Likowski Henryk Walenty (1876–1932), historyk Kościoła, profesor Uniw. Warsz. Ur. 9 I w Michorzewku (pow. Grodzisk) w rodzinie nauczycielskiej. Był synem Juliana i Anny Połczyńskiej, bratankiem Edwarda Likowskiego (zob.). Naukę gimnazjalną rozpoczął w Trzemesznie, następnie przeniósł się do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie w r. 1895 uzyskał świadectwo dojrzałości. W t. r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu, które ukończył w r. 1898 i udał się następnie na studia z zakresu historii Kościoła do Monasteru. Po powrocie w r. 1899 i przejściu kursu praktycznego w seminarium gnieźnieńskim otrzymał w t. r. święcenia kapłańskie. Przez 2 następne lata do r. 1901 studiował historię Kościoła we Wrocławiu. Następnie był wikariuszem przy katedrze w Gnieźnie, skąd w r. 1904 przeniesiony został na wikariat do Biezdrowa. W r. 1906 został tam proboszczem. Sytuacja L-ego skomplikowała się z powodu jego samowolnego i dotąd całkowicie nie wyjaśnionego wyjazdu za granicę w r. 1916. Zarówno władze pruskie, jak i kościelne prowadziły w tej sprawie dochodzenia. W r. 1919 odszedł z pracy duszpasterskiej i dzięki poparciu biskupów A. Lisieckiego oraz blisko z nim spokrewnionego S. Okoniewskiego otrzymał L. pracę w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu. W r. 1922 uzyskał na Uniw. Pozn. doktorat z filozofii. W r. 1925 habilitował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Dn. 13 XII 1926 kard. A. Hlond mianował L-ego profesorem zwycz. historii Kościoła w Seminarium Duchownym poznańskim. Od r. 1923 był L. wiceprezesem Wydziału Teologicznego w Tow. Naukowym Poznańskim. W r. 1926 był też współredaktorem „Roczników Historycznych” wydawanych przez Poznańskie Tow. Miłośników Historii. W r. 1927 objął katedrę historii Kościoła na Uniw. Warsz. Dopomogło mu w tym poparcie ze strony obu wspomnianych biskupów i kard. A. Kakowskiego. W czasie krótkiej działalności profesorskiej w Warszawie wyróżnił się L. jako pedagog. Pozostawił po sobie zaledwie 29 drukowanych prac i recenzji; w większości mają one charakter przyczynkarski, świadczą jednak o wybitnym opanowaniu warsztatu naukowego. Do ważniejszych prac L-ego należą: Kwestia unii Kościoła Wschodniego z Zachodnim na soborze konstanckim („Przegl. Kośc.” T. 8–9: 1905–6), Powstanie godności prymasowskiej arcybiskupów gnieźnieńskich (Ustęp z dziejów hierarchii Kościoła polskiego) („Przegl. Hist.” T. 19: 1915), Początki klasztoru cystersek w Owińskach (1242–1250) (P. 1924), Miasto książęce Śródka (P. 1922), Geneza święta Translatio S. Adalberti w Kościele polskim („Kwart. Teolog. Wil.” 1923). L. zmarł 18 III 1932 w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Wojtkowski A., Bibliografia historii Wielkopolski, P. 1938 I 118; Bibliografia prac L-ego, Zebrał ks. A. Sterczewski, „Collectanea Theologica” R. 12: 1932 z. 4 s. 371–4; – Wspomnienia o L-m: „Ateneum Kapł.” R. 30: 1932 s. 80–3 (ks. W. Klapkowski), „Collectanea Theologica” R. 12: 1932 z. 4 s. 257–60 (ks. A. Klawek), „Kur. Pozn.” 1932 nr 151, (L. Posadzy), „Kwart. Hist.” R. 47: 1933 t. 1 s. 157–60 (ks. W. Kłapkowski), „Mies. Kośc. Archidiec. Gnieźń. i Pozn.” R. 47: 1932 z. 5 s. 48, „Przegl. Bibliot.” T. 6: 1933 s. 94–5 (B. Szulc-Golska), „Roczniki Hist.” R. 9: 1933 s. 315–6 (K. Kaczmarczyk); – Arch. Archidiec. w P.: sygn. KM 684.
Zygmunt Zieliński