Rzepecki Ignacy Hilary (1885–1944), księgarz, wydawca. Ur. 2 I w Gostyninie, był synem Stanisława, sędziego śledczego, i Wincenty z Jankowskich.
R. uczęszczał do II Gimnazjum w Warszawie, z którego został w r. 1902 wydalony z «wilczym biletem» za należenie do uczniowskiej organizacji samokształceniowej. We wrześniu 1903 rozpoczął praktykę w księgarni Jana Fiszera, gdzie pracował w dziale nutowym i wydawniczym. Od r. 1908 działał w Kasie Przezorności i Pomocy Warszawskich Pomocników Księgarskich (w l. 1911–12 był jej przewodniczącym). Po śmierci J. Fiszera w r. 1909 został kierownikiem firmy a 1 I 1913 odkupił od wdowy księgarnię. Prowadził ją do r. 1939 początkowo pod firmą «Rzepecki Ignacy, dawniej J. Fiszer» w dawnym lokalu przy ul. Nowy Świat 9, a następnie, po zmianie w r. 1917 siedziby na Krakowskie Przedmieście 1, już tylko pod własnym nazwiskiem. Do r. 1917 księgarnia R-ego specjalizowała się w sprzedaży literatury pięknej, sztuk dla teatrów amatorskich oraz wydawnictw muzycznych a zwłaszcza nut. Po r. 1917 do tego zakresu doszły wydawnictwa prawnicze i ekonomiczne. Równocześnie prowadził działalność wydawniczą. W ciągu pierwszych 5 lat wydał 24 pozycje książkowe i 10 wydawnictw nutowych a po r. 1918 kilkanaście powieści (m. in. W. Gąsiorowskiego i S. Kiedrzyńskiego) oraz kilka prac prawniczych. Kontynuował po J. Fiszerze wydawanie serii utworów scenicznych pod wspólną nazwą „Biblioteczka Miłośników Sceny”. W l. 1920–8 wspólnikiem firmy był Feliks Grąbczewski. Od r. 1921 rozpoczął R. wydawanie nut w małym formacie pod nazwą «Nuty Miniaturowe». Wydał ich łącznie ok. 900. W r. 1924 opublikował wspólnie z F. Grąbczewskim Katalog wydania miniaturowego utworów muzycznych. Od r. 1924 był R. przez wiele lat członkiem (m. in. wiceprezesem) zarządu Koła Warszawskiego Związku Księgarzy Polskich (ZKP), a od r. 1927 członkiem Zarządu Głównego ZKP (w l. 1927–32 sekretarzem i w l. 1932–5 prezesem).
Z ramienia ZKP był R. w l. 1932–5 członkiem Rady Zjednoczenia Organizacji Księgarskich. W l. 1935–9 był wydawcą „Przeglądu Księgarskiego”. Podczas okupacji niemieckiej został prezesem ZKP (do maja 1940), a po przejęciu władzy tego związku przez komisarza niemieckiego – przewodniczącym nielegalnego Tymczasowego Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Księgarskich, przekształconego w r. 1943 w Tymczasową Radę Księgarską. W powstaniu warszawskim 1944 r. ranny w nogę, nie mógł poruszać się o własnych siłach. W czasie ewakuacji Starego Miasta w dn. 2 IX 1944 został wrzucony przez oficera niemieckiego do piwnicy palącego się domu, gdzie zginął. Spaleniu uległy również jego zbiory.
Z małżeństwa z Marią, córką Jana Fiszera, R. nie pozostawił potomstwa. Wdowa wspólnie z Wiktorem Łazowskim i Stanisławem Sroczyńskim otworzyła w r. 1946 księgarnię przy ul. Marszałkowskiej 91 w Warszawie i prowadziła ją do kwietnia 1953.
Słown. Pracowników Książki Pol.; – Mlekicka M., Wydawcy książek w Warszawie w okresie zaborów, W. 1987; Nycek J. B., Ludzie i książki, Płock 1983 (fot.); Pazyra S., Z dziejów książki polskiej w czasie II wojny światowej, W. 1970; Sierotwiński S., Kronika życia literackiego w Polsce pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, Kr. 1988 II; – Dippel S., O księgarzach, którzy przeminęli, Wr. 1976; Podlewski S., Przemarsz przez piekło, W. 1957; – „Kur. Księgar.” 1928 nr 71 s. 1; „Przegl. Księgar.” 1913 s. 71, 1928 s. 654–5 (fot.), 1929 s. 405, 1933 s. 269, 1937 s. 97 (fot.), 1946 s. 2 (fot.); – Arch. Paraf. w Gostyninie: Akt ur.; B. Ossol.: rkp. 15286.
Stanisław Konarski