Pankowski Henryk Fabian Wincenty (1897–1975), oficer WP, ksiądz, działacz społeczny. Ur. 19 I w Łabiszynie, był synem Polikarpa, kupca, i Prowidencji z Palędzkich. Uczęszczał do gimnazjum w Chełmnie, potem w Gnieźnie, skąd w r. 1915 powołany do armii niemieckiej walczył na frontach francuskim i włoskim. Przy końcu wojny znalazł się w niewoli angielskiej. W marcu 1919 wstąpił do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Z armią tą jako podporucznik wrócił do Polski. Brał udział w wojnie 1920 r., został ciężko ranny 21 IX w bitwie pod Kobryniem. Po wyleczeniu przeniósł się do 57 p. piechoty do Poznania. Dn. 8 VII 1922 zdał maturę i zapisał się na Uniw. Pozn. na ekonomię, jednak z powodu trudności finansowych przerwał studia i w listopadzie 1922 objął służbę w 11 batalionie Straży Granicznej w Dziśnie. Od 25 II 1922 żonaty był z Władysławą Kaszówną, która w marcu 1923 zmarła w szpitalu w Wilnie. Już od 16 V 1923 P. zaczął studia w Seminarium Duchownym w Poznaniu i 2 III 1928 otrzymał święcenia kapłańskie. Kolejno był wikarym w Modrzu (pow. poznański) od 1 IV 1928, w Komornikach (pow. poznański) od 1 X 1928, w Kaszczorze (pow. wolsztyński) od 7 III 1929. W dn. 1 VII 1931 został administratorem (od 12 VI 1934 proboszczem) nowej parafii Przedborów-Siedlisko w pow. Kępno, przy kościele Św. Idziego w Przedborowie. Szczególnie wiele umiejętności wykazywał w prowadzeniu młodzieży. W Komornikach i w Kaszczorze redagował „Wiadomości Parafialne” i działał społecznie; w Kaszczorze był wybrany do sejmiku powiatu, nie mógł jednak przyjąć wyboru ze względu na przepisy kościelne. W Przedborowie odnowił kościół, zbudował Dom Katolicki i probostwo; jako administrator, za zgodą ordynariusza P. został mianowany kapelanem rezerwy w stopniu kapitana, a w r. 1935 wizytatorem nauki religii w rejonie grabowskim. Od grudnia 1937 przebywał na urlopie i 14 VI 1938 uzyskał na Uniw. Lwow, magisteriat teologii na podstawie pracy Polscy apologeci i polemiści do końca XVII wieku. Rozpoczął przygotowania do doktoratu, lecz dekretem z 26 X 1938 prymas August Hlond powołał P-ego do pracy duszpasterskiej w Rumunii.

Dn. 26 XI 1938 P. objął administrację parafii w Sadagórze, której 85% mieszkańców było Polakami, a także okresowo duszpasterstwo przy kościele filialnym w Chocimiu. W Sadagórze P. zbudował «Dom Polski» i pracował z wielkim pożytkiem. Konsul polski w Czerniowcach, w liście z 26 IV 1939 do prymasa Hlonda w sprawie obsadzenia parafii Poiana Mikuli w południowej Bukowinie pisał, że «Typ kapłana w rodzaju ks. Pankowskiego byłby niezmiernie pożądany». W r. 1944 po wejściu armii radzieckiej do Rumunii przeniósł się P. do Bukaresztu i został kapelanem szpitala. W grudniu 1946 wrócił do Poznania. Dn. 1 I 1947 objął parafię przy kościele Wniebowzięcia Najśw. Maryi Panny w Obornikach. Odbudował zniszczone w czasie wojny 3 kościoły, parafialny, poewangelicki Św. Józefa i kaplicę publiczną p. wezw. Św. Krzyża. Opiekował się półpubliczną kaplicą w sanatorium w Kowanówku. Dn. 3 V 1967 P. został kanonikiem honorowym kapituły w Środzie; od 25 III 1965 był dziekanem obornickim aż do 15 XI 1970, kiedy poprosił o zwolnienie z tej funkcji. Dn. 1 VII 1971 na własną prośbę przeszedł na emeryturę, pozostając w Obornikach, gdzie zmarł 5 I 1975 i tu został pochowany.

Banaszak M., Ks. Henryk Pankowski 19 I 1897 – 5 I 1975, „Mies. Kośc. Archidiec. Pozn.” 1976 nr 2 s. 43–5; – „Tyg. Powsz.” 1975 nr 14; – Arch. Archidiec. w Gnieźnie: Arch. Prymasa Polski, teczka Rumunia 1923–1939, sygn. III Wychodźstwo 104; Arch. Archidiec. w P.: Akta Kurii Arcybiskupiej w P., Personalia ks. H. P-ego 1923–1975 sygn. KA 16 845; Arch. Kurii Metropol. w P.: Wizyty Pasterskie kościoła w Obornikach Sp 2/I, Akta tyczące się budowli i reperacji budynków proboszczowskich w Obornikach Sp 2/I.

Maria Wojciechowska