Miączyński Ignacy h. Suchekomnaty (1767–1840), senator, wojewoda Królestwa Polskiego, ekonomista i publicysta. Ur. w Kostomłotach na Podlasiu, był synem drobnego ziemianina Władysława (zm. 1781), konfederata barskiego, i Magdaleny z Krzemienieckich. Dzięki swemu opiekunowi Augustowi Miączyńskiemu, staroście krzepickiemu, otrzymał staranne wychowanie i wykształcenie (doktorat obojga praw). W r. 1786 za protekcją swego opiekuna został szambelanem królewskim i w t. r. otrzymał od niego dobra Miedzno i Borowe w pow. częstochowskim. W r. 1807 M. dokupił folwark Poździeń w pow. stopnickim, a w pierwszych latach Królestwa Polskiego dzierżawił nadto folwarki rządowe. W okresie Księstwa Warszawskiego zaczął M. brać aktywny udział w życiu politycznym; w r. 1808 został komisarzem cywilno-wojskowym pow. częstochowskiego, następnie członkiem Kaliskiej Rady Departamentowej, a w l. 1810–14 nadto konsyliarzem Najwyższej Izby Obrachunkowej. Interesował się wówczas szczególnie potrzebą przezwyciężenia kryzysu w rolnictwie i zastosowania postępu w gospodarce rolnej; zgłaszał projekty w sprawie zapewnienia dogodnych kredytów zadłużonemu ziemiaństwu, a w l. 1813–14 również projekty drobnych zmian w sytuacji chłopów, m. in. dostosowania pańszczyzny do dochodu netto z gruntu i określenia powinności przez rząd łącznie z radami powiatowymi. Wyznawał zasadę, iż włościanie to «wolna czeladź», która zamiast pieniędzy otrzymuje grunt. Swym zainteresowaniom ekonomicznym dał wówczas wyraz w kilku rozprawach, jak Uwagi nad teraźniejszym stanem rolnictwa pod względem ceny zboża i wydatków jego … podane w lutym 1810 (W. 1811), Uwagi nad projektem utworzenia systematu kredytowego w celu umorzenia długów prywatnych (W. 1811), Zdanie o powszechnym moratorium i systemacie kredytowym, tudzież Myśli do projektu ratowania zadłużonych w lutym 1811 (W. 1811), a także w napisanej w r. 1812 Rozprawie o dziesięcinach z projektem przemiany snopowych (Kr. 1816, odb. z „Roczn. Tow. Nauk Krak.”. II). Swe poglądy na gospodarkę rolną realizował we własnych majątkach.
We wrześniu 1815 przybył M. do Krakowa jako mianowany przez Aleksandra I komisarz pełnomocny rządu rosyjskiego, wchodząc w skład tzw. Komisji Organizacyjnej trzech mocarstw opiekuńczych, mającej ustalić polityczny i administracyjny status Rzeczypospolitej Krakowskiej. Prace te trwały do września 1818, tj. do chwili wręczenia Senatowi Wolnego M. Krakowa konstytucji. T. r. M. wypowiedział mowę przy instalacji Rady Wielkiej Uniw. Krak. Pracował bardzo aktywnie w owej Komisji, acz może nie zawsze z korzyścią dla interesów małej republiki. Wyraźnie przeciwstawiał się liberalnym tendencjom komisarza pruskiego barona E. Reibnitza, idąc raczej za podszeptami ludzi typu M. Nowosilcowa, szczególnie jeśli chodzi o status prawny Uniw. Krak., który znów, głównie pod wpływem swego przyjaciela S. Wodzickiego, chciał podporządkować Senatowi Wolnego M. Krakowa. On też przeforsował punkt widzenia rządu rosyjskiego, iż biskup krakowski, jako senator Król. Pol., musi być uznany za poddanego tegoż wraz ze swą kapitułą. Głos w sprawach Rzplitej Krakowskiej zabierał M. jeszcze i po zakończeniu swej misji, m. in. występował w obronie zatwierdzonego przez Komisję Organizacyjną statusu prawnego UJ i jego interesów majątkowych. Protestował, ze skutkiem, przeciw poglądom rezydenta austriackiego, który usiłował zakwalifikować zbiegów z terytorium austriackiego do Wolnego M. Krakowa na tamtejsze uczelnie i szkoły jako dezerterów. Wielokrotnie zabierał też głos na posiedzeniach krakowskiej Komisji Włościańskiej powołanej dla uregulowania spraw agrarnych na wsi, starając się ukierunkować jej prace w duchu własnych poglądów. Senat Wolnego M. Krakowa nadał mu za całokształt jego pracy honorowe obywatelstwo republiki, a Uniwersytet doktorat honoris causa (1819); został też M. członkiem honorowym Tow. Naukowego Krakowskiego (1816).
W r. 1818 został M. mianowany (31 VII) senatorem kasztelanem Król. Pol.; w l. 1820–1 uczestniczył jako ekspert w pracach nad przygotowaniem projektów praw dotyczących spraw gospodarczych (nowy szacunek wartości dóbr nieruchomych, system kredytowy); w r. 1819 proponowano mu stanowisko w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu przy boku ministra Jana Węgleńskiego. Swe poglądy ekonomiczne opierał na umiarkowanym fizjoktratyzmie polskim doby oświecenia, zwalczał narastający fiskalizm i politykę budżetową min. ks. Druckiego-Lubeckiego. Proponował oparcie polityki podatkowej na podatkach niestałych, pośrednich i zróżnicowanie ich w zależności od dochodu. Był przeciwny natychmiastowej likwidacji pańszczyzny uznając, że nie zapewni to majątkowej samodzielności chłopom. Za najlepszy sposób odbudowy i postępu rolnictwa uznawał czasowe zmniejszenie obciążeń podatkowych chłopów oraz zapewnienie również chłopom dogodnych kredytów umożliwiających im oczynszowanie czy nabycie gospodarstwa na własność. Wyrazem uznania dla powyższych koncepcji M-ego było powołanie go na prezesa Dyrekcji Głównej Tow. Kredytowego Ziemskiego (1828–31). W czasie sejmów 1820 i 1825 r. M. zajmował stanowisko krytyczne wobec niektórych projektów rządowych (opowiadał się za wprowadzeniem sądów przysięgłych), ale potępiał Kaliszan i prasę liberalną, wierzył w liberalizm i najlepszą wolę cara. W r. 1825 (14 V) M. wszedł z ramienia Senatu do Komisji Sejmowej Praw Skarbowych, która dyskutowała nad projektem prawa w Tow. Kredytowym Ziemskim. Na posiedzeniach sejmu bronił tego projektu i nakłaniał izbę do jego przyjęcia. Mianowany 13 VI t. r. senatorem-wojewodą uczestniczył w Sądzie Sejmowym 1827–8 r. (Lubecki proponował jego kandydaturę na drugiego wiceprezesa tego sądu), opowiadając się za dość surowymi karami na działaczy Tow. Patriotycznego, nie kwalifikując jednak ich jako przestępców stanu. W powstaniu listopadowym uczestniczył w obradach sejmu do 20 VI 1831; należał do redaktorów manifestu sejmowego z 20 XII 1830, uznającego narodowy charakter powstania; od lutego 1831 przewodniczył obradom Senatu i Komisji Praw Organicznych i Administracyjnych, do której wybrany został w styczniu; m. in. zabierał głos w sprawie dość istotniej – ewentualnych retorsji wobec zarządzeń represyjnych władz rosyjskich zastosowanych do mieszkańców «ziem zabranych» uczestników powstania (kwiecień 1831). Na posiedzeniu Senatu 23 VII 1831 wybrany został zaocznie do Komisji Praw Cywilnych, Kryminalnych i Organicznych oraz do Komisji Praw Administracyjnych. Od schyłku powstania wycofał się z wszelkiej działalności publicznej i zamieszkał w Miedznie.
M. był rzecznikiem umiarkowanej ideologii oświecenia, przeciwnikiem reakcji i umacniania biurokracji, ale zarazem akceptował konserwatywno-religijne podstawy wychowania. Ostro potępiał wszelkie organizacje i wystąpienia młodzieży, które, zdaniem jego, stanowić mogły pretekst do zaostrzenia kursu politycznego. Zwalczał tendencje liberalne w prawodawstwie dotyczącym Żydów, opowiadając się za ograniczeniem lub likwidacją samorządu gmin żydowskich i za wymuszoną asymilacją. Wśród współczesnych uważany był za człowieka miękkiego i ustępliwego. W r. 1820 M. w VII stopniu należał do loży kapitularnej «Rycerze Gwiazdy», połączonej z lożą «Braci Zjednoczonych», był kawalerem wielkiej wstęgi masońskiego Orderu Gwiazdy Przyjaźni. Zmarł 3 II 1840 w Miedznie. Był odznaczony Orderem Św. Stanisława I kl. (1818) i Św. Anny I kl. z brylantami (1825). W rękopisie pozostawił Statystykę powiatu częstochowskiego. Z małżeństwa (od 30 I 1793) z Salomeą Suchecką, starościanką szadkowską, miał trzech synów: Stefana, Edwarda i Henryka.
Estreicher w. XIX; W. Enc. Ilustr.; Uruski; Żychliński, I, III, XIII; Cieszkowski Dołęga S., Senatorowie Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego, W. 1891; Łoza, Kawalerowie Orderu Św. Stanisława „Mies. Herald.” 1930 nr 5; – Czermiński F., O Towarzystwie Kredytowym Ziemskim w Królestwie Polskim, W. 1866 s. 195, 210–19, 285; Dylągowa H., Towarzystwo Patriotyczne i Sąd Sejmowy 1821–1829, W. 1970; Dzieje Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1765–1850, Kr. 1965; Kirkor-Kiedroniowa Z., Włościanie i ich sprawa w dobie organizacyjnej i konstytucyjnej Królestwa Polskiego, Kr. 1912; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; Meciszewski H., Historia Rzeczypospolitej Krakowskiej. Epoka czasu od miesiąca maja 1815 do listopada 1846 r., Berlin 1846; tenże, Sześć lat politycznego bytu Rzeczypospolitej Krakowskiej (1827–1833), Berlin 1846; Wachholz Sz., Rzeczpospolita Krakowska. Okres od 1815 do 1830 r., W. 1957 s. 64, 116, 117, 133, 140, 142, 143, 149, 153, 159, 358, 365; – Diariusz Sejmu z r. 1830–1831, Kr. 1907–12 I–VI; Diariusz Senatu i Sejmu Królestwa Polskiego 1825 r., W. 1828 I, II; Diariusz Senatu z r. 1830–1831, Kr. 1930, Arch. Kom. Hist., XIV; Korespondencja Lubeckiego…, Kr. 1909 III; Korespondencja Metternicha w sprawie Uniwersytetu Krakowskiego 1820–1829, Kr. 1935; Pomniki prawa Rzeczypospolitej Krakowskiej, Kr. 1932 1; Summariusz protokołów Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego 1815–1867, W. 1958–62 I–IV; Wodzicki S., Pamiętniki, Kr. 1888 s. 53; – AGAD: Protokoły Rady Administracyjnej 1815–1830, t. 3, 5, 6, 8, 9, 13, 16–18; Arch. UJ: S. I 125, 127 (korespondencja urzędowa M-ego); B. Jag.: rkp. 5236; B. Ossol.: rkp. 11655, 11746; B. PAN w Kr.: PAU, rkp. 1848.
Jerzy Skowronek