Popławska-Sukaczewa Henryka Helena (wg źródeł rosyjskich), (1885–1956), botanik, profesor geografii roślin uniwersytetu w Moskwie. Ur. w Odessie, była córką Hipolita Popławskiego, zesłańca na Sybir i zubożałego ziemianina, i Apolonii ze Zbrożków, siostrą Mieczysława (zob.). Po ukończeniu w r. 1903 gimnazjum w Odessie studiowała w l. 1903–4 pedagogikę w Petersburgu, w l. 1904–7 rolnictwo na Wyższych Żeńskich Kursach Rolniczych I. A. Stebutowa w Petersburgu. Już wtedy poświęciła się botanice, w l. 1907–10 pracowała jako prywatna asystentka botanika D. I. Litwinowa w Muzeum Botanicznym Rosyjskiej Akademii Nauk w Petersburgu. Dyplom agronoma po odbytej praktyce uzyskała w r. 1911, po czym pracowała jako asystent anatomii roślin w l. 1911–18, zaś w l. 1918–24 jako wykładowca systematyki, ekologii i geografii roślin na Kursach Stebutowa, przemianowanych w r. 1922 na Leningradzki Instytut Rolniczy. W l. 1924–30 była pracownikiem naukowym Krymskiego Instytutu Naukowego, w l. 1930–41 wykładała jako docent ekologię roślin w uniwersytecie leningradzkim, uzyskując w nim w r. 1935 za całokształt dorobku naukowego stopień doktora nauk biologicznych. W l. 1941–4 żyła ewakuowana z rodziną w Swierdłowsku; pracowała jako botanik Uralskiego Urzędu Geologicznego. W l. 1944–8 była samodzielnym pracownikiem naukowym Instytutu Leśnego Akademii Nauk Związku Radzieckiego w Moskwie, w r. 1945 została profesorem geografii roślin na uniwersytecie w Moskwie, gdzie już przedtem wykładała ekologię roślin. W r. 1950 przeszła w stan spoczynku jako profesor geografii roślin na wydziale geograficznym tej uczelni.
P. była jedną z pierwszych wybitnych geobotaniczek w Rosji. Już od r. 1907 brała udział w różnych terenowych ekspedycjach dla badania tundry półwyspu Kola, roślinności łąk gub. nowogrodzkiej, w paleobotanicznych badaniach w gub. riazańskiej i pskowskiej, w gleboznawczych Zabajkala, botanicznych w gub. nadamurskiej, nerczyńskiej, w górnym biegu Angary. W r. 1913 kierowała botaniczną wyprawą do selengińskiej Daurii, w l. 1914–15 w regionie Bajkału, w l. 1916–20 pracowała także dodatkowo jako naczelny botanik rolniczej stacji doświadczalnej gub. kniażedworskiej. W l. 1923–35 badała roślinność stepowego rezerwatu Ascania Nova w obwodzie chersońskim na Ukrainie, lasów, łąk i stepów Krymu, głównego łańcucha górskiego Kaukazu, przejściowo kierowała w r. 1932 Krymskim Instytutem Tytoniowym, a w r. 1934 naukową wyprawą uniwersytetu leningradzkiego na Krym, w l. 1941–4 uczestniczyła jako botanik w badaniach Uralu. Opublikowała z florystyki, ekologii i geografii roślin, paleobotaniki, fitocenologii 62 prace, w tym szczególnie cenne fitosocjologiczne – kontynuowane po Józefie Paczoskim – w Ascanii, o endemizmie roślin Zabajkala, o roślinności stepowej Ukrainy, Krymu, północnego Kazachstanu, o tundrowej w Daurii, doskonały i wznawiany podręcznik ekologii roślin. Jej duży zielnik roślin Zabajkala znajduje się w Instytucie Botanicznym Akademii Nauk Związku Radzieckiego, a obszerny zielnik roślinności Krymu i południowej Ukrainy zniszczony został przez Niemców w czasie drugiej wojny, ale uratowane wtórniki ofiarowała Instytutowi Botaniki Białoruskiej Akademii Nauk.
Polką P. pozostała mimo okoliczności życia. Wyszedłszy za mąż za Rosjanina, związała się naukowo z rosyjskim otoczeniem, publikowała po rosyjsku, ale zawsze pod panieńskim nazwiskiem. Stała się też łączniczką między polską i radziecką botaniką. Już w r. 1915 ogłosiła w czasopiśmie „Zemlevedenie” pracę o wkładzie Polaków w badania Bajkału oraz w r. 1916 po polsku artykuł pt. Praca Polaków na Bajkale w Petrogradzkim Kalendarzu. Na życzenie P-iej Bolesław Hryniewiecki przełożył rosyjski tekst z „Zemlevedenija” pt. Udział Polaków w badaniach Bajkału („Przegl. Geogr.” 1922), zaś inną rozprawę Mieczysław Ptaszycki pt. Szkic botaniczno-gleboznawczy północnej krawędzi selengińskiej Daurii (tamże 1923). W l. 1915–55 zamieściła w wydawnictwach rosyjskich wiele ocen prac polskich botaników, jak Władysława Szafera, Janiny Jentys-Szaferowej, Dezyderego Szymkiewicza, Józefa Paczoskiego, Mikołaja Kostyniuka, Stanisławy Pawłowskiej, poza tym recenzowała czasopismo „Rocznik Ochrony Przyrody w Polsce”. Pod koniec życia przełożyła na język rosyjski „Zarys geografii roślin” W. Szafera, który ukazał się po jej śmierci w r. 1956. Córki i wnuczki wychowywała po polsku, przyjaźniła się z B. Hryniewieckim, gromadziła w swym domu polskich botaników. Była członkiem Botanicznego oraz Geograficznego Tow. w Związku Radzieckim, Moskiewskiego Tow. Przyrodniczego. Zmarła 18 VIII 1956 w Moskwie.
W małżeństwie z Włodzimierzem N. Sukaczewem, wybitnym radzieckim botanikiem i leśnikiem, dyrektorem Instytutu Leśnego Związku Radzieckiego, członkiem Akademii Nauk Związku Radzieckiego, członkiem zagranicznym Wydziału II PAN, członkiem honorowym Polskiego Tow. Botanicznego, P. miała córki: Elżbietę i drugą nieznanego imienia.
Hryniewiecki B., Henryka Popławska, „Problemy” R. 14: 1958 s. 299 (fot.); Lavrenko E. M., W. B. Sočava, „Botaničeskij Žurnal” T. 42: 1957 z. 7 s. 1115–20 (fot., bibliogr.); Mowszowicz J., Władymir Nikołajewicz Sukaczew, „Kosmos”, S. A., 1967 z. 6 s. 581–4; Skirgiełło A., Władymir Nikołajewicz Sukaczew, „Wiad. Botaniczne” 1967 z. 4 s. 249–51; – Arch. Instytutu Zoologii PAN: Korespondencja E. W. Sukaczewej, (fot.).
Red.