Rumbowicz Hipolit (1798–1838), matematyk, profesor Uniw. Wil. Ur. na Litwie w drobnoziemiańskiej rodzinie herbu Nałęcz.
Do gimnazjum R. uczęszczał w Wilnie, potem studiował matematykę na Uniw. Wil. i w r. 1817 uzyskał magisterium filozofii. Interesował się wtedy też architekturą. W l. 1821–31 wykładał geometrię wykreślną na Uniw. Wil., od r. 1823 jako zastępca profesora i kierownik specjalnie w t. r. erygowanej katedry tej dyscypliny, od r. 1825 jako profesor zwycz. W r. 1829 wydał R. podręcznik o sposobie kreśleń właściwych punktowi, liniom i płaszczyznom pt. Geometria wykreślna czyli wykład rzutowych i obrazowych wykreśleń (Wil.) zawierający też wstęp do tego przedmiotu. Dalsze pięć tomów o powierzchniach rozwijalnych i skośnych, powierzchniach obrotowych, o rzutach prostych i perspektywicznych punktu, prostej i płaszczyzny, o prawidłach rysunku cieni, o praktycznym zastosowaniu praw perspektywy pozostało w rękopisie. Poza tym opublikował Początki linearnego rysunku ułożone dla szkół parafialnych (Wil. 1827), O porządkach architektonicznych („Dzien. Wil.” 1822 II), Sposób budowania z ubitej ziemi, (b. m. r. w.), w rękopisie pozostawił też Zdanie sprawy z podróży naukowej do St. Petersburga, Moskwy i Warszawy, odbytej z woli zwierzchności Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego w 1828 roku. W Petersburgu i Moskwie nawiązał kontakt z wybitnymi matematykami, inżynierami, słuchał wykładów ppłk. M. Potiera z Korpusu Dróg Komunikacyjnych w Instytucie Komunikacji, znał przyswojony w r. 1817 przez Grzegorza Hreczynę z Krzemieńca podręcznik geometrii rysunkowej Potiera. Zwiedzał fabryki, huty, podziwiając rozwój techniki w Rosji. Wg jego ucznia i potem kolegi na wydziale Zygmunta Rewkowskiego („Pamiętniki Litwina według własnych wspomnień spisane”, rkp. w B. im. Wróblewskich w Wilnie) był pracowitym uczonym, znającym dobrze poza matematyką architekturę, chętnie słuchanym wykładowcą, utalentowanym rysownikiem i malarzem, osobiście człowiekiem bardzo skromnym. Po zamknięciu uniwersytetu był nadzorcą i architektem cesarskiego pałacu w Białymstoku, odsprzedanego przez rodzinę Branickich na letnią rezydencję Aleksandrowi I, potem rozgrabionego i zaniedbanego. R. zabezpieczył go i przerobił na instytut dla panien, który tam wnet uruchomiono. Zmarł w r. 1838 w Białymstoku.
O stosunkach rodzinnych R-a brak danych.
Bieliński, Stan nauk mat.-fiz., s. 38–9 (fot.); Enc. Org., XXII 451; Janowski, Słown. bio-bibliogr. Uniw. Wil.; Uruski, XV 308; – Bieliński, Uniw. Wil., II 192–3, III 309; Dianni J., Zarys historyczny geometrii wykreślnej i jej recepcji w Polsce do końca XIX wieku, Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol., S. C, W. 1974 z. 10 s. 118–20 (fot.); Dianni J., Wachułka A., Tysiąc lat polskiej myśli matematycznej, W. 1963 (fot.); Hist. Nauki Pol., III.
Stanisław Marian Brzozowski