Ostapowicz Gustaw (1863–1941), generał armii rosyjskiej i WP. Ur. prawdopodobnie w rodzinie szlacheckiej 23 IX (5 X) w gub. grodzieńskiej (wg własnoręcznie wypisanej karty kwalifikacyjnej dla Komisji Weryfikacyjnej WP; wg Enc. Wojsk., Łozy, „Czy wiesz, kto to jest?” i in. ur. 6 X w Kamieńcu Podolskim). Ukończył 6 klas gimnazjum w Kamieńcu Podolskim i w r. 1880 wstąpił do armii rosyjskiej. Wiedzę wojskową zdobywał w kijowskiej szkole junkrów, a po jej ukończeniu (1886) uzyskał stopień podporucznika piechoty. Awansował kolejno do stopnia porucznika (1890), sztabskapitana (1899) i kapitana (1900). Podczas wojny rosyjsko-japońskiej dowodził od września do listopada 1905 czasowo batalionem, a także oddziałem kombinowanym z trzech rodzajów broni i wyznaczonym do osłony wojsk przeciw partyzantom tunguskim. Od 26 II 1906 do 5 X 1913 służył w 47 ukraińskim p. piechoty jako dowódca 4 komp. strzelców. W tym też chyba czasie ukończył 24-miesięczny kurs Kijowskiej Akademii Wojskowej. W dn. 5 X 1913 awansował do stopnia podpułkownika i został przeniesiony do 35 brańskiego p. piechoty, w którym otrzymał stanowisko dowódcy batalionu.

Podczas pierwszej wojny światowej O. walczył na froncie rosyjsko-austriackim, początkowo jako dowódca batalionu w 35 p. piechoty. W dn. 29 III 1915 został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem od 10 IX 1914. Dowodził następnie 34 liwskim p. piechoty (30 IV – 6 IX 1915), a z kolei (6 IX – 6 X 1915) 36 siemskim p. piechoty i 35 brańskim p. piechoty (od 15 X 1915). W czasie działań wojennych w l. 1914–15 był kilkakrotnie ranny. Awans do stopnia generała-majora i stanowisko dowódcy I bryg. w 31 dyw. piechoty uzyskał 10 X 1916. Funkcję tę pełnił do 6 V 1917, kiedy otrzymał dowództwo 169 dyw. strzelców. Od 24 VII 1917 prawdopodobnie aż do 25 I 1918, wyznaczony przez gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego, był dowódcą I dyw. strzelców w 1 Korpusie Polskim. Potem przebywał w nim nadal, brak jednak informacji o funkcjach, które sprawował. Do 12 VI 1918 przebywał w Bobrujsku, a następnie był ewakuowany do kraju wraz z żołnierzami zdemobilizowanego Korpusu.

Od 26 XI 1918 pełnił O. służbę w WP, jako szef Polskiej Misji Wojskowej na Wschodzie. Od drugiej połowy grudnia 1918 przebywał w Kijowie, a następnie w Odessie, dokąd dotarła z Kubania 4 dyw. strzelców gen. Lucjana Żeligowskiego. Jako szef Misji Wojskowej popadł w konflikt z Żeligowskim i 25 III 1919 został odwołany ze stanowiska przez Naczelne Dowództwo WP, po czym od 21 V 1919 przeszedł do dyspozycji Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.). Po raporcie złożonym 23 VII t. r. wiceministrowi gen. Kazimierzowi Sosnkowskiemu otrzymał przydział z dn. 28 VIII na stanowisko dowódcy 2 dyw. strzelców (potem 11 dyw. piechoty) byłej Armii Polskiej we Francji. Funkcję tę pełnił do 21 IX 1919. Następnie do 7 IV 1920 znajdował się ponownie w dyspozycji MSWojsk., potem był przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie i pozostawał bez żadnego stanowiska służbowego. W dn. 21 V 1921 przeniesiono go w stan spoczynku, a w r. 1923 zweryfikowany został do stopnia generała dywizji ze starszeństwem od 1 VI 1919. W okresie po r. 1921 mieszkał w Warszawie. Zmarł 20 X 1941 w Warszawie. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, francuskim Medalem Wojskowym, miał także wysokie odznaczenia rosyjskie: Order Św. Stanisława, Św. Anny, Św. Jerzego, Św. Włodzimierza i in. Jego stosunków rodzinnych, poza tym, że był żonaty, nie dało się ustalić.

Fot. zbiorowa w: Dziesięciolecie Polski Odrodzonej; – Enc. Wojsk.; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Deruga A., Polityka wschodnia Polski wobec ziem Litwy, Białorusi i Ukrainy (1918–1919), W. 1969; Juzwenko A., Polska a „biała” Rosja, Wr. 1973; Kozłowski E., Wrzosek M., Dzieje oręża polskiego 1794–1938, W. 1973; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – Dokumenty i materiały do historii stosunków polsko-radzieckich, W. 1961–2 I, II; Dowbór-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935; Dziennik Rozporządzeń Min. Spraw Wojskowych, 1918 nr 8 poz. 157; – CAW: Teczka personalna O-ego O – 2638.

Mieczysław Wrzosek