Bieńkowski Ignacy Jakób (1771–1838), syn Franciszka, ur. się 24 VII. Decyzją Komisji Skarbu Kor. z 8 VI 1789 wraz z Okraszewskim i Miroszewskim został wysłany jako stypendysta do Štiawnicy Bańskiej a Bela (Schemnitz) w celu zapoznania się z mineralogją, metalurgją i sztuką menniczą z obowiązkiem, po ukończeniu studjów, pracy w ciągu lat 6 w służbie skarbowej. Dn. 13 X 1792 mianowany został subalternem w mennicy warszawskiej. W l. 1794–1795 pełnił funkcje probierza tej mennicy. W listopadzie 1806 został urzędnikiem Izby Administracyjnej, poczem dn. 23 IV 1807 przeszedł na szefa wydziału dochodów stałych Dyrekcji Skarbowej. Dn. 5 VII 1810 otrzymał nominację na inspektora jeneralnego mennicy, a postanowieniem Namiestnika z dn. 7 XI 1818 nadano mu tytuł dyrektora, które to stanowisko zajmował do śmierci, tj. do dn. 26 IX 1838. Śmierć B-ego nastąpiła na skutek zamachu samobójczego w dniu 13 IX t. r., spowodowanego procesem, wytoczonym mu, jako pełnomocnikowi, przez spadkobierców senatora Antoniego Bieńkowskiego o sprzeniewierzenie sum im przypadających. Na kilkanaście dni przed zamachem (20 VIII) B. przygotował list do Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, w którym zapewniał, że przyśpieszenie zgonu nie pozostaje w żadnym związku z pełnioną służbą, oraz ofiarował mennicy posiadane książki i rękopisy (XVI–XVIII w.) o rzeczach menniczych jako uzupełnienie wcześniej darowanych rękopisów po mincerzu Schroederze. Rękopisy te weszły wskład archiwum mennicy Królestwa Polskiego.

Akta Wydziału Kontroli Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu VII/IV B. 5.

Aleksy Bachulski