Hryniewicz Ignacy (2. poł. XVIII w.), pułkownik i generał ziemiański w powstaniu kościuszkowskim. Syn Adama, posła woj. witebskiego, i Rozalii z Grużewskich. W r. 1775 jako buńczuczny królewski wyznaczony był z sejmu komisarzem do rozsądzenia sprawy Woronieckich z Jakubowiczami. W r. 1783 otrzymał patent na majora. Dn. 10 V 1794 r. Deputacja Komisyjna Porządkowa Ziemi Liwskiej wybrała H-a, już jako pułkownika, generałem ziemiańskim ziemi liwskiej. Na tym stanowisku przez cały czas trwania powstania dowodził na odcinku frontu broniącego linii Bugu i Narwi przeciw armii pruskiej. Komenda jego składała się głównie z pospolitego ruszenia. W lipcu chwilowo został podporządkowany komendzie gen. Sierakowskiego. W sierpniu otrzymał polecenie obrony odcinka od Rejszewa do Nowego Dworu, a następnie został przeniesiony do Góry. We wrześniu osłaniał okolice Zegrza. Na skutek braku żywności oddział jego począł się rozchodzić; powiadomiony o tym Kościuszko nalegał, by H. za wszelką cenę pozostał na stanowisku. Po wystąpieniu gen. J. H. Dąbrowskiego w Wielkopolsce działalność komendy H-a, podobnie jak pozostałych dowódców na linii Narwi, ograniczała się do wiązania części sił pruskich i uniemożliwiania im uderzenia na Dąbrowskiego. Wraz z innymi generałami ziemiańskimi uległ H. Prusakom 31 X w Wiznie.

H. w r. 1820 był członkiem loży masońskiej Świątynia Izis, ale nie przejawiał żadnej działalności. Ożeniony był z Anną z Wolińskich, córką stolnika nurskiego Jana.

Enc. Wojsk., III 453; Boniecki; Uruski; – Dzwonkowski W., Wstęp, Akty powstania Kościuszki, Kr. 1918; Korzon, Wewnętrzne dzieje, VI; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; Skałkowski A. M., Z dziejów insurekcji 1794, W. 1926 s. 97–8; – Rozkazy Kościuszki do generała Orłowskiego w r. 1794 skierowane, P. 1925; Z korespondencji Kościuszki urzędowej i prywatnej 1790–1817, Wyd. A. Skałkowski, Kórnik 1946; – AGAD: Militaria Jabłonny, Metryka Koronna, sygn. 415, poz. 1385.

Jerzy Kowecki