Skimborowicz Hipolit Ludwik, krypt. ks. H. S. (1862–1927), ksiądz, wydawca, publicysta. Ur. 4 VIII w Bałcie w gub. chersońskiej, był synem Ludwika i Marianny, bratankiem Hipolita (zob.).
S. uczył się w Kamieńcu Podolskim, a następnie w gimnazjum w Mikołajewie, gdzie w r. 1881 otrzymał maturę. W l. 1882–6 kształcił się w seminarium duchownym w Warszawie i w r. 1886 został wyświęcony na księdza. Był wikariuszem kolejno w parafiach: w Żychlinie w pow. kutnowskim, Grabowie w pow. kozienickim, Rawie i Tarczynie w pow. grójeckim, a następnie proboszczem w parafiach w Lutkówku i Skułach (obie w pow. błońskim). Ok. r. 1889 przeniósł się do Warszawy i został kapelanem w szpitalu św. Rocha. Równocześnie z pełnieniem obowiązków duszpasterskich zajmował się porządkowaniem dokumentów i rękopisów, będących spuścizną po stryju Hipolicie. Drobną część korespondencji stryja opublikował S. w „Kronice Rodzinnej” (1886 nr 21–2, 1887 nr 8).
W r. 1894, zapewne w związku z udziałem w obchodach setnej rocznicy powstania kościuszkowskiego (prawdopodobnie odprawiał nabożeństwo rozpoczynające demonstrację uliczną) i obawą represji ze strony władz rosyjskich, S. wyjechał za granicę. Przez kilka lat przebywał głównie we Włoszech. Nadsyłał korespondencje i artykuły publikowane przeważnie anonimowo w prasie warszawskiej (m. in. w „Gazecie Warszawskiej”, „Kronice Rodzinnej”, „Kurierze Warszawskim”, „Niwie” i „Tygodniku Ilustrowanym”).
Do kraju S. powrócił zapewne z początkiem r. 1898, skoro w maju t. r. opublikował („Tyg. Ilustr.” nr 22) sprawozdanie z otwarcia nowego gmachu ochrony XXIII Warszawskiego Tow. Dobroczynności (wg niektórych relacji wrócił dopiero w r. 1899). Podjął wówczas pracę duszpasterską w szpitalu św. Rocha. Równocześnie został redaktorem „Dziennika dla Wszystkich i Anonsowego” i kierował tym pismem do r. 1904. W r. 1899 nabył dwutygodnik „Kronika Rodzinna” i był jego redaktorem aż do likwidacji w r. 1914. W grudniu 1899 otrzymał zezwolenie na otwarcie księgarni; uruchomił ją na początku r. n. przy ul. Nowy Świat 43. W październiku 1901 przeniósł ją na Krakowskie Przedmieście 6, a w r. n. wraz z ks. Marcelim Godlewskim przekształcił w spółkę firmowo-komandytową, wydającą „Kronikę Rodzinną” i sprzedającą dzieła o treści religijnej. W czerwcu 1903 starał się o zezwolenie na założenie drukarni; do realizacji tego projektu jednak nie doszło. W r. 1905 księgarnię przeniesiono na ul. Podwale 6, a w grudniu t. r. S. odsprzedał ją ks. Godlewskiemu. Wiosną 1905 brał udział w zebraniu warszawskich rzemieślników i zaproszonej arystokracji i przemawiał na rzecz założenia w Warszawie instytucji finansowej, udzielającej taniego kredytu rzemieślnikom. W „Kronice Rodzinnej” S. opublikował artykuł na ten temat pt. O pracę zamiast jałmużny (1905 nr 11). W r. 1905 był inicjatorem i głównym organizatorem, a formalnie sekretarzem, Wystawy Mariańskiej, otwartej w Warszawie w początku czerwca t. r. Przygotował i wydał w związku z nią publikację pt. Ku czci Bogurodzicy. Pamiątka pierwszej w Warszawie Wystawy Mariańskiej. Notatki i sprawozdania (W. 1905), ogłaszał nadto liczne artykuły i sprawozdania w prasie warszawskiej. W l. 1907–18 S. był I wikariuszem parafii św. Krzyża w Warszawie, gdzie proboszczem był bp sufragan warszawski Kazimierz Ruszkiewicz. Równocześnie działał w Tow. Opieki nad Zabytkami Przeszłości, zwłaszcza w Wydz. Architektoniczno-Inwentaryzacyjnym tego towarzystwa. O pracach tego towarzystwa pisał S. później w artykule W kamienicy Baryczków („Tyg. Ilustr.” 1923 nr 35). W marcu 1908 S. nabył „Dziennik Powszechny” (kontynuacja „Dziennika dla Wszystkich i Anonsowego”) i redagował go do r. 1910. W lipcu 1911 S. obchodził jubileusz 25-lecia kapłaństwa i 15-lecia pracy publicystycznej. W l. 1919–25 był wiceproboszczem parafii św. Krzyża w Warszawie (proboszczem był nadal K. Ruszkiewicz). Po objęciu kościoła św. Krzyża przez księży misjonarzy mieszkał na plebanii tego probostwa jako rezydent.
Oprócz licznych artykułów na tematy społeczno-religijne, publikowanych w prasie warszawskiej (głównie w „Kronice Rodzinnej”), wydał S. kilka większych prac o treści religijnej. Najbardziej znaną była napisana wspólnie z ks. Walentym Załuskim praca Dzieje Kościoła polskiego w żywotach świętych, błogosławionych i zasłużonych Polaków i Polek (W. 1903–6 I–II). Miał S. tytuł honorowego szambelana papieskiego i był odznaczony orderem «Pro Ecclesia et Pontifice». Zmarł w Warszawie 29 VII 1927 i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
Karykatura S-a w: „Kur. Świąteczny” 1909 nr 12; – Enc. Org., XIII; Podr. Enc. Kośc., XXXVI/XXXVII; Słown. Pracowników Książki Pol., s. 887; – Kmiecik Z., Prasa warszawska w l. 1886–1904, Wr. 1989; tenże, Prasa warszawska w l. 1908–18, W. 1981; Korwin-Piotrowski K., Prasa polska na przełomie dwóch stuleci. Szkice i sylwetki. Ks. Hipolit Skimborowicz, „Tyg. Pol.” 1900 nr 47 (fot.); Ks. kanonik Hipolit Skimborowicz, „Tyg. Ilustr.” 1911 nr 30 (fot.); Lech M.J., Księgarze i księgarnie w Królestwie Polskim 1864–1905, W. 1980 s. 218; Śp. Hipolit Skimborowicz, „Przegl. Katol.” 1927 nr 30; Śp. ks. Hipolit Skimborowicz, „Wiad. Archidiec. Warsz.” 1927 nr 8/9; Tatarkiewicz W., O założeniu Tow. Opieki nad Zabytkami Przeszłości, „Ochrona Zabytków” 1958 nr 3/4; Z prasy warszawskiej, „Świat” 1908 nr 14; Zgon zasłużonego kapłana, tamże 1927 nr 32 (fot.); – Mączeński Z., Wspomnienia z czasów powstania i działalności Tow. Opieki nad Zabytkami Przeszłości w Warszawie w l. 1906–15, „Ochrona Zabytków” 1958 nr 3/4; – „Gaz. Świąteczna” 1927 nr 2427 s. 2; „Gaz. Warsz. Poranna” 1927 nr 208 s. 6; „Kur. Warsz.” 1905 nr 88 s. 4–5, nr 99 s. 6, nr 114 s. 4, nr 115, 118 s. 5–6, nr 124 dod. poranny s. 3, nr 135 s. 5, nr 136 s. 3, nr 137 dod. poranny s. 2, 1927 nr 207 wyd. wieczorne s. 3, 7, nr 208 s. 17, nr 209 wyd. wieczorne s. 3; „Tyg. Ilustr.” 1905 nr 22 s. 415 (fot.), 1911 nr 30 s. 593 (fot.), 1927 nr 33 s. 677; „Zorza” 1927 nr 33 s. 514; – Arch. USC Warszawa-Śródmieście: Akta zgonów paraf. św. Krzyża w W. nr 238/1927.
Stanisław Konarski