Lanckoroński Hieronim h. Zadora (zm. 1697), podkomorzy podolski, starosta skalski, rotmistrz. Syn Stanisława, hetmana polnego kor. (zob.) i Aleksandry Sienieńskiej, kasztelanki lubelskiej. Zapewne wcześnie rozpoczął służbę wojskową, gdyż od początku 1649 r. dowodził już dużą prywatną (od r. 1650 komputową) chorągwią kozacką swego ojca i jako jej porucznik brał udział w oblężeniu Zbaraża. Potem uczestniczył w wyprawie hetmana M. Kalinowskiego na Ukrainę w lutym–maju 1651 r. i w bitwie pod Beresteczkiem. W r. 1652 znajdował się w grupie dowodzonej przez ojca koło Kamieńca Podolskiego i uniknął pogromu pod Batohem. Od r. 1653 ślad jego ginie – być może dowodził innym oddziałem. W styczniu 1656 r. zaciągnął własną chorągiew kozacką, na czele której brał udział w walkach ze Szwedami do kwietnia 1657 r. W r. 1658 otrzymał urząd podkomorzego podolskiego. Od stycznia 1659 r. przejął dowództwo innej chorągwi kozackiej (150 koni) po J. Ossolińskim i walczył z nią w pułku J. Lubomirskiego, naprzód ze Szwedami na Pomorzu, potem na Ukrainie (Cudnów i Słobodyszcze). Za zasługi sejm 1659 r. przyznał mu sumę 10 000 zł na starostwie skalskim. W l. 1661–3 chorągiew jego uczestniczyła w Związku Święconym; L. zajmował się w tym czasie sprawami prywatnymi i publicznymi, w r. 1663 był deputatem podolskim na Trybunał Lubelski. Potem walczył na czele swej chorągwi do czasu jej likwidacji przy redukcji wojska w r. 1667.
W tym okresie za wstawiennictwem sejmików otrzymał L. ostatecznie starostwo skalskie, a w r. 1668 prawo wspólności na nim także i dla swojej pierwszej żony. W r. 1671 znów dowodził jako rotmistrz chorągwią kozacką i brał udział w kampanii przeciw Doroszence i Tatarom; w grudniu t. r. chorągiew jego poniosła straty w walkach pod Trościańcem. W r. 1672 znajdował się w Kamieńcu. Na czele swych chorągwi komputowej i prywatnej złożonej z Tatarów próbował przeszkadzać w przeprawie wojsk tureckich przez Dniestr; zdradzony przez swych Tatarów, omal nie dostał się do niewoli. W czasie oblężenia Kamieńca był członkiem rady wojennej. Po kapitulacji był początkowo zatrzymany przez Turków. W r. 1673 brał udział w bitwie pod Chocimiem, potem wraz z A. Potockim sprawował komendę nad oddziałami blokującymi Kamieniec. Uczestniczył w kampanii 1674 r., a w zimie 1675 r. znów dowodził, wraz z J. M. Boguszem, grupą 15 chorągwi i 5 regimentów piechoty blokujących Kamieniec, w lecie zaś walczył w ramach grupy osłonowej chorążego kor. Sieniawskiego. Chorągiew jego została rozwiązana w r. 1676, nową utworzył w r. 1683; uczestniczył na jej czele w wyprawie wiedeńskiej. Oddział ten pozostawał w służbie do r. 1697, L. dowodził nim jednak tylko sporadycznie, oddając później komendę por. Stanisławowi Chomentowskiemu. W r. 1696 odzyskane dobra na Podolu: Żwaniec, Jagielnicę i Nowe Brzezie, sprzedał krewnemu Franciszkowi Lanckorońskiemu (zob.) z linii włodzisławskiej, a sam przeniósł się do pozyskanego w r. 1689 starostwa zawichojskiego.
L. żenił się dwukrotnie. Po raz pierwszy przed r. 1669 z Jadwigą z Cetnerów; w r. 1684 ponownie z Ludwiką Klarą Wierzbowską, wojewodzianką sieradzką. Zmarł bezpotomnie w r. 1697. Jako weteran wielu wojen nabrał znacznego doświadczenia wojskowego, zwłaszcza w dowodzeniu jazdą, czego dowodem było powierzanie mu komendy nad całymi grupami oddziałów.
Boniecki; Dworzaczek, Genealogia; Niesiecki; Uruski; – Wimmer J., Wojsko polskie w drugiej połowie XVII wieku, W. 1965; Woliński J., Epilog Chocimia w 1674 r., Zesz. Nauk. Wojsk. Akad. Polit. S. Hist. nr 5, W. 1961; tenże, Oblężenie Kamieńca w 1672 r., tamże, nr 14, W. 1966; – Acta Hist., II; Materiały do dziejów wojny polsko-tureckiej 1672–1676, Wyd. J. Woliński, Studia i Mater. do Hist. Wojsk., W. 1964–9 X cz. 2, XIII cz. 2, XIV cz. 1, XV cz 1; Michałowski J., Księga pamiętnicza, Kr. 1864; Ojczyste spominki, Wyd. A. Grabowski, Kr. 1845; Płaca pocztom panięcym w 1650 r., Wyd. A. Sawczyński, „Przegl. Hist.-Wojsk” T. 9: 1936 s. 122; Vol. leg., V; Wimmer J., Materiały do zagadnienia organizacji i liczebności armii koronnej. Studia i Mater. do Hist. Wojsk., W. 1958–63 IV–IX; – AGAD: Arch. Skarb. Wojsk. dz. 86 rkp. 52, 57, 58, Rach. Sejmowe, rkp. 55 k. 60.
Jan Wimmer