Petrykowski (Potrykowski) Hieronim h. Paprzyca (zm. 1716), poseł na sejmy, podkomorzy warszawski. Był synem Waleriana (zob.), młodszym bratem Aleksandra (zob.). W młodości przebywał na dworze królewskim, w r. 1665 był dworzaninem pokojowym Ludwiki Marii. W r. 1673, już jako stolnik różański i oberszterleitnant regimentu pieszego szefostwa generała artylerii koronnej Marcina Kątskiego, posłował w imieniu wojska koronnego na sejm. Uzyskał wówczas asygnację podskarbiego koronnego na 30 000 złp., które mieli mu wypłacić poborcy ziemi gostyńskiej. T. r. brał udział w bitwie chocimskiej. W r. 1674 podpisał z ziemią różańską elekcję Jana III Sobieskiego. Ze służby wojskowej odszedł P. zapewne po redukcji w r. 1677. W r. 1681 posłował na sejm z ziemi warszawskiej; był posłem na sejm także w r. 1685 i został wówczas wybrany na deputata do kwarty. W l. 1685–6 uczestniczył w pracach radomskiego Trybunału Skarbowego, w wyniku których udało się spłacić wojsku zaległy żołd. Jako deputat tego Trybunału kwitował rozliczenia ziem woj. mazowieckiego. W r. 1687 szlachta mazowiecka wybrała go na deputata do Trybunału Koronnego, deputaci zaś wybrali go na marszałka. W r. 1693 P. kierował obradami sejmiku relacyjnego ziemi warszawskiej, który zakończył się przyjęciem uchwały podatkowej. Między r. 1694 a r. 1696 został mianowany chorążym różańskim. Był posłem na sejm lubelski 1703 r., wyznaczony został wówczas na deputata do kwarty. W l. 1704–9 pozostał wierny Augustowi II. Dochowanie wierności i popularność wśród szlachty spowodowały, iż król 25 V 1706 jemu to powierzył urząd podkomorzego warszawskiego. Walna Rada Warszawska w r. 1710, w której on prawdopodobnie nie brał jednak udziału, utrzymała w mocy uchwałę sejmu 1703 r., mianującą go deputatem do kwarty.
P. po ojcu odziedziczył posiadłość w ziemi różańskiej i dworek w Warszawie, który – po nabyciu od Adama Kotowskiego w r. 1692 sąsiedniego placu – rozbudował (obecnie rejon Placu Teatralnego). Do r. 1683 posiadał Długołękę i Niedrzaków, królewszczyzny w woj. rawskim, które wcześniej trzymał jego brat Aleksander. W r. 1683 P. cedował je Jerzemu i Zofii Bojemskim. Zmarł w końcu 1716 r., bowiem 3 I 1717 podkomorzym warszawskim mianowany został Alojzy Łaski.
W małżeństwie z Teresą z Mokronowskich miał P. troje dzieci: córkę Annę, wydaną przed r. 1712 za mąż za Wiktoryna Godlewskiego, łowczego nurskiego, oraz synów: Franciszka, łowczego warszawskiego (po r. 1718), i Kazimierza, od 25 V 1706 chorążego różańskiego.
Niesiecki; Uruski; – Korzon T., Dzieje wojen i wojskowości w Polsce, L. 1923 II; Rachuba A., [Rec.] B. Fabiani, Warszawski dwór Ludwiki Marii, W. 1976, „Przegl. Hist.” R. 68: 1977 z. 2 s. 398; Sobieszczański F., Rys historyczno-statystyczny wzrostu i stanu miasta Warszawy od najdawniejszych czasów aż do 1847 roku, W. 1974; – Materiały do dziejów wojny polsko-tureckiej 1672–1676, Wyd. J. Woliński, Studia i Mater. do Hist. Wojsk., W. 1964–5 X–XI; Sarnecki K., Pamiętniki do czasów Jana Sobieskiego, Wr. 1958; Vol. leg., V 314, 716, 935 (synowie), VI 111, 192; Źródła do dziejów Warszawy, W. 1963 I; – AGAD: ASK VI ks. 16 k. 57, ASW Dz. 86 nr 67 s. 57–66, Metryka Kor., t. 215 s. 90–92, t. 222 k. 133–134, Sigillata, t. 16 s. 237; Arch. Państw. w Kr.: Zbiór Rusieckich, t. 36 s. 85; B. PAN w Kr.: rkp. 8348 k. 274 (Teki Pawińskiego, nr 31).
Jan Dzięgielewski