Miączyński Ignacy h. Suchekomnaty (1760–1809), członek Centralnego Rządu Tymczasowego Obojga Galicji 1809, kolekcjoner dzieł sztuki. Ur. 8 VII w Zawieprzycach w Lubelskiem, był wnukiem Piotra (zob.), synem Józefa (zm. 6 I 1787), gen. majora wojsk kor., i Katarzyny z Potockich (zm. 6 IV 1793), kasztelanki słońskiej. Uczył się w Collegium Nobilium w Warszawie, a następnie, wg tradycji rodzinnej, wiele podróżował po Europie – zwłaszcza Francji (1783, 1798, 1803) i Włoszech (z Ignacym Potockim w l. 1783 i 1799). Dn. 27 IV 1781 mianowany został szambelanem królewskim, 9 IV 1791 rotmistrzem kawalerii narodowej, a posiadając starostwa holeniszczowskie nad Zbruczem (1785) i śmidyńskie (1788–93) na Wołyniu oraz liczne majątki w Lubelskiem i na Ukrainie (m. in. Załoźce, Markopol, Zawieprzyce, Kraśniczyn, Izdebno, Tartaków, Kobelsko, Kłodnica), propagował postęp gospodarczy i zakładał manufaktury w swoich dobrach (zwłaszcza sukiennicze w Załoźcach pod Brodami i w Tartakowie). Mimo przyjacielskich kontaktów z Ignacym i Stanisławem Kostką Potockimi (był synem chrzestnym ich ojca i kuzynem przez matkę) nie brał wielkiego udziału w życiu politycznym w okresie schyłku Rzpltej. W r. 1790 wszedł w skład komisji działającej w Galicji na rzecz przygotowania połączenia tych ziem z Rzpltą. W r. 1791 został odznaczony Orderem Św. Stanisława, a 22 IX 1793, wg informacji rodzinnych, Orderem Orła Białego.
Po II rozbiorze zamieszkał M. w Galicji, gdzie stał się jednym z najbogatszych i wpływowych właścicieli ziemskich. Jako miłośnik i znawca sztuki kolekcjonował obrazy, zwłaszcza dawne i obce (przede wszystkim malarstwo włoskie i holenderskie), i stworzył galerię (ok. 400 malowideł), dla której wybudował pod koniec życia siedzibę na przedmieściu łyczakowskim Lwowa (zamienioną na koszary przez władze austriackie); jego zbiory stały się podstawą galerii im. Miączyńskich i Dzieduszyckich otwartej w r. 1911 w pałacu Działyńskich we Lwowie. Galeria ta została w l. 1934–4 rozprzedana i obecnie część obrazów należy do zbiorów publicznych (Wawel, Muz. Narod. w W. i P.). Na polecenie M-ego D. Merlini opracował projekt jego rezydencji, pałacu w Pieniakach, a Kammsetzer wykonał projekt dekoracji stiukowych 9 sal tego pałacu, stanowiącego jeden z lepszych przykładów architektury neoklasycznej w Polsce. W r. 1785 M. ufundował kościół w Zdżarce, w r. 1801 klasztor i szpital Sióstr Miłosierdzia w Załoźcach; w innych swych majątkach: Dołżance (1795), Ratyszczach (1792) i Hańsku (1798), ufundował cerkwie, a w Podhorcach jako kolator wspierał klasztor Bazylianów. Wycofał się na długie lata z działalności politycznej. Władcy Austrii nadali mu dziedziczny tytuł hrabiego (1803), tajnego radcy (1807) i Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (11 I 1809). Niemniej jednak opowiedział się po stronie Księstwa Warszawskiego i sprawy polskiej w czasie wojny 1809 r. Dn. 26 V 1809, powołany przez księcia Józefa Poniatowskiego na członka Rady Centralnej, cywilnej władzy tymczasowej Galicji, wyzwalanej przez armię Ks. Warsz., nie przyjął urzędu z powodu zbytniego podporządkowania Rady intendenturze armii księcia Józefa. Natomiast przyjął nominację na jednego z konsyliarzy gubernialnych dozorców dotychczasowych austriackich władz gubernium (29 V), dokonaną na własną rękę przez gen. A. Rożnieckiego natychmiast po wkroczeniu wojsk polskich do Lwowa, 2 VI został członkiem Centralnego Rządu Tymczasowego Obojga Galicji i zarazem prezesem rządu dozorczego (od 10 VI Rady Zastępczej Krajowej) przy Gubernium Lwowskim. Rząd Centralny polecił mu m. in. przyjęcie niezbędnych dla funkcjonowania administracji akt Gubernium i zainstalowanie biur Rządu Centralnego w gmachu władz gubernialnych.
Związany z obozem Czartoryskich, bardzo poważany «z rządności, rozsądku i charakteru» (Koźmian), był powołany w początkach lipca 1809 do deputacji wysłanej przez Galicję do Napoleona w Wiedniu (przybył tu w sierpniu). Był obok T. Matuszewicza głównym informatorem cesarza Francuzów w sprawach galicyjskich w toku długich i niełatwych negocjacji o pokój z Austrią w 2. poł. 1809 r. Gorliwie starał się o przyłączenie Wieliczki do Księstwa Warszawskiego, a Napoleon za jego pracę w toku negocjacji nadał mu Krzyż Oficerski Orła Złotego francuskiej Legii Honorowej (16 X 1809). Zachorowawszy w toku negocjacji pokojowych, zmarł 25 X 1809 w Wiedniu (wg tradycji rodzinnej został otruty i ograbiony).
Żonaty z Anielą z Bielskich h. Jelita (30 III 1767 – 17 II 1832), którą poślubił 21 I 1784 we Lwowie, miał synów: Wacława (zm. 12 VIII 1812) i Mateusza (1800–1863), członka galicyjskiego sejmu stanowego.
Portret M-ego malowany przez Fügera w r. 1809 został przez rodzinę ofiarowany w r. 1932 na Zamek Warszawski i w nim spłonął; – Borkowski J. Dunin, Almanach błękitny, Lw.–W. 1908 s. 612 n.; Uruski, X; Żychliński, I 191, XIII 228; – Chołodecki Białynia J., Lwów w czasie wojen Napoleona, Lw. 1927; tenże, Patriotyzm dziadów naszych Lw. 1928 s. 12; Czołowski A., Dawne zamki i twierdze na Rusi Halickiej, „Teka Konserwatorska,” (Lw.) R. 1: 1892, s. 122; Czołowski A., Janusz B., Przeszłość i zabytki województwa tarnopolskiego, Tarnopol 1926 s. 122n., 185n.; Handelsman M., Pod znakiem Napoleona, W. 1913; K. L., Stare zamczysko w Załoścach i Dom mieszkalny w Pieniakach, „Przyjaciel Ludu” R. 16: 1849 nr 1 s. 3, 26; Kalinka W., Sejm Czteroletni, Lw. 1881 II 91; Krzos K., Z Księciem Józefem w Galicji w 1809 r., W. 1967; Łoza S., Legia Honorowa w Polsce 1803–1923, Zamość 1923; Łuniński E., Napoleon, W. 1911 s. 229 (fot. portretu Fügera); Schröder A., Galeria obrazów hr. Miączyńskich-Dzieduszyckich we Lwowie, „Tyg. Ilustr.” 1911 nr 33 s. 643 n. (reprod. i informacje o zbiorach, ale znaczne błędy faktograficzne); Tatarkiewicz W., Dominik Merlini, W. 1955 s. 9 i 155; – Falkowski J., Obrazy z życia kilku ostatnich pokoleń w Polsce, P. 1884 III 220; Instrukcje i depesze rezydentów francuskich, Kr. 1914 I; Koźmian K., Pamiętniki, Wr. 1972 II; Pawłowski B., Lwów w 1809 r., Lw. 1909 s. 32, 58; – „Lamus” 1910 z. 8 (Artykuł J. Piotrowskiego o portrecie M-ego pędzla Fügera); – AGAD: Zespół szczątkowy oddz. III, vol. 50, BOZ III, vol. 82; B.Ossol.: rkp. 545/III; B. PAN w Kr.: rkp. 132 i 135; Materiał dostarczony przez J. A. Miączyńskiego w posiadaniu Red. PSB.
Jerzy Skowronek