbiorach Biblioteki Głównej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie 1974–1983, Red. M. Rajman, J. Rogozin, G. Samek, Kr. 1988; – Biel-Pająkowa M., Chciał ocalić przeszłość, „Kalejdoskop Pow.” 2004 nr 2 s. 21 (fot.); Krauzowicz R., Ocalić przeszłość. W 6. rocznicę śmierci dra Gustawa Studnickiego, „Głos Podbeskidzia” 2005 nr 6 s. 38–9 (fot.); Księga wychowawców Gimnazjum i Liceum w Wadowicach w latach 1866–1986, W. 1987; Nowakowski A., In memoriam Doctoris Gustaw Studnicki (1935–1999), w: „Miscellanea historico-regionalia Galiciensia”, W. 2000 s. 4–9 (bibliogr. prac S-ego); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1999: „Dzien. Pol.” nr 113 (wyd. z Mpol. Zachodniej), „Echo Wadowic” nr 37 (M. Siwiec-Cielebon), „Gaz. Krak.” nr 114, „Nad Skawą” nr 77 (J. Zeman), „Now. Andrychowskie” nr 6 (M. Biel-Pająkowa, fot.), „Obserwator Kalwaryjski” nr 5, „Peryskop” nr 5 (M. Studnicki), „Przebudzenie” nr 6 s. 33–4 (M. Studnicki, fot.), s. 34 (W. Firek), „Wadoviana” nr 3 s. 98–9 (H. Ramęda), s. 127 (P. Wyrobiec, fot.); – Informacje żony S-ego, Anieli i syna, Janusza z Wadowic.
Tomasz Ratajczak